ne kadar mal bir insanım anlatıyorum

biziz, hep kendimiz olduk. kimsenin gözüne girmek için başkalaşıp yürümedik. sesimizi içimizden yükselttik. güzel kızlara aşık olduk hep uzaktan, bazen hayal bile kuramadık. en fazla uzaktan güldü bize bazı kızlar ve bir daha da göremedik hiçbirini. eve gelip güzel sözler yazdık o kızlara. “kim bilir şu an kimle öpüşüyor?” diye düşündük kimi zaman unutamadıklarımızı. “sevdiğimiz tarafından sevilseydik hayata tutunurduk diğer elimizle de” dedik . güzel ferrelar izledik. otuzbir çektik yalnızlıktan. ve en acısı da izlediğimiz ferredaki kızlara aşık olduk. gözümüzün önünde gibtiler sevdiğimiz kızları. çoğu zaman boşalınca kapattık, unuttuk. unutamadıklarımız da oldu. otuzbiri yarıda bırakıp sigara yaktık bazılarına. ne şanslı insanlar var dedik. sonra birden lisede aşık olduğumuz ayşe geldi aklımıza, ya da dilek belki de merve.. herkesinkinin ismi farklıydı. ama hikayeler hemen hemen aynıydı. en az bir kere ferre filmindeki kıza sigara yakmayanı almıyorduk aramıza. oturup ayşeye benzer bir ferre yıldızı aradık geceler sonra. bulunca sanatsal bir bakışla ferre izledik. şiirlere soyunduk, beceremedik. kafamızdaki kadını ne kağıt kabul etti, ne de kalem kusabildi. parmaklarımız tuşlara her değdiğinde bir kez daha hatırladık, unutamadık ayşeleri, dilekleri.

reserved benziyoruz dıbına koyim

sen devam et kardeşim biz dinliyoruz
edit:benziyoruz lan

rezerve.

gelin arkadaşlar söyleyecek birkaç sözüm var.

her şey bir yana; sevilecek son insanlarız

zamanla hiçbir şeyin güzel anlamda değiştiğini görmedim amk.

dolmuşta bile ineceğim yere yaklaşınca "müsait bir yerde inecek var." demek için cesaret toplayan bir insanım.

ulan korkak olmasam bigün kendimi çok pis dövecem ama cesaret edemiyorum kendimi dövmeye. belki de dayak yemeye cesaret edemiyorum. gerçi küçüklüğüm dayak yemekle geçti. alışkınım. gerek mahallede gerek evde. babam annemi döverdi, annem de beni. ben de gider mahallenin çocuklarına çıkışırdım sonra onlar da beni döverdi. büyüğünden küçüğüne mahallede dayağını yemediğim kalmamıştı.

yemin ederim okulu bırakacağım. bırakmasam zaten kalacağım. hiç değilse kendi rızamla olsun.

üniversiteye başlayalı 2 ay oldu bugün daha bir kişiyle bile arkadaş olamadım lan. biri de demediki "şu mal iki aydır en arkada tek başına oturuyor. bi gidip halini hatrını sorayım." amk lisede yine birkaç arkadaşım vardı.

liseliler bakın benfen ibret alın.

rüyalanırken bile silik durumdayım. millet rüyasında adriana lima'yı giberek boşalıyor. ben rüyamda bile 31 çekerek boşalıyorum. millet rüyasında en ünlü ferrecileri giberek boşalıyor uyanıp ıslaklığı görünce de 'vay be ne geceydi ama' diye seviniyor. benim verdiğim tepki 'amk işin yoksa donu değiştir oluyor.'

rözörvöd

hafta sonunu uyuyarak geçireceğim. normal haftayı da uyuyarak geçiriyorum zaten. bi okula gidiyorum o kadar. uykuyu çok sevdiğimden değil, yapacak başka bir şeyimin olmayışından.

bi gibtir ilk entryden sonra okumadım yalan.avi oldugu cok belli

başlık yeter, anlatmana gerek yoktu

memesine bakardım. fotografını telefonuma atardım. geceleri onu düşünerek 31 çekerdim.

düşünüyorum da; bi sevgilim ya da kız arkadaşım olsa çok iyi olurdu lan. sevişemesekte oturup konuşurduk. birbirimize günaydın derdik, mesajlaşırdık. ben ona erkeklerden o da bana kızlardan bahsedersi. eline dokunurdum..

yeminlen bunaldım ya.

bugün okula giderken dolmuştan inip fakülteye doğru yürümeye başlamıştım ki, kızın biri gelip "sen x sınıfındasın değil mi?" dedi. kızla aynı sınıftaymışız. fakülteye gidene kadar konuştuk. gerçi fazla bir şey konuşamadık. bir daha görsem tanımam zaten. yüzüne bakmayı unuttum. adını da sormadım.