ne varsa gercek

okuyorum pampa yaz sen. binler farkedemedi daha başlığı...

up up up

yaz hadi yaz okuyoruz

tamam bi nerde kaldigima bakayim

geldigim ozel hastanede, genc bir ortapedi doktoru karsilamis beni. yeni mezun olmus Cenk bey. demiski aileme ben bu arkadasi hayata donderecegim ama umutta vermek istemiyorum demis.

güzelmiş binçç ..

hastanede kaldigim, uyandigim ve insanlari tanimaya basladigim andan sonra eve cikmamin daha yararli olacagini soyledi doktor cenk bey. ama dedi hergun hastaneye gelecek ve kontrolden gececeksin dedi. 3 hafta bole devam etti bu olay, yaralar bereler iyilesti birtek ayaklarim kaldi ekgib olan.

aradan gun gecmeden aldilar beni ikinci bi operasyon icin. ameliyat masasina yattigim ve gozlerimin onunde tutmamis ayak kemiklerimin kirildigini gordugum ani hicbir zaman cikartamam hayatimdam

vuducum aldigim darbelerden oturu yorgun dustugu icin narkoz vermeyelim sadece local anastazi yapacagiz dedi doktorlar. bel kemiklerimden yedigim ignelerle uyustu belden asagim. gozlerimin onunde cenk bey sanki cigkofte yoguruyormus gibi ayaklarimi catir catir kirmaya basladi.

ilk saniyelerde acisini hissetmemistim ama yaptigi bir hamle canimi olesine acitti ciglik attim ameliyathanede. beni uyutun diye bagirdigimi hatirliyorum enson.

gibeyim ne zor ismis bu doktorluk. insan eline igne batirmaya korkar adamlar catir catir kesip biciyor

narkozun etkisiyle uyandigim hastane odam oylesine soguk oylesine buzdan kesiyordu ki beni, dislerim birbirine vurmaktan kirilacak gibiydi. hemsireler devamli sicak havlu kovuyor ben ise icten ice sanki buzun icinde yatiyormus gibi titriyordum.

bi zaman sonra o titremeler yerini ilik bir havaya sonrada 40 derece havada gunesin altinda kalma hissi veriyor. oylesine terliyor oylesi su kaybediyorsunuz.

umutla baktigim hayat pencerem gibik babamin o ara yaptigi akla hayale gelmeyecek, hicbir vicdanin kabul etmeyecegi hareketlerle yavas yavas karariyordu.
banyoda kendimi kiletleyip, jilete az sarilmadim. calistigim yerde motorla giderken az kendimi duvarlara vurayim demedim.
ama hep bi neden vardi beni tutan, annemi ve kardeslerimi dusundum daima. bendim onlara kol kanat geren bendim onlarin hayat agaclari. ya ben olmazsam ne olacak diye dusunur yolumdan geri donerdim daima

devam pampa... upupup

Mert hava yollarına ait 4260 sayılı sevgi uçağı o güzel kalbinize inmek için izin istiyor. eğer izin vermezseniz bu sevgi uçağı kamikaze dalışı yapacaktır...

giriş istiyorum'dan sonrasını okumadım

ben calisma hayatina kendimi tam anlamiyla adepte etmis ve okumakla ilgili herhangi bir plan yapmazken birgun evden bi telefon geldi. annemdi arayan. sesi oylesine mutluydu ki sanki sinavi o kazanmis, konusurken mutlulugunu hissediyordum.
hayirdir anne dedim

-oglum gozun aydin, sinavi kazanmissin dedi.

sevindim ama icimde fazla umut kalmamisti okumaya dair. paranin yuzu daha sicak gelmisti anlasilan. dusunuyordum ya ben okursam bana kim bakacak, beni birak aileme kim bakacak diyordum kendi kendime daima.

kastım ama sıkıldım panpa sen devam et

cok dusundum okul mu is mi diye... sonra dayanamadim yazdim bulundugum sehirdeki okumayi istedigim bolumleri. gelirse caresine bakariz dedim gonderdim tercihlerimi. o zaman internet mi var a.q. okumus oldugun okula veriyorsun tercihlerini.

sans bu ya tercih sonuclarim geldi. yusuf yusuf olan ben daha bi yusuflastim. cunki donum noktamdi belki, belkide hayatim degisecekti. kara kara dusunup karalari baglayacagima patronla konusmak geldi aklima ve fazla dusunmeden patrona konuyu acmaya karar verdim.iyi adamdi sagolsun dinlerdi beni. guveniyordum ona. yani oku dese okur, calis dese calisirdim. adam felegin cemberinden gecmis gectikten sonra da bide tekme atmis bi adamdi.

mehmet usta dedim paylasmak istedigim bi olay var ve durum bole bole dedim. okumak istiyorum ancak ne okuyacak param var nede aileme bakacak bi baskasi var, bu yuzden endiseleniyorum dedim.
mehmet usta hic dusunmeden hem oku hem calis dedi. bu dukkan senin istedigin zaman gel calis, dersin oldugu zamanda gelme dedi. o an acaib mutlu etti beni, umutsuz baktigim kapilarim kapanmamisti. ve ben inaniyordum ki her ikisini yapacak iradeye sahiptim.

bu sekilde basladim okul-is hayati cemberine, hayati cogu universitede okuyan arkadaslarim gibi selamlamamistim ama neyseki icimdeki azim ve calisma sevki sahib oldugum tek gercegimdi.

is hayatimim okul hayatima etken oluyor, okul hayatimda is hayatima etken oluyordu cogu zaman. ama direniyordum. uyumuyordum pek mesela. geceleri sabaha kadar ao kagitlara proje cizer, gunduzleri ise okul ve pastane arasinda gider gelirdim. bu yuzden pek bi arkadas cevrem pek yoktu o zamanlar. cunki arkadaslarima ayiracak zamanim yoktu, birak arkadaslarimi kendime bile zamanim yoktu amina kodumun zamanlarinda...

2 sene kadar bole devam etti bu hayat gibisi. hayat beni gibiyor ben ise onun arkasina gececegim zamani kolluyordum daima.

tabi benim bu zorlu donemlerimde, aile icinde de kargasa gurultu ekgib olmuyordu. baba ayyasin tekiydi. ilgisi alakasi hele vicdani olmayan bi adamdi.

@11 kufrettirme o.c.