ne kadar mal bir insanım anlatıyorum

biziz, hep kendimiz olduk. kimsenin gözüne girmek için başkalaşıp yürümedik. sesimizi içimizden yükselttik. güzel kızlara aşık olduk hep uzaktan, bazen hayal bile kuramadık. en fazla uzaktan güldü bize bazı kızlar ve bir daha da göremedik hiçbirini. eve gelip güzel sözler yazdık o kızlara. “kim bilir şu an kimle öpüşüyor?” diye düşündük kimi zaman unutamadıklarımızı. “sevdiğimiz tarafından sevilseydik hayata tutunurduk diğer elimizle de” dedik . güzel ferrelar izledik. otuzbir çektik yalnızlıktan. ve en acısı da izlediğimiz ferredaki kızlara aşık olduk. gözümüzün önünde gibtiler sevdiğimiz kızları. çoğu zaman boşalınca kapattık, unuttuk. unutamadıklarımız da oldu. otuzbiri yarıda bırakıp sigara yaktık bazılarına. ne şanslı insanlar var dedik. sonra birden lisede aşık olduğumuz ayşe geldi aklımıza, ya da dilek belki de merve.. herkesinkinin ismi farklıydı. ama hikayeler hemen hemen aynıydı. en az bir kere ferre filmindeki kıza sigara yakmayanı almıyorduk aramıza. oturup ayşeye benzer bir ferre yıldızı aradık geceler sonra. bulunca sanatsal bir bakışla ferre izledik. şiirlere soyunduk, beceremedik. kafamızdaki kadını ne kağıt kabul etti, ne de kalem kusabildi. parmaklarımız tuşlara her değdiğinde bir kez daha hatırladık, unutamadık ayşeleri, dilekleri.