ne isterseniz öyle düşünün ama

size ayak uydurmayı denesemde garip garip şeylere sarıp günü kurtarmaya çalışsamda yapamıyorum artık belkide yarına birşeyim kalmaz bilmiyorum birşey yazdım çok uzun oldu okumazsanızda canınız sağolsun şimdi bir ton küfürde edersiniz amk * yinede okursanız bana belki yardımcı olursunuz..

havayı hep karanlık görmek istiyorum sırf bu yüzden sabaha kadar oturup
akşama doğru uyanıyorum.. başkalarına abuk sabuk gelen daha önce adına dahi
duymadıkları bir müzik tarzını seviyorum adı mı ne ? trip hop..
yapacak hiçbir şeyim yok yapabilceğim hiçbir şey yok. genelde mutsuzum
fakat mutlu olmak için herhangi bir çabamda yok bana kalırsa ben boş adamın
tekiyim. Asla biteremiceğimi düşündüğüm neredeyse tüm koridorları buram buram
cahillik kokan bir okuldayım gördüğüm bütün yüzler duyarsız o insanlarla
ne konuşabilirsin ki ? hangisi dertten halden anlayabilir ki ? onların insan

pgibolojisi hakkında bildikleri bir tak olmadığından eminim. onlar yani
insanlar yani bir çoğu pgibolojinin insan salığına ne kadar yararlı ve aynı

zamanda ne kadar zararlı olabileceği hakkında hiç bir bilgisi olmayanlar bence
onlar benden dahada boş insanlar..
belki kendime güvenim yok belki hiçbir şey yapamayacağımı düşünüyorum ama
bir konuda umudumu hiç yitirmedim ve o konuda insanlarla konuşarak onların
kendilerini iyi hissetmelerini sağlayabilirim hatta sorunlarını çözebilirim
onları hayata umutla bakmaları konusunda teşvik edebilirim ve yapıyorumda evet
bunu becerebiliyorum ama bilirsiniz terzi kendi söküğünü dikemez derler ya
öyle işte ben kendine güveni olmayan kendini düşünmeyen içinde bulunduğu
bu iğrenç durumu bildiği halde bunu değiştirmeye çalışmayan hiçbir değeri olduğunu
düşünmeyen boş adamın tekiyim... hayali arkadaşlarım olmasada halüsinasyonlar
görmesem bile kendi kendimle konuştuklarım içimden gelen o sesler beni rahatsız
Eden o içten içe çığlıklar sanki tüm içim dışıma taşacakmış gibi.. sanırım
şizofren olduğumu düşünmekte haksız değilim.. fakat bu o kadar ağır ki
buna ihtimal bile vermek istemiyorum ama ne yaparsam yapayım karşıma hep bu
kelime çıkıyor.. şizofren...
ben daha hafif sorunlarımın olduğunu düşünsemde bir türlü emin olamıyorum.
doktorlardan nefret ederim ne doktoru olduğunun bir önemi yok sonuçta
hastaneleri doktorları sevmem ve bu yüzden gitmekte istemiyorum ayrıca
klinikleride sevmem yani pgibolog vb bir uzmana gitmeyide istemiyorum..
ama hayatımın kalanını böyle sürdürmekte istemiyorum ben aslında hiçbir şey
istemiyorum bazen suçu hiç görmediğim babama falan yıkıyorum sonra diyorum
saçmalama kendine gel.. beni hiç korumayan bir abiye sahibim ayrıca..
annem ise benim saç telime zarar gelirse delirecek kadar sever beni fakat
hiçbir zaman sevgisini göremedim çünkü anlayabilceğim görebilceğim bi şekilde
göstermedi zaten denemedi bile daha çok kavgalarımız meşurdur..
sanırım ben bir zavallıyım bir insan kendine daha ne kadar hakaret edebilir küçük
düşürebilir ki kendini. benim hiçbir şeyden hiçbir beklentim yok.. kalmadı.
yapmak istediklerim yok.. yapabileceklerim yok.. benimde olmamamam için
hiçbir sebebim yok aslında ama bu karar çok zor bir karar ve hatta bu korkaklık
kaçıp gitmekten farkı yok bunun.. yinede ne kadar durabilirim bilemiyorum dayanabildiğim kadar dayanıcam.. söylicek o kadar çok şey var.. ama
anlayan birilerinin olmadığını düşününce insanın bir şey söyleyeside kalmıyor..
bir laf vardı savaşta ilk önce safı olmayanlar ölür diye.. eğer yaşadığımız
herşey bir savaşsa niye hala burada durabiliyorum ozaman ?
bittiğimi yorulduğumu hissediyorum.. başıma ağrılar giriyor çıkmak bilmiyor
kendimi iyi hissetmiyorum ve bu durum çok can sıkıcı.. kendimide sevmiyorum.
bazen erken uyumayı sabahı görmeyi dışarı çıkmayı gezmeyi hava almayı falan istiyorum sonra olmuyor uyuyamıyorum uyusam uyanamıyorum uyansam gitmek istemiyorum.. bir hayatım olduğunu bile düşünmüyorum..