ne enteresan kafalar yaşıyor insan

perşembe gecesinden beri non stop takılıyorum, dün gece camı biraz açtım odayı havalandırmak için o arada rüzgara gelmişiz, sağ kaburgamın hemen üstünde saplı bir bıçak var gibi dıbına koyim..

çok fena canım acıyor, boynumu felan çeviremiyorum.

bir sauna seansı, biraz anne şevkati..

şevkat mı şefkat mi lan bu arada ?

kaburga değil lan adını hatırladım, kürek kemiği.

şu anda ağrıyan yerin dört parmak altından bıçaklanmıştım vaktiyle..

kız arkadaşlarımız var. iki kişiyiz..

bunlara dedik bir ev tutalım, bir araya getirelim hem kendimiz de gider geliriz hesabı..

tuttuk memleketin göbeğinde bir ev. karşısında böyle güzel bir çamlık var, par var. dışarıya çıkalım diye tutturduklarında hemen karşıda kahve içebiliriz ayağına tuttuk.

o gece kendi başlarına kaldılar, ertesi gece de biz beraber dışarıda takılıp onlarda kalacağız. havamızdan yanımıza yaklaşılmıyor dıbına koyim, kız arkadaşlarımıza ev tuttuk, ayrıca canımız ne zaman isterse onlarda kalabiliyoruz.. askerden hemen öncesi için çok kıymetli şeyler bunlar, ele geçmez.

95 yılından bahsediyorum..

biz dışarıda yedik, içtik, eğlendik kafamıza göre. kızları da aldık eve geldik.

birinin odasında yer yatağı var, yer yatağında üç tane gölge var ?

ışığı bir yaktık, tinerci kılıklı üç bin, bildiğin ayakkabılarıyla felan kızın yatağına yatmışlar yan yana.

insan ister istemez bir garipsiyor, tırsıyor..

kaçtık geri dışarıya biz. ne yapak ne edek derken, diğer arkadaşın bazı gece işe yarayan arkadaşlarını arama fikri tuttu. aradığı binler bizim alış veriş ettiğimiz torbacılar bildiğin. mikrop adamlar her halleriyle.

zıp diye çıkıp geldiler motorlarıyla, durumu izah ettik. bunlar tamam dediler girdiler evin içine, dört kişiler.

üç tanesi boyunlarına bıçak dayadıkları çocuklarla çıktılar geri dışarıya.

bir tanesi de arkalarında zafer kazanmış komutan gibi salınıyor..

geceleri o karşımızdaki çamlıkta takılıyormuş bu binler, balli, esrar, bira ne bulurlarsa. sonra da zaten boş olan bu eve girip bayılıyorlarmış kaldırımla aynı seviyedeki balkonundan..

yol verdik, bir daha girmeyin bu eve dedik gönderdik çocukları.

kızlar eve girdiler, biz de yardıma gelen arkadaşlarla tokalaşıyoruz, teşekkür ediyoruz felan.

pat pat pat diye ayak seslerini duydum, karşımdaki arkadaş sol kolumdan tutup çekmeye çalıştı ama sırtıma saplanan bıçağa engel olamadı abi..

hırt dedi girdi tam sağ kürek kemiğimin üzerine.

"anam" dedim düştüm. ilk defa bıçaklanıyorum. elimi yarama zütüremiyorum, göremiyorum, dokunamıyorum öyle dizlerimin üzerine çökmüş aptal gibi bakınıyorum etrafıma, kıvranıyorum..

kaç dakika sürdü taksi bulmaları beni hastaneye yetiştirmeleri bilmiyorum..

acilin girişinde bayıldım..

insanlar garip diyordum ya, al işte..

ulan evimize girdiniz, karının yatağına sızdınız, bir fiske vurmadık yol verdik huurnun çocukları.

beni neden vuruyorsun ?

gururunu kırmadım, küfretmedim, vurmadım. niey saldırganlık yani abi ?

hayat da garip.. belki de bu garip insanlar yüzünden bu kadar acayip mnkym.

körlükle sonuçlanabilecek bir göz hastalığın var ve bunun sebebi de stress. doktor efendi de muayenesini yapıyor ve diyor ki;

"bak bu gece sapasağlam yatıp yarın sabah bir gözün kör uyanabilirsin. bunun olmaması için de stress'ten uzak duracaksın !"

e hay dıbına koduğumun evladı, bir gece sapasağlam yatıp sabah kör uyanabilecek bir durumda olmanın stressi adamı kendiliğinden kör etmeye yetmez mi ???

random kafalar random anılar demektir aga..

öyle random kafa denk geldi, anlatayım dedim.

karışık bizim mevzular, belki yazarken dermen bulunur. belli mi olur..?

bir defa da süleyman bıçakladı beni.

kalleş huur evladı.

yaz günü gelmiş, batıayaz'da mangal yapıyoruz. rakımız da tekel, boğma rakıya düşmemişiz..

dumanı gören geldi anasını satayım. bir bahar pazarı, batıayaz'ın dağında bir mangal, birkaç kilo et, bir sürü şişe içki ve bir ton adam olduk.

süleyman'la orada tanıştım ve direkt nefret ettim.

amk tinercileri

günümüz kalabalık geçti, etini alan geldi, rakısını alan geldi, kömür bitti gittik aldık.. gece oldu artık göz gözü görmüyor, herkes gibtir olup gidiyor. arada üç dört tane de cıgaralık döndü.

son sigaranın son nefesi elimde, soğusun diye bekliyorum. bu şerefini sktiğim geldi, "kardeşş" dedi, "sen benim gözüme çok battın, caddede görüşecez !"

"yarın beni bulmayanın anasını gibeyim" dedim..

burnundan nefes alarak, döndü gitti bin.

adam tüp gaz çekmiş

Reserved.

caddede mekanımız var, ihsan abi nargile cafe ayağına açmış, bira veriyor gençlere, orada takılıyoruz, bira - cıgara yapıyoruz kafamıza göre. mekan orası yani..

saat onikide geldi bunlar iki araba. biz de dünden atar yaptık diye tetikte bekliyoruz.

uzaktan bize baksan polat alemdar amerikan başkanını kaçırmaya hazırlanıyor felan sanarsın yani o derece..

mekan cadde seviyesinden bayağı aşağıda, bir sakatlık olursa kaçamayız diye tuttuk kaldırıma çıktık. orada karşıladık lavukları.

süleyman bana başını sola doğru eğerek aşağıdaki perşembe pazarını gösterdi. hızlı adımlarla oraya indik. karşı karşıya pozisyon almışız, hatırlamıyorum ekipler kaç kişiydi. girdik birbirimize, daha ilk on dakika dolmadan bacağımı kullanamadığımı fark ettim. elimi dizime zütürmeye çalışırken kasığımın hemen altındaki ahşap sapı fark ettim. pantolon kandan sırılsıklam olmuş.

karşımdaki ibineyle ben durunca herkes durdu abi. ben elimi bıçağın girdiği yere koyup oturdum yere. süleyman'ın ekip aynen topukladı.

bir daha hastane, bir daha acildeki gibko doktorlar, bir daha vermesi hayaliyle tutuştuğumuz hemşireler..

harbi diyorum beş ay iyileşmedi o sktiğimin yarası. beş koca ay lan ? iltihap kaptı, dikişler patladı, anasının amı oldu, kapanmadı ama o yara.

skiş yok, osbir yok, duş son derece kısıtlı ve itinalı bir şekilde var ki nefret ederim kötü kokaktan..

adım atamıyorum abi. bunu yanına bırakır mıyım ?

dıbına kodumun hapçısı :(

bir defa da kolumdan. sol pazumdan..

anlattıkça geliyor aklıma lan dıbına koyim. insanoğlu harbi acayip..

bara gittik birkaç çift. aslında hiç denk gelmediğim bir ekibiz. o sıralar zaruretten yanında çalıştığım patronumun oğlu, onun sevgilisi, bir arkadaşı ve onun da sevgilisi, ben ve yanımdaki amlı.

ben ve yanımdakinin dışında kalanlar bizde 8 - 10 yaş ufaklar. lavuk tutturdu; biz bara gidecez, sen bilirsin biz daha ikinci defa gidiyoruz, sizinle gidelim yenge de gelsin..

taşra abi burası. ben ilk barın açıldığı zamanı hatırlıyorum düşün. ondan önce de bir tane ocakbaşı vardı, iki tane de duvarları bitişik birahane vardı. bakkallarda içerdik birayı yaz günlerinde..

tamam dedim, gideriz.

altı kişi girdik bara. bar diyorum ben de, istanbul, izmir taifesi gibko bir meyhane tahayyül etsin.

kolsuz mustafa benim ezel düşmanım o zamanlar. nerde karşılaşsak kapışıyoruz, adam bir gece arabamı parçalamış kendi arabasıyla vura vura, son mevzumuz da o olmuş.

kolsuz dediğim sol kolunun dirsekten aşağısı yok picin.

biz girdik mekana, yarım saat oldu olmadı bu huur çocuğu da geldi. üç kişiler, yanlarında da bir amlı var. iki de olabilir, net değil..

ilk yarım saat benim arkama denk geldiler görmedim, sonra yanımdakilerden biri arkanda bir boz ayı var, sana çoğacayib bakıyo" dediler. omzumun üzerinden baktım bu bin..

adam lsd kafasında beyler

kendime yaptığım en büyük huur çocukluklarından birisi de bu kanımın kaynamasına engel olmamam aga.

bir insan kendine bunu yapmaz yani. züt kadar memleketin tek kızlı erkekli gidilen barında, kalkıp da ananın oynaşı bile olsa bir adama dalınmaz. sakin olmak diye bir şey var.

arka cebimde sallamam vardı, yanımdakilere dışarı çıkmalarını söyleyip arkama döndüm ve hedefin üzerine koştum. o arada da açtım sallamayı.

ben o sallamayı bir yere taktım takmasına ama, sol pazumda öyle bir acı hissettim ki, gözlerim karardı abi.. resmen kıvranıyorum. o arada tam karşımda bir bin daha yerde kıvranıyor ama gözlerim şeşi beş görüyor, seçemiyorum..

polis geldi, alayımızı da topladılar zütürdüler.

mahkemeler, cezaevi. standart..

halen düşmanız zütverenle ama memleketten gitti, çarpışamıyoruz.