ne kadar boktan bi dunya

yağmurda ellerim cebimde,
bir sahil kenarı, birazda düşünce.
az önce tüm paramı çorbaya verdim ve sigaram yok.
öylesine saçmaydı ki.
bankta yalnız başına oturan bir kadın gördüm,
saat 3 gibi.
yanına oturdum ve bana paran var mı ? diye sordu,
huur olduğunu düşünüp ayağa kalktım ve sorusunu tekrarladı,
ben olmadığını söyleyince,
çok şanslısın dedi ve cebinden bir marlboro paketi çıkardı.
bana bir tane uzattı ve yaktı.
sigaradan bir duman çekip neden diye sordum,
eğer zengin olsaydın bu saatte bu denize bakmazdın belkide,
benimle konuşmaz ve sarışın bir kadınla birlikte olurdun,
belkide uyuyor olurdun dedi.
aradan 2 yıl geçti,
her marlboro içişimde o asil kız için, yere bir dal sigara bırakıyorum.

ben ağlıyorken değil,
gülüyorken intihar düşüncesi aklıma geliyor.
neden mutsuzken öleyim ki?

akvaryumdaki o kadar balık bana tek birşey öğretti,
hayatta değer verdiğimiz kim varsa,
her an ölebilir ve bizler mutsuz olabiliriz.
o yüzden kimseye değer vermemek gerekiyor.

yaz başkan yaz

hayatın kendisi sensin dıbına koyum

önceden iyi bir saç traşına,
iyi bir pantolona,
güzel bir kadına,
hatta yürüyüşüme bile önem verirdim.
17 yaşındaydım ve kendimi kötü hissediyordum.
şimdi ise,
saçlarım ve sakalım uzun,
pantolonum bol ve ütüsüz,
gömleklerim her bir beden büyük.
yani hayatım boyunca bir daha görmeyeceğim insanların,
hakkımda ne düşündüğü neden umrumda olsun ki ?

Yaz kamki takipteyim

boş bir sayfa, milyonlarca insandan daha iyidir.
seni ayıplamaz,
sigara külünü üzerine döktüğünde mızmızlanmaz,
seni hep dinler.
boş bir sayfa,bir pgiboloktan daha iyi ve ucuzdur.

hepimiz biraz pislik ve toptağın oksijenle tanışmış haliyiz.
hepimiz aynıyız, sıradan birer köleyiz patronlar için,
tanrı için sadece güzel bir pul koleksiyonu,
ailemiz için dünyada kalan tek bardak su,
kadınımız içinse,
dünyada aşık olabilen tek erkek.
beni tanıyorsunuz.

bir çığlık gecenin tam göğsüne isabet etti,
bir sarhoş adamın kafasında parçaladı şarap şişesini,
bir huur yine reddedildi,
bir adam polis tarafından dövüldü,
17 yaşındaki genç duvara kahrolsun faşizm yazarken yakalandı.
omuzlarında aşk ve tüm bunlar olan ben,
hepsini yaşayan ben vardım,
zordu ve hava soğuktu,
biram bitmişti ve ben seni özlemiştim.

turuncu bir yol,
gözlerimin üstünde cigara dumanı,
parfüm diye bira kokusu sinmiş üstüme,
biraz kan tadı var ağzımda,
az önce babamdan yediğim tokat yüzünden sanırım.
her yediğimiz tokat, bizi biraz daha olgunlaştırıyor ve acımasız bir insan yapıyor.
bu hayat felsefemizi belirliyor,
eğer fazla tokat yiyorsanız hayat felsefeniz şu oluveriyor bir anda,
karşındaki sana tokat atmadan,
sen ona yumruk at.

canımız yanıyordu,
bir mahalle arasında 7 kişiden dayak yerken,
dudağımız kanıyor, gözümüz şişiyordu,
arada bir yumruk çıkartıyor, direniyorduk.
ogün hiç konuşmadık,
hiç kimse cebindeki kelebeği,
beynindeki yılanı ve
kalbindeki fırtınayı ortaya atmadı,
canımız yanıyordu,
3 kişiydik ve
o gece sadece sustuk.

keşke gecelerim küfür etmek yerine,
sadece uyumak için olsaydı.

ben öteki adamdım.
senin hep 1 günlüğende olsa yaşamak istediğin hayata sahip olan adam,
umursamaz, yalnız,alkollü ve sevişen adam.
ailenin nefret ettiği,
iğrediği,
kaçtığı, küfür ettiği adam.
diğer adam,
karanlığa küfür eden,
elindeki mumu hiç yakmayan,
son kibriti karanlığa bir mum yakmak için değilde,
sigara yakmak için kullanan adamım ben.
camel black ve marmara varsa benim gibi adamlar hep var.

elinde ucuza kapattığın 2 bira ve kısa larkla kaldırımda sabaha kadar evinin önünde beklediğin kız mı değerli yoksa seni 50 liraya sevecek kadın mı

avuçlarımda olabildiğince yokluk,
dudaklarım çatlak,
omuzlarım geniş,
kırmızı çizgili bir gömlek,
beyaz bir t-shirt ve siyah bir deri ceket var üstümde,
saçlarım incin,
sakallarım kesilmiş,
ayakkabılarımsa kendimi bildim bileli su alıyor.
bunlar görünenler,
peki ya yıllardır taşıdığım ruhum,
yıllardır omuzlarımda taşıdığım iki melek?
üst kattaki çocuk yine ölümüne bağırıyor.
bir katille empati.

yine uyuyamadık,
bizler gecenin tutsakları,
yoldaşları,
teşkilatlı bir yalnızlık.
bizler gecenin huurları,
elleri ve kalpleri nasırlı insanlar.
görümez insanlarız bizler,
ıslak caddelerde sabaha kadar sarhoş gezen bizler,
geceler bize yazılmış.
bu yazdıklarımı bir kaç kişi okuyor yine,
gece kafa tutan insanlar onlar.

Sokaklarda yaşar ve kafa yapan tüm ‘yaşam belirletilerini’ kullanırdık. Gözlerinizin dahi değmek istemeyeceği kadar yoksunduk ve bir o kadar da karanlık. Korkuyorsunuz bizden.
Sizlerin kurduğu hiç bir hayale zevk objesi olmadık, güneşli günlerde gözlük yerine hep şapka taktık. Aydınlık bize hiç yakışmıyordu ve sizin inandığınız hiç bir şeye inanmadık.
Siz parayı tanrı biz ise karanlığı inanç saydık. Siz, temiz bedenlerinizle pis hayaller kurup kirli ölümleri yaşadınız. Bizler ise kirli bedenlerimizle çocukları öptük hep, onlara inandık hep.
Tanrı haklı olsaydı severdik hepinizi. Siz cennete koştukça biz cehennemde nöbete koyulduk bile bir kaç kelimeyle, dizeyle.
Siz düş görün ve bize bırakın tüm hastalıklı kelamları.

Gölgesiz edebiyatın karanlık ve çöplük itleriyiz bizler..

ardı ardına patlayan mermiler,
barut ve kan kokusu,
bir kaç alyans yüzük çıkıyor parmaklardan,
siren sesleri,
üst kattan gelen binlerin seslerine karışıyor,
oksijen tassarufu diye bakıyorum aslında ben ölümlere.

9 ay züt kadar bir karın boşluğunda bekleyen bizler,
koskoca şehire sığamıyoruz.
deniz dar geliyor,
yosun kokusu tiksindiriyor,
mermiler birer ışık oluyor, gecenin karanlığına,
ölümü bekliyoruz,
annemizin doğumu beklediği gibi.