ne zaman yalnız olsam kapı tıklıyorlar

Lanet olsun daha da kötüleşti. iki gün önceydi, bakkaldaydım. Bir şişe süt ve bir gazete alacaktım. içeri girdim ve dükkanın kapısını kapattım. Anında, bir ses çığlık atmaya başladı. Acı çeker gibiydi. Kapıya doğru döndüm . buzlu camın ardında bir kadın silüeti görüyordum. Avuçlarını cama vuruyordu. Bakkal bana bakmaya başladı, benim çılgın olduğumu düşündüğüne eminim. Kapıdan şimdi çıkamazdım o oradaydı.

En sonunda aptalca bir bahane üretip kullanabileceğim bir tuvalet var mı diye sordum. Tuvalette çığlıklar durana kadar saklandım. O zamandan şimdiye kadar 4 olay daha yaşadım. Çığlıklar ve gözyaşı dolu yalvarmalar… postacı da dün geldi. Kapıyı kibarca tıkladı. Tıklamaya devam etti. Dakikalarca tıkladı ve beni yalnız bıraktı.

--spoiler--
şizofreni
--spoiler--
edit : cin vakasına benzemiyor bu. gibtir git pgiboloğa görün.

rezerved

Sonrasında kapıyı açtığımda benim için on adet kahverengi zarf bırakmış olduğunu gördüm. Her birinin içinde a4 kağıdı vardı. biri kuvvetle hepsini çizmişti. Kağıtların ortasında gözyaşları vardı ve kenarları yıpranmıştı. Onları zarfların içine koydum ve çöpe attım. Artık bunları düşünmek istemiyordum.

biraz önce… odamın kapısı vahşice sallandı. Çığlık, hırıltı, gürleme yoktu. Sadece ağlamalar. Onlarca ses iç çekiyordu. Kapım yeniden muhteşem bir gürültüyle sallandı. Üstündeki sıva dökültü ve halıya düştü. Hala yalvaran yoktu... sadece ağlamalar.

Kapı yine sallandı.

Sandalyemden kalktım.

Kapı yine sallandı.

Saç kalınlığında bir çatlak kapımın kenarında belirdi.

Adam sizofren ama basarili bu gece okurum devam pabpa

7 den sonrasını okumadım

dıbına kodumun yaratığı pgiboloğa gitsene.

rezörvid

ulan yalanını gibeyim böyle zütünden hikayeler uydurup pirim yapan huur çocukları.

Telefonum çalmaya başladı, ve penceremde de keskin tıklamalar duymaya başladım perdelerin ardından. Telefona cevap vermeyi denedim. Duyduğum tek şey ağlayan insanlardı… onlarcası. Bu sefer iç çekme değil. Terör ve ızdırap içinde haykırmalar. Telefonu kapattım ve çalmaya devam etti. Ben de telefonun pilini çıkardım.
(Kapıyı şiddetle salladılar.)
Benden Ne istiyorlar?
(kapı yine sallandı.)
Bana zarar verirler mi?
(yine.)
Önceden bu kadar korkunç değillerdir. Kötü niyetli bile değillerdi.
(yine.)
Bunu yapmaya onları ne zorluyor?
(yine)
Belki de kapıyı açmalıyım.
(Yine)
Bırakmalıyım içeri girsinler.

http://www.youtube.com/watch?v=1t24PsZxohY

devam et dıbınakoduğum reserved

sınıra dayanmış kürtler degilmi amk bunlar

rezerve belki okurum

Dolabımı kapının önüne dayadım. ilk içeri girme denemelerinin üzerinden 3 saat geçmişti ve kapıyı tıklatmalar azalmamıştı. Ağlamaları da. Kesin olarak emindim. Kapı onları çok tutmayacaktı. Barikatımsa 2 dakika içinde geçilebilecek cinstendi. Kendimi ölüme çok yaklaşmış bir halde buldum.

Sessizlik oldu. Ağlamaların da azaldığını fark ettim. Bir dakika boyunca orada oturdum. Sonra da ayağa kalktım ve kapıya doğru koştum Bu gibtiğimin durumundan kaçmak için. Belki dışarı çıkabilirdim. Tıklanacak kapının olmadığı bir yere giderdim. Barikadımı kaldırdım ve kapı kolunu çevirdim.

dıbına koyim devam et

eeee çıt çıt tüh çıt çıt tüh

hadi amk

reserved

Kilitliydi… ben kilitlememiştim.

Eğildim, kapının deliğinden baktım. Kapının arkasında evimin koridoru yoktu. farklı bir koridor vardı. Okul koridoru gibi. Ötede bir pano vardı. Evet bu bir okul koridoruydu. Bir çocuk sandalyenin üstünde oturmuş kitap okuyordu.
“hey çocuk. kapıdan geçmeme izin ver. Tamam mı?”
Kapıya doğru baktı.

“evet, burası. Kapıyı açar mısın, lütfen?”

“yapamam, yabancılarla konuşmamam lazım. Git!”