ne enteresan kafalar yaşıyor insan

bir defa da süleyman bıçakladı beni.

kalleş huur evladı.

yaz günü gelmiş, batıayaz'da mangal yapıyoruz. rakımız da tekel, boğma rakıya düşmemişiz..

dumanı gören geldi anasını satayım. bir bahar pazarı, batıayaz'ın dağında bir mangal, birkaç kilo et, bir sürü şişe içki ve bir ton adam olduk.

süleyman'la orada tanıştım ve direkt nefret ettim.

amk tinercileri

günümüz kalabalık geçti, etini alan geldi, rakısını alan geldi, kömür bitti gittik aldık.. gece oldu artık göz gözü görmüyor, herkes gibtir olup gidiyor. arada üç dört tane de cıgaralık döndü.

son sigaranın son nefesi elimde, soğusun diye bekliyorum. bu şerefini sktiğim geldi, "kardeşş" dedi, "sen benim gözüme çok battın, caddede görüşecez !"

"yarın beni bulmayanın anasını gibeyim" dedim..

burnundan nefes alarak, döndü gitti bin.

Reserved.

caddede mekanımız var, ihsan abi nargile cafe ayağına açmış, bira veriyor gençlere, orada takılıyoruz, bira - cıgara yapıyoruz kafamıza göre. mekan orası yani..

saat onikide geldi bunlar iki araba. biz de dünden atar yaptık diye tetikte bekliyoruz.

uzaktan bize baksan polat alemdar amerikan başkanını kaçırmaya hazırlanıyor felan sanarsın yani o derece..

mekan cadde seviyesinden bayağı aşağıda, bir sakatlık olursa kaçamayız diye tuttuk kaldırıma çıktık. orada karşıladık lavukları.

süleyman bana başını sola doğru eğerek aşağıdaki perşembe pazarını gösterdi. hızlı adımlarla oraya indik. karşı karşıya pozisyon almışız, hatırlamıyorum ekipler kaç kişiydi. girdik birbirimize, daha ilk on dakika dolmadan bacağımı kullanamadığımı fark ettim. elimi dizime zütürmeye çalışırken kasığımın hemen altındaki ahşap sapı fark ettim. pantolon kandan sırılsıklam olmuş.

karşımdaki ibineyle ben durunca herkes durdu abi. ben elimi bıçağın girdiği yere koyup oturdum yere. süleyman'ın ekip aynen topukladı.

bir daha hastane, bir daha acildeki gibko doktorlar, bir daha vermesi hayaliyle tutuştuğumuz hemşireler..

harbi diyorum beş ay iyileşmedi o sktiğimin yarası. beş koca ay lan ? iltihap kaptı, dikişler patladı, anasının amı oldu, kapanmadı ama o yara.

skiş yok, osbir yok, duş son derece kısıtlı ve itinalı bir şekilde var ki nefret ederim kötü kokaktan..

adım atamıyorum abi. bunu yanına bırakır mıyım ?

dıbına kodumun hapçısı :(

bir defa da kolumdan. sol pazumdan..

anlattıkça geliyor aklıma lan dıbına koyim. insanoğlu harbi acayip..

bara gittik birkaç çift. aslında hiç denk gelmediğim bir ekibiz. o sıralar zaruretten yanında çalıştığım patronumun oğlu, onun sevgilisi, bir arkadaşı ve onun da sevgilisi, ben ve yanımdaki amlı.

ben ve yanımdakinin dışında kalanlar bizde 8 - 10 yaş ufaklar. lavuk tutturdu; biz bara gidecez, sen bilirsin biz daha ikinci defa gidiyoruz, sizinle gidelim yenge de gelsin..

taşra abi burası. ben ilk barın açıldığı zamanı hatırlıyorum düşün. ondan önce de bir tane ocakbaşı vardı, iki tane de duvarları bitişik birahane vardı. bakkallarda içerdik birayı yaz günlerinde..

tamam dedim, gideriz.

biz dışarıda yedik, içtik, eğlendik kafamıza göre. kızları da aldık eve geldik.

birinin odasında yer yatağı var, yer yatağında üç tane gölge var ?

ışığı bir yaktık, tinerci kılıklı üç bin, bildiğin ayakkabılarıyla felan kızın yatağına yatmışlar yan yana.

insan ister istemez bir garipsiyor, tırsıyor..

kaçtık geri dışarıya biz. ne yapak ne edek derken, diğer arkadaşın bazı gece işe yarayan arkadaşlarını arama fikri tuttu. aradığı binler bizim alış veriş ettiğimiz torbacılar bildiğin. mikrop adamlar her halleriyle.

zıp diye çıkıp geldiler motorlarıyla, durumu izah ettik. bunlar tamam dediler girdiler evin içine, dört kişiler.

üç tanesi boyunlarına bıçak dayadıkları çocuklarla çıktılar geri dışarıya.

bir tanesi de arkalarında zafer kazanmış komutan gibi salınıyor..

geceleri o karşımızdaki çamlıkta takılıyormuş bu binler, balli, esrar, bira ne bulurlarsa. sonra da zaten boş olan bu eve girip bayılıyorlarmış kaldırımla aynı seviyedeki balkonundan..

yol verdik, bir daha girmeyin bu eve dedik gönderdik çocukları.

bi işedim geldim, ne diyordum ?

insanlar harbi garip..

bir doktorun mesela, kullandığı bitkisel ilaçlara devam etmesinin tedavisi açısından bir sakıncası olup olmadığını soran ölümcül bir hastasına "artık fark etmez.. nasıl mutlu oluyorsan öyle davran." demesi..

koskoca tıp fakültesinin profesörüyken hem de.

@16 kalk gibtir okuma sende

@1 hapçı çıktı amk

sabah işe gelirken önümdeki şahin'in arka camında "kralına tek kurşun. o da 2,5 lira... " yazıyordu lan ?

hayat harbi garip.

küçük beyin hehheh..

son on senedir kendisini kemiren hastalığının artık iyice ilerlemiş olması nedeniyle evinden çıkamayan ablaya, hal hatır sormak için arayan küçük kardeşin "abla, ne haber, neler yapıyorsun : ) " demesi..

iki aydır evden çıkmayan kızın tv - gazete - internet dışında yapacak hiçbirşeyi olmadığını bile bile hem de...

beyin var dediler geldik

dün gibi hatırlıyorum, cıgarayı ilk içişim..

kadir vardı sınıf arkadaşım, 89'un sömestri tatili, bunların şehir merkezine yakın bir köyde çiftlik var, abisi de bütün aile tarafından ziraat mühendisi sanılan ama aslında üni okuduğunu iddia ettiği yıllarda istanbulda am üstünde züt gibmiş bir vatandaş.

abisi çiftliğin başında, sürekli orada kalıyor. biz de ders çalışma ayağına çiftliğe kaydık. halbuki dağ bayır gezeceğiz yani bütün mevzu bu.

evde yerleşmeye çalışırken abisinin yatağının altındaki torbayı buldum.

açtım baktım bir poşet ot ?

dedim oğlum bu esrar ben sana söyleyeyim. hani rislan abiler içiyor ya bizim mahallede ? işte ondan mnkym..

hellaaaa wuuuhu-uuuu

adam hikaye akıyo beyler

işte kimseye söylememe konusunda anlaştık, akşam kendi içtiği cıgaranın dibinde ölümlük bir öpücük kalmış, haydi dedi, sıra sizde dıbına koyim.

ben daha içmemişim ama aşığıyım lanetin. mahalledeki ağır abiler, ellerinde boru gibi cıgaralarla oturuyorlar mekanlarında. korkudan altımıza işiyoruz anasını satayım adamların karşısında. imreniyor o yaşta insan haliyle.

aldım elime dalgayı, o abilerden nasıl gördüysem körükledim.

kadire uzattım, gözlerini devirdi bin, ben içmem dedi..

reserved