ne aradığımı bilmiyorum

Burası herhangi bir araç. Adının ne olduğunun bir önemi yok. Bazen bir öğreti olur, bazen bir kitap, bazen de bir insan .içinde arama isteği varsa arayacaksın. Ulaşmak için herhangi bir aracı kullanabilirsin. Aramanın kendisi gereksiz geldiğinde zaten kendiliğinden aramayı bırakacaksın. Kendiliğinden aramayı bıraktığında dışarıda aranacak bir şey olmadığını anlayacaksın. Sonra tekrar başa döndüğünü hissedeceksin. Bu sefer bakışlarını içine yönlendireceksin. Bir süre de içinde arayacaksın. Sonra bir şeyi farkedeceksin, senden benden başka bir şey olmadığını, sen, ben olmadığını. işte o an uyandığın andır.

Arıyorum.Ne aradığımı bilmeden arıyorum. Ekgib olan ne bilemiyorum. Kalbimin bir yanı hep boş, bomboş.

Ne aradığımı, nereye gittiğimi ya da kim olduğumu bilmiyorum.

Burada ne aradığımı bilmiyorum. Ve ben şimdiye kadar yasak olan her şeyi yaptım.

Birbirimize rastlamadan evvelki hayatımız sahiden birbirimizi aramaktan başka bir şey değilmiş... Ne aradığımızı bilmeden aramak... Şimdi içim rahat, aradığını bulan ve başka bir şey istemeyen biri gibi sükunet içindeyim... Dünyada bundan büyük bir saadet olur mu?

Ne aradığımı bilmiyorum, onu çekine çekine adlandırıyorum, söylediğimi geri alıyorum, yineliyorum, ilerliyorum, geriliyorum. Gene de adları ya da adı kesin koymamı buyuruyorlar bana. O zaman dikleniyorum; adlandırılmış olan, şimdiden yitirilmiş değil midir?

Belkide beni...

Çözemediğim bir şeyler var hayatımda
Sualtı gibi derinlerde sessizce bekleyen
Dirensem, daha ne kadar direnebilirim artık
Nereye kadar gidebilirim, gitsem?

Aradığım nedir, o kentten bu kente?
Adressiz yaşamak da sıkar insanı gün gelir
Gider heyecanlar, istekler, gülümseyişler
Yüreğimdeki denizin suları birden çekilir.

Özleyip de vardığım her yerden, hemen kaçsam diyorum
Ne aradığımı biliyorum, ne bulduğumu
Bilmem neresinde yanıldım ben bu hayatın?
Yüreğimi kabartan o sevinç, şimdi sonsuz bir acı oldu.

Taşlar yığılmış önüne en güzel, en anlamlı duyguların
Uçsuz bucaksız bir tüneldeyim ve her yanım karanlık
Koluma giriyor bazı adamlar, bir şeyler söylüyorlar
Kalıplaşmış, sıkıntı verici, güdük.

Oysa acı diye bir şey var bu dünyada
Ölüm var -ki yüreğimde bu boşluğu yaratan birazda odur.

Yanıbaşımda ölüp gitti dostlarım, ben bakakaldım
Gözyaşlarının da bir yerlere gömüldüğü görülmüş müdür?

Çözemediğim bir şeyler var hayatımda
Sanki ilk benim duyduğum garip, anlatılmaz duygular
Sürse daha ne kadar sürer bu, bilmiyorum
Ölümü ve hayatı yanyana düşünmesini ne zaman öğrenir çocuklar?

@16 tamam sen haklısın

Sabaha karşı oturup ağladınız
Ama mesela şimdi ben
Ne aradığımı bilmiyorum
Sabaha karşı oturup ağladınız
Çünki sizin aşkınız vardı
Kurumuş çiçekleriniz vardı
Aşina yıldızınız gökte
Oturup çok çok ağladınız
Ağlayıp iyi ettiniz
Size imreniyorum çünki
Çünki ölümsüz gibiyim yalnızlığımda
Çünki yalnızlığımda öyle güzelim
Üç beş kalem insan gelip geçtiler
Biliyorsunuz bu dünya bana yetmez
Biliyorsunuz bütün kapıları omuzladım
Kimini açtım kimini açamadım
Bütün gemileri dolaştım limanlarda
Hepsi rıhtımlara bağlıydılar
Bütün adalar yitikti
sabah karşı oturup ağladınız
çünki siz bulup da yitirdiniz
ben yitirmem bir bulsam
bütün kayaları üst üste korum
ama biliyorsunuz her şey gelip geçecek
süslü kadınlar gibi oymalı arabalarda
iki vakit arasında sessiz bir çiçek
Bir dökülecek bir açacak
Sonunda cılız köprülerin öte başında
Bir benim bulamadığım kalacak
Sabaha karşı oturup ağladınız
Ama mesela şimdi ben
Ne aradığımı bilmiyorum.

içinde bulunduğum yokluk durumu komik geliyor bazen.

Arayışların en kötüsü ne aradığını bilmeden yaptığın arayıştır ve ben ne aradığımı bilmeden yaşıyorum.

Bir şeyler arıyorum. Aradığım şeyin ne olduğunu bilmiyorum.

ne aradığımı bilmiyorum.

yarak arıyon sen yarak gel

ne aradığımı bilmiyorum.

@8 salvia olmasın o.

Temiz bir silvia arıyorum ama bulamıyorum amk.

ne aradığımı bilmiyorum.

ne aradığımı bilmiyorum.