Üzmüşler çocuğu, diğer çocuklar. "Senin baban çöpçü, sen de pis kokuyorsun” demişler. Vicdan duygusu tam gelişmemiştir okul öncesi çocuklarında. Zaman zaman böyle acımasız olabilirler. Kırmışlar yavrucağın kalbini.
Konuştum babayla. Çok üzüldü, çocuğunun üzülmesine. Dağ gibi adam gözyaşlarını ilk kez ayırdı gözlerinden belki de. “Üzülmek yetmez dedim, bir planım var. Dahil olur musun?” Kabul etti seve seve.
“Pis ülke” oyunu oynattım çocuklara bir gün. Türetilmiş (uydurma) bir oyun. Ne bulduysak attık yerlere. Bu arada “kötü koku spreyi” sıktık sınıfa, çocuklar görmeden tabi. Birazdan sınıf dayanılmaz bir kokuya karıştı. Dedim niye böyle oldu? Dediler öğretmenim çöplerden, pislikten. Durun dedim, bakın kapıya, biri gelecek, kurtaracak bizi bu pislikten, kokudan, büyüleniyor sanki. Bak bak bitiremiyorlar. 1.90 boy. Heybetli mi heybetli çöpçümüz.
Başlıyor hemen temizliğe. Bende pencereleri açıyorum hemen. Temiz hava nüfuz edince etkisini kaybediyor kötü koku spreyi. Yardımcı öğretmenimiz de yasemin kokulu oda spreyini sıkıyor birkaç fıs. Çocukların gözü bizi görmüyor zaten. Ama içlerine doluyor mis gibi çiçek kokusu.
Sonra yarım ay düzeninde oturuyoruz çöpçünün karşısına. Konuşuyor prova ettiğimiz gibi. “Çöpçüyüm ben” diyor. “Siz sabahları uyurken daha, ya da gece yarısı mahallenizin çöplerini topluyorum. Arkadaşlarım da var. Onlar da topluyor. Çöpler toplanmasa sokaklardan, her yer bugün sınıfınızın koktuğu gibi kokar. Çöpçülük zordur çocuklar. Çok zor iştir.” Anlatıyor uzatmadan. Kısa, öz, keskin. Anlattıkça daha da büyüyor adam.
Nasıl dinliyorlar anlatamam. Gözlerini hiç ayırmadan. Hele oğlu. Gurur duyuyor babasıyla ve her sözünde hayran oluyor ona. O bakışa ömür verilir inanın bana.
Sonra fotoğraf çektiriyoruz hepimiz kahramanımızla. Alkışlarla ve aşkla uğurluyoruz çöpçümüzü. Bir baba, bir oğul. Tedavi edilmiş iki yürek. işimiz bu. Yüreğe dokunmak. Hanımlar, beyler! Bir çocuğun alın teriyle para kazanan babasının mesleğinden utanmasına dayanamam. Dayanırsam, öğretmen olamam.
Ertesi sabah soruyor birkaç veli. “Bizim çocuk akşamdan beri büyüyünce çöpçü olacağım diyor. Siz ne öğretiyorsunuz bu çocuklara Allah aşkına?”
Gülümseyerek cevap veriyorum, “insan olmayı öğretiyoruz.”
C.Ceylan...

Okudum ellerine sağlık çok iyi lan tüylerim tiken tiken oldu ..

mozzart 20 saniyede nasıl okudun bunu amk

edit: ne olmuş çöpçü olamadıysak? hayallerimizi satmadık ya.

Tüyler diken diken.
Emek, çalışmak, alın teri asla utanılacak bişi değildir!

Öğretmeni sen sandim

Ağlıyarak osbir çektim

Yaktım

ilkokulda kara tahtayı kafamla silen ogretmenlerim vardi

Gerçekten güzel insanlar var ama bazılarına da şu söz yakışıyor okumak cahilliği alır varsa eşeklik baki kalır.

Vay bee

Duygulandım sukunu ağlayarak verdim bin

Duygulandım kap şukunu

Afferim güzel (ç)alıntı tebrikler.

gerçekten etkileyici

Reserved

işte yeni nesil öğretmenlik bu ... ilerlemeci ve yapılandırmacı eğitim ekolü budur... Eskiden olsa öğretmen düz anlatır bırakır... Burada öğretmenimiz , yanlış olan durumu , yaparak yaşayarak ve örnek olay göstererek yanlış olan bir algıyı sağlıklı bir algıya dönüştürmüş, bizim meslek bu şekilde , zor ama ardına baktığında keyif alacağın bir meslek...

Her ne kadar alıntı olsa da çok güzel bir hikaye

Ağladım

Helal be etkilendim

Sukunu verdim