ne kadar mal bir insanım anlatıyorum

günün çoğunu bilgisayar başında geçiririm. hergün mutlaka bakkala giderim. asla aksatmam. her gidişimde bakkal osman’la kısa bir muhabbet ederiz. bakkal osman’ın hayatımdaki yeri farklıdır. hayatta en çok konuştuğum, muhabbet ettiğim kişi belki de odur. ama o, bunun pek farkında değil. bakkala her gidişimde normal müşteri gibi davranıyor bana. muhabbet sırasında pirinç tartıp poşetlere dolduruyor, ürünleri raflara diziyor, ya da benim alacaklarımı hazırlıyordu. yani normal müşteriye nasıl davranıyorsa bana da öyle davranıyordu. ama bunun yanında kısa da olsa çok derin muhabbetlere giriyorduk bazen.

mahalle kültürünü bilenler her bakkalın öyle olduğunu söyler ama değil. sinan bakkal vardı yukarı mahallede. o, pek öyle değildi. müşteriye her zaman mesafeli davranırdı. zaten eli çok hızlıydı, çabucak alacaklarını hazırlar seni dışarı postalardı. muhabbetini de hiç tatmadım bugüne kadar. bu yüzden ilişkimiz yürümedi bakkal sinan’la.

silikliğin bir gün prim yapacağı ümidini hala daha kaybetmiş değilim. inanıyorum amk bir gün kızlar bizden hoşlanacak. silikliğimizden etkilenecek peşimizde dolanacaklar. inanıyorum amk.

gel de büyütme.

üniversitenin ilk zamanları. herkes yeni yeni arkadaşlıklar kurmuş, kız düşürenler bile var. tabi ben her zamanki gibi silik silik ortalıkta dolanıyorum. değil üniversitede, bulunduğum şehirfe bile doğru dürüst arkadaşım yok. belki sosyalleşirim ümidiyle kantine gittim. boş masa yok tabi. şöyle masaları gözden geçirip benim gibi silik biri var mı diye bakındım. ve gözüme kestirdiğim bir kızın yanına yanaşıp "oturabilir miyim?" diye sordum. güler yüzle "tabii ki." cevabını verince karşısına oturdum. tanıştık. o da benim gibi yeni olduğunu söyledi. bölümünü söyledi ve birden seninki ne diye sordu. bir an öyle heuecanlandımki okuduğum bölümü unuttum. utanmasam öğrenci kimliğimi çıkarıp bakacaktım. karşımdaki gözlerini bana dikmiş cevap vermemi bekliyordu. durumu atlatmak için "ben de aynı bölümdeyim." dedim. tabi ne dediğimin zerre farkında değilim. "şimdiye kadar hiç görmedim seni." dedi. ben de "yeni geldim ya. doğru durüst derslere giremedim." dedim. sonra saate baktı ve "on beş dakika sonra ders başlayacak istersen sınıfa geçelim." dedi. ben de dersi sordum. dersi söyleyince. "benim önemli bir işim var ya. derse girmiycem. sana iyi dersler." diyerek masadan gibtir olup gittim. ve o kızdan köşe bucak kaçmaya başladım. tam bir hafta sonra fakülteye girerken o da çıkıyordu. kapıda karşılaştık. ben büyük bir sevgi, şevkat, üzüntü, pişmanlık dolu bakışlarla gözlerinin içine bakarken, o ise "amk salağı" der gibi bir bakış atarak yanımdan geçti gitti.

üniversiteye geçince sıfırdan başlayacağımı, herşeyin normal olacağını düşünüyordum. taa ki üniversiteye başlayana kadar. değişen hiçbir şey olmadı. yine her zamanki gibi en arkada tek başıma oturup ön sıralardaki güzel kızları izlemeye çalışıyorum. derslere gelince, derslerden de hiçbir tak anlamıyorum.

bölümde güzel kızlar var. ama yüzlerine felan bakmaya utanıyorum. isimlerini de soramam. yoklama kağıdı bana gelince sırayla imza atan öğrencileri sayıp o kızın adını öğreniyorum. ve facebook ve twitter da bulup fotoğraflarına bakıyorum.

siliklik gerçekten zor be.

yıllarca üniversitede sakin, kendi halinde, asosyal erkeklerin kızlar tarafındab daha çok sevildiği söylendi bize. hepsi yalan. bakıyorum da, en çok ilgi görenler yine liseli tipler.
üniversitede kızlar teklif ediyor yalanına da kanmayın sakın. kızlar her zamanki gibi havalı havalı dolanıyor ortalıkta.

olum bari burda gibleyin beni. o kadar sey anlatıyorum.

çok yalnızım be.

ulan darthvenom anlatınca dinliyonuz. ben anlatinca gibine takan yok. acık gibleseydiniz hayatımı anlatacaktım la size.

açacağım başlığı gibeyim ben gidiyorum.

bu sabah ilk derse
biraz geç kaldım. merdivenleri yavaş yavaş
çıkıyordum. arkamı döndüm bir de ne
göreyim, sınıfın en güzel kızlarından biri
arkamdan
geliyor. ulan dedim hazır geç kalmışız hoca
derse almasa da beraber kantine gitsek bi
bahaneyle tanışıp muhabbet etsek. tabi ben
yavaşladım o da tam benim yanıma geldi
koridora çıktık yan yana yürüyoruz. ben ona
bakıyorum ama o hiç benim yüzüme bakmıyor.
kafasını eğmiş yere bakıyor. utanıyor galiba
diye düşündüm. neyse işte tam kapının önüne
geldik durdu bir saniye bekledi. dedim herhade
girmeden önce bana bir şey söyleyecek. hiç
bakmadan kapıyı açtı ve sınıfa daldı tam
peşinden girecektim ki içeri girdiği gibi kapıyı
kapattı. ya beni hiç görmedi (zannetmiyorum
%90 görmüştür.) ya da benimle beraber sınıfa
girmek istemedi çünkü beraber sınıfa girersek
birlikte olduğumuzu zannedebilirlerdi.

kız haklı aslında bir kız benim gibi bir silikle birlikte görülmek istemez tabi. kız içeri girip kapıyı kapattıktan sonra bir dakika bekledim. cesaretimi toplayıp sınıfa girdim.

gidip en arka sıraya oturdum. ve telefonu çıkarıp dakikalarca o kızın facebooktaki fotoğraflarına baktım. (facebook dediysem kızla tanıyış olduğumu düşünmeyin. ismini yoklama kağıdından oğrenmiştim.)

up up up

la biraz gibleyin şu başlığı ya. o kadar şeyimi anlatıyorum.

insan silkenmeyince giblenmiyor işte.

tüm okul hayatım böyle geçti dıbına koyayım. hiçbir zaman sevgilim olmadı. hiçbir zaman tek başına kızların ortasında durup muhabbetin merkezi olan erkek olamadım.

hiçbir zaman uzaktan bir yerden görüp "gideyim şu kızla muhabbet kurayım da belki yakınlaşırız bir şeyler olur." diyemedim. dedim de dediğim yerde kaldım. burak aksak ın bi tiviti var dı " tek sigara içimlik aşk; 5 yaşında olsaydım,
yanına gelip "senin adın ne" diye sorardım. 27
yaşında olduğum için sigaramı söndürüp kalktım." bana hep öyle oldu.