ne hale geldik diye sormak geliyor içimden

hayatımızın nasıl başladığını düşünmek istiyorum sadece, neler oldu ve ne hale geldik?

bebektik, düştük kalktık, adımlarımızla sevindirdik insanları.
ilk konuştuğumuzda ki heyecanlı bekleyişi unuttuk, unuttular.
muhtaçtık, farkında bile değildik.

büyüdük çocuk olduk. çikolata diye tutturduk, emmeli şeker diye fıttırdık.
ama ne oldu sonunda. ne o çikolata kağıdını kendimiz yırtabildik ne de o şekeri açabildik tek başımıza. muhtaçtık, ama bilmiyorduk bile.
bigibletten inmedik, topu tekmelemekten yorulmadık. televizyonun karşısında şarkı söyledik. reklamlara bile hayranlıkla bakardık.
misketlerimizdi en yakın dostlarımız, ha bide futbolcu kartları. bahçeli evde oturan teyzenin, amcanın meyvalarını çaldık, kaçarken ki heycanımızla daha tatlı hale getirdik. yakalandıkta, kulaklarımız çekildi ve şikayetler anne babamıza gitti. terlikle dayak da yedik. azarda işittik. ama bişey olsa seni anneme dicem, babama söylicem oldu yine. neden? bilmesekte muhtaçtık onlara.

zaman geçiyor beyler, bayanlar.

meybuz yok hayatımızda artık. sevdiğimiz dizilerde. unuttuklarımız hayatımızın güzel anıları.

ama ne hale geldik diyede sormadan edemiyor insan.

http://asymmetry.posterou...aul-rodgers-conquistadora

çocukluk aşklarımızda yok hayatımızda.

çocukluk özlemi değilde daha güzelin özlemi, daha masumun.

yaptığımız yaramazlıklarla güzeldi. sevgimizdeki masumiyetle. unutmamız gerektiğini biliyorum. unutmamalıyız.

çocukken yapıpta unutamadığınız, sizi gülümseten anılarınız vardır illa ki. anlatsanıza beyler.

ben anlatıcam bitane.

bakkaldan çikolata çalardım küçükken.

her sabah babama gazete almak için bakkala giderdim ekemek ve gazete. bağcılarda oturuyoduk o zamanlar. yakındaki markette gazete olmadığı için biraz daha uzak olan diğerine giderdim alışverişi yapmaya. ama ona gitmeden önce yakın olan markete girer en sevdiğim çikolatadan bi tane alır, pantolonun kemerine sıkıştırır, sonra çıkar diğerine giderdim.
en sonunda yakalanmıştım. bidahada gitmedim. ama nasıl utandığımı hatırlıyorumda iyiki yapmışım, yüzümün okızarışı bana çok büyük bi ders olmuştu.

duygulanmak için bahane arıyosan suç benim değildir güzel kardeşlerim. suç duygusal olmamızdır

pazarda kaybolmuştum lan bide. o aklıma geldi.

annemle pazara çıkmıştık yine, annem o zaman küçük ardeşime hamile. beraber alışveriş yaparken gözüm paardaki oyuncakçıya ilişti. ama arkamı döndüğümde annem yoktu. pzarın önce bi ucuna sonra diğer ucuna gittim bakınarak, ama annemi göremedim.
sonra evin önüne gittim. kapıyı dineledim ses gelmiyordu, sonra karşı komşumuz çok sevdiğm teyzemein kapısını dinledim ondanda ses yok. annem daha gelmedi deyip kapının önünde oturan çocukluk aşkımın yanına inmiştim. ama çok küçüğüm o zamaanlar. okula gitmiyorum heralde. onunla oynarken annemin koşarak yanıma geldiğini hatırlıyorum, sarılışını. ağlamasını. çok korkmuş beni kaçırdılar diye * hamile haliyle koşturmuş kadıncağaz. eve gittik bana doya doya sarıldı ama o zamanlar anlam veremiyodum. şimdi anlıyorum herşeyi ama. onun sevgisini, benim saflığımı, duygusalllığı.

çocukluk aşkım elif korurdu hep beni. mahallede oturanlar beni oyuna almazlardı. ama o yanımda olurdu benim. o oynamazsa bende oynamam derdi. sevginin büyüklüğünüde anlıyorum şimdi. kavga ederdik ama birlikte olmadan yapamazdık. kıskanırdıkta birbirimizi, onu çok özlediğimide hissediyorum.

ne günlerdi demeden edemiyor insan. konuşmak isteyen olursa buralardayım beyler.