ne varsa gercek

sonra sonra yurumeye basladim ayaklarimdaki alcilarimla. cenk bey kendimi yurumeye alistirmami soyledi. kolay degil amina koyum. hayatinizdan bi kaza geciyor. 6 ay sadece yatiyorsunuz ve yurumek nedir bilmiyorsunuz.

bir bayram sabahiydi, ramazan bayrami. annem mutfakta biseyler hazirliyordu. koltuk degnekleri ile basladigim yurume seruvenine koltuk degneksiz annemin yanina giderek basaracagimi dusundum. oylede oldu. icimden dua ettim, bu bayram sabahi beni yere dusurme allahim dedim.
bi silkinmeyle ayaklandim ve yeni yurumeye baslayan bir bebek gibi tipis tipis girdim mutfaga. anacim dedim, ellerini uzatta bi bayramlasalim dedim. kadincaz arkasini donup beni o halde gorunce dusurdu elinde ne varsa. gozleri doldu garibimin, boynuma sarildi.

amini gibim agliyorum gene

yarida kalan bisey vardi, okulum. basarili bi cocuktum, hayat verdikleriyle dassak gecsede benle onumde bir firsatim vardi, o da okulum.

goksen tilkinin donup dolasacagi yer kurkcu dukkani misali, ufaktan ufaga bakmaya basladi gene. yer mi tabi anadolu cocugu.
seni gibertmeden yuzune bakmayacagim diye soz verdim kendi kendime. dedim ya hatice vardi. hatice citi piti bi kizdi. guzeldi ama bana goksen daha bi guzeldi.

hic cesaret toplamama gerek kalmadan, iki cay aldim elime yemek arasi. hatice iki kizla fingirdesiyor. fingirdesiyor dedigimde dedikodu yapiyor yani. caylar elimde yanastim masaya.

yalan varsa gibsinler beni, kizlara dedim ki masayi bosaltirmisiniz acilen ben haticeyle bisey konusacagim dedim.
kiz iste mirin kirin ettiler azcik, sert ciktim masayi bosaltin fazla konusmadan dedim. 10 dakka musade edin dedim.

geriye birtek ayaklarimin icindeki degigib boyutlardaki 12 adet vida ve platini aldirma kalmisti. bir yaz gunu gene bir operasyon vardi, gene narkoz yedim, gene gozlerim kapandi, gene titreyerek actim gozlerimi, gene usudum, gene terledim sirilgiblam.

neyseki daha basit bi operasyondu, kirik yok sadece bir kac delik ayaklarimda. o gece hastanede kalmak istemedim ve sargilarimla yolladilar beni evime.

devamli goz goze gelmeye calisyordum goksenle. yemekhanede oturdugu yerin karsina otururdum daima, kantinde yan masasinda olmak isterdim hep.

goksende bos degildi bana karsi, goz goze gelmeler basladi zamanla. ruyalarima giriyor, sabah erken saatlerde uyandiryordu beni.

@80 dedik ya, bayram sabahi annemin elini opmek icin koltuk degneklerini atip kendi basima yataktan kalktim. o gun attim koltuk degneklerimi

nerdeyse tum gecmisi unutuyor goksene adapte ediyordum gelecegimi. platonik bir askti belkide ama hersey karsilikliydi.
ne zaman baksam gozlerim bos kalmazdi. goz goze gelmeler herdaim vardi.

ama cesaretimi toparlayamiyordum gidip konusmaya. ona merhaba demek icin cesaret bulamiyordum kendimde. korkuyordum belkide ya yok derse diye. ya yok derse biterse bu bakismalar diye cekiniyordum.

ders aralari ortak kullandigimiz kafeye kosarcasina hizla yurur cayimi alir ona bakar ve dersime geri donerdim. ama gecelerim hep onunlaydi. ruyalarimi susleyen en guzel prensesimdi o benim.

yasim 30 olmasina bunca sene hayatima girmis onlarca kiz olmasina ragmen halen unutmus degilim gokseni.

lerzan'a daima, aski meski bosverde parali birisiyle evlen hayatin kurtulsun diye sozler soylermis allah'in hergunu.
sanki liseye gidiyor lerzan. sanki 5 yasindaki cocuk bizim lerzan.

kadinin mantelitesine hayran kaldim amk, halen bu kafada yasayan var mi diye merak ettim. onu defalarca muzeletmek istedim. merak ettim bu dusunceye sahip insan kim diye devamli

deliler gibi agibtim goksene. o da biliyordu ne kadar ilgi duyuldugunu. ama hep bakiyordu bana, lan okuz ben mi gelecem yanina gelde bi merhaba dermiscesine. yapamadim bir turlu, gidemedim yanina merhaba demeye.

gunlerden birgun, erken kalktim sabah. ilk iki dersi astim kafadan ve hazirlanmaya basladim evde. cekici olmaliydim. onu cezvetmeliydim. en guzel elbiselerimi cektim uzerime yuzumu gozumu defalarca kontrol ettim ayna karsisinda, konusma antremanlari dahi yaptim ayna karsisinda. hangi gibik yapmadi ki sevdigi kiz icin. bende yaptim goksenime bir merhaba diyebilmek icin.

goksenle bakismalarimiz guzel guven veriyordu bana ama genede icimdeki korkuyu yenemiyordum, ya hayir derse diye

6 ay surdu surmedi bizim iliskimiz, agibtim ama yipranmistim, agibtim ama onur savasi veriyordum.

sirf para icin kizina baski yapan bir kayinbalideye ne kadar dayanabilirdim ki, bicahlarim onu diye dusunuyordum daima *

devam ediyorum...

bir koltuğa iki kapruz sığarmı amk. ben sığdırdım iki tane kocaman kocaman karpuzu züt kadar dar bir koltuğa. verdiğim hayat ve okuma mücadelesi beni o yaşlarımda hayatın gerçek yüzüyle karşılaşmamı sağladı.

ancak koltuk içindeki karpuzlar rahat durmuyordu, stabil değillerdi. birbirlerini hiç sevmiyorlar vede kendilerine yer açmak için ötekini koltuk dışına itmeye çalışıyorlardı...

bense onların zütlerini koltuğu canlandırıyordum bu hayat oyununda. aman birisi düşmesin diye daima dengede durup, koruyordum onları düşmemeleri için

artik hazirdim herseye. cikacak karsisina ve askimi ilan edecektim o ruyalarimi susleyen goksene. dikkat ettiyseniz ruyalarimi susleyen dedim.

okulun kantinindeyim, gozlerim gokseni ariyor. geldigi an gidip selam verecek vede bi sebeble kantin disina cikarip ilani ask yapacaktim

o siralar, baska bolumde henuz 1.sinif olan bir kiz vardi. o zamana kadar aklima gelmeyen ask gelmis kapimi calmisti artik. okula daha bi baska gider olmustum. kantinde gokseni gormek benim icin en guzel duygulardi o zamanlar

okula sonradan geri donmenin farkida comezlerle beraber derslere girmekti. ust siniflarla takiliyor ancak comezlerle ders yapiyordum. hayat hikayemi cogu insan biliyordu.

neyseki artik okuldaydim. agrilarimla derslere giriyor, izdirabin en kralini cekiyordum o zamanlar. 2. sinifa kadar taniyamadigim bir cok dostumu bu zamanlar tanimaya basliyordum. artik onlarla daha cok vakit geciriyor daha bi sosyallesiyordum. tabi seviliyordum verdigim mucadeleden ote. acimak degil bu, ben acinacak bi adam degildim cunki. zaten o hissi veren arkadaslarimdan hemen soguyordum. bana kalan gercek ve kalici dostluklardi. halen gorustugum, turkiyeye her izne gittigimde mutlaka evlerinde agirlandigim dostlarimin olmasida bunun en basit ornegidir

artik yuruyordum, koltuk degneksiz kimseden yardim almadan. mutluydum hemde cok mutlu. yasadiklarimdan ders cikaracak ve eskisi gibi olacaktim. olumden donmustum belki ama yasamaya daha bi tutunmustum. mucadeleci ruhum daha bi kabarmisti.
cunki olumu gordum, arkadasimi yitirdim, hastaneyi gordum, caresiz hastalari gordum, beni sevenleri gordum en onemlisi.

ozel hastanede tedavi oluyoruz ya, yaptiklari alci bile farkli amk. bole sarimsi bi bez sardilar ayaklarima aradan dakka gecmeden tas gibi oldu sargilar.

yurumeye baslayinca kendim sokeyim sargilarimi dedim, ozgur birakayim ayaklarimi ve en onemlisi artik suya girmek istedim. 6 ay boyunca islak medillerden, sadece basimi yikamaktan usanmistim.

soktum ayaklarimda olan sargilarimi, sanki sert bi mukavvayi yapismis oldugu bi yuzeyden soker gibi. artik ayaklarim ozgurdu ancak vucudumda fazla olan materialler vardi.

neyse girdim simsicak banyoya ve saatlerce su dokundum uzerime. bir soguk suyu actim bir sicak suyu

artik yuruyordum ama eski saglimi yitirmistim. ayaklarimi istedigim gibi hareket ettiremiyor, istedigim gibi yuruyememiyordum.

doktorum cenk bey bol bol yurume eksersizi yapmamin alisma acisindan daha iyi olacagini belirtti. bende o zamanlar 3 yasinda olan kardesime bir araba yaptim.4 tekerlekli, sadece 1 cocugun oturacagi cinsten bir araba. ucunada bir ip bagladim. her sabah erken kalkar kardesimle sokak sokak park park gezerdim. duserdim zamanla yere ama utanmazdim kimseden. gene kalkar gene cekerdim kardesimi arkamdan. tabi bunlarin geceleri agir faturalari olur. bazen agridan uyuyamazdim.

lan ipnoslar, burda karilari nasil gibtimi anlatsam up up up diye gotunuzu yirtar basiniza gecirirsiniz. size yasadiklarimizi anlatiyoruz ki hayatini ne kadar ucuz olmadigini anlayin diye.

ama ilerleyen bolumlerde yasadigim iliskileri, kazakistan, ukrayna ve halen yasadigim rusya maceralarimi anlatacagim