ne gurur duydum ne de utanç

mardin li bir ailenin çocuğu olarak doğdum, izmir de büyümüş ve halen izmir de yaşıyor olmama rağmen mardin deki akrabalarımdan ya da kültürümden çok uzak değilim. kürt olarak doğmam benim için asla gurur duyulacak ya da utanılacak bir şey olmadı. en fazla "iyi ki bu coğrafyada doğmuşum" diyebilme gibi bir hakkım vardı sadece çünkü bana göre bir insan kendi seçimi dışında gelişen bir durumdan gurur ya da utanç duymamalı, bu ikisinden birini hissetmesi bana hep anlamsız gelmiştir.

bir türk hangi okula gidebiliyorsa ben de aynı okullarda okudum. bir türk hangi kurumda çalışabiliyorsa ben de aynı kurumda çalıştım. türk, çerkez, arap arkadaşlarımla aynı yerlerde oturdum. bir türkle evlendim. vergimi hep ödedim, halen ödüyorum. kaçak elektrik kullanmadım, faturalarımı zamanında ödedim. bu yaşıma dek (az değil 35 yıl) pkk sempatizanı olmadığım gibi, devlet yanlısı da olmadım. hakkımı dağda, silahla aramak ne kadar mantıksız geldiyse, şehit ailelerinin ağzından dökülen "vatan sağolsun" cümlesi de bir o kadar korkutucu geldi hep.

yaşamım boyunca tek rahatsız olduğum şey "bakışlar"dı. anneannemin izmir gibi bir yerde geleneksel kürt giysisiyle dolaştığını gören ya da kendi aramızda kürtçe konuştuğumuzu duyan bazı insanların bize yönelttiği "bakışlar". çocukluğumdan beri anlamlandıramadığım bir şeydi bu. etrafımızda yabancı turist çoktu ve onlar konuşurken gözlerde gördüğüm hayranlık, o gözler bize çevrildiğinde yerini neden anlamsız bir hayrete bırakıyordu, hala daha anlayabilmiş değilim.

mükemmel insanlar mıyız? hayır. mardin de hepatit aşısı kampanyasını devletin kısırlaştırma planı olarak gören, kaçak elektrik kullanarak devleti cezalandırdığını düşünen akrabalarım da var. dilim döndüğünce doğru bildiklerimi anlatmaya çalışıyorum ama cehalet oralarda hala en büyük problem. "yüksekova ya atandım, lanet olsun" diyenleri görünce bu konuda da umutlarım kırılıyor.

velhasıl biz de herkes gibiyiz. vergi kaçıran bir türkle, kaçak elektrik kullanan bir kürt arasında ya da ege nin merkezinde kendisinden ayrılmak istemeyen karısını öldüren kocayla, doğuda kızını satan baba arasında bir fark yok benim için. biraz empati, biraz eğitim, biraz sahiplenme, biraz sağduyu gerek sadece. tüm halklar için. zira bu ülkenin koşullarının türkler, araplar, çerkezler vs. için de dört dörtlük olmadığının farkındayım...

özet: özet yok olm, karaladık bişeyler. belki ilgini çeker..