Devam ediyorum 4 kişi okusa bile yeterdi bana

Annemi aradım. Açmadı. Tekrar aradı. Durum böyle olunca gittim, 2 günlük kalacağım gidiş-geliş bilet aldım. 3. gün Lakers ile maçımız vardı. Brendon Ingram'la yüzleşmemiz... En az 30 sayı atmalıydım ama önce annemi bulmalıydım.

Türkiye'ye döndüm fakat annemle evimizin, herşeyin başladığı yerde yıkıntılar vardı. Yerdeki molozlara bakarak ağlamaya başladım. Sonra yerdeki bir notu gördüm. Bilinçlice konulmuştu. Aldım, açtım:
"Oğlum, buraya sırf benim için geldiysen demek ki sen gerçekten hayırlı ama ailesini hiç unutmayan birisin. Benim oğlum.
Uzun süre senden sakladığım bir hastalığım vardı; akciğer kanseri. ilerleyişini senden gizledim ki çalışmalarını etkilemesin. Şimdi ben buralardan gidiyorum. Öldüm mü, kaldım mı Allah bilir.."

O gün, annemin o sabah vefat ettiğini öğrendim...

SON

Bu hikaye sitenin basketbol sahasinda oynayip hayalleri olan sisko arkadaşlar icin yazılmıştır.

Reserved

Beğendim devam et

LeBron James misin sen

La bi gibtir ol git

Devam isteyenler rez alsın ama büyük ihtimal olmayacak amk

Devam

Çok sevdiğim oyunlardan biri olan NBA Live'a girdim. 90 OVR kartım yapılmıştı. Merak etmiştim doğrusu. Oynadım biraz, sonra düşündüm. 'Beni sıradanlıktan bu hayata iten şey ne?' Kafayı buna takmıştım resmen ama bulamıyordum. Orada da aynı yetenek vardı sonuçta. Aynısını Kyrie'ye de sordum ve bana çalışmak olduğunu söyledi;biraz da şans. Şans.

Olanlara hala bir açıklık getirmek güçtü. Daha düne kadar sıradan biriyken bir anda büyük oyuncularla kıyaslanmaya başlandım; oyunlarda çok iyi kartlarım bile çıktı.

Yaz bitti artık. Artık arenadan arenaya süre almak için üçlükler fırlatmaya başlana zamanı. #24 numarayı giyiyordum. ilk maçımda ilk 5'teydim; güzel bir oyun geçirdim. Soyunma odasından çıkarken bir zamanlar hayranı olduğum Kyrie Irving(resimdeki) dedi ki:
"Sen NBA'deki sonraki büyük olaysın."
Telefonundan istatistiklerimi gösterdi. Aman tanrım! 26 dakikada 22 sayı mı? ilk maçımda mı?

inanamıyordum. ilk sırada adım okunmuştu. Bu bir yanlışlık mıydı? Birkaç mülakata gelmişlerdi ama bu rutin bir şeydi. Aklımı yitirmiştim resmen. Telefonum çaldı. Arayan annemdi. Kapattım, ben aradım. Dediklerini aynen veriyorum; "Sen vatanına, ailene hayırlı bir çocuk oldun, büyüdün, vatanına, ailene hayırlı bir birey oldun, başarılarını izliyoruz."

Ve o gün gelmişti: NBA Draft.
Hastanede televizyondan takip ediyordum. Bu seneyi domine ederek NCAA şampiyonu olmuştuk: finalde ben olmasam da.

Ve pickler belirlendi;

"With the first pick of 2017 NBA Draft, the Cleveland Cavaliers select... "

En son hatırladığım şey sağ bileğimin içinin yanıyormış gibi hissedişimdi. Bir hastane odasında kalktım.
O kadar acı içindeydim ki ne olduğunu bile anlamadım. Ayağımı sarılı halde gördüm; oynatamıyordum.

Brendan geldi ve bana bilgi verdi. Sezonu kapattığımı, 6 hafta sahalarda olamayacağımı ama NBA draft'ine adaylığımın düşmediğini öğrendim. içim rahatlamıştı.

Annemle görüşmeyi kesmiyorum tabii. Dersler ve basketbol dışında çalışıyorum; Aylık 1100 dolar alıyorum, çalıştığım Nike mağazasının bölge müdürünün oğlunun da takımımızda olması tesadüfüyle. Şans yani ;)
Yarısını anneme yarısını da bana. Eee, bu işler böyle 10 milyon da alsam önce anneme ayırırım. Her maçtan sonra annemi ararım, onsuz yaşayamam.

NCAA'de play-off'lara ilk sıradan girmiştik. ilk turda Georgetown, Arizona gibi zayıf takımlarla oynadık, kazandık. Finalde ise bu senenin en iyi takımlarından biri olan UCONN ile oynayacaktık.

Antremana gittim, birkaç drill çalıştım. Crossover da çalışayım dedim; tam ilk adımımı atacakken yere kapaklandım: AH!

Amerika'daydım. O hep görmek istediğim yerler, cana yakın insanlar... Kolejin ilk gününde birkaç arkadaşım oldu; Brendan ve Jeremy. ikisi de basketbol bursuyla gelmişti, bu üçlüydü bursla gelenler. Geri kalanlar bu sene boşluk doldurmak için takıma katılmışlardı.

Birkaç maça çıktık. Hepsinde bu üçlü domine ediyordu. Yavaş yavaş NBA'in kolej ligi olan bu NCAA'de şampiyonluğa yaklaşıyorduk.
Ama çalışmaya hep devamdı; özellikle biyolojiden C- gibi rezalet bir puan alınca. En azından bir programla çalışınca B'yi bile gördüm. Ama basketbol hep ayrı kalacaktı.

Tamam anladım

Amerika'daydım. O hep görmek istediğim yerler, cana yakın insanlar... Kolejin ilk gününde birkaç arkadaşım oldu; Brendan ve Jeremy. ikisi de basketbol bursuyla gelmişti, bu üçlüydü bursla gelenler. Geri kalanlar bu sene boşluk doldurmak için takıma katılmışlardı.

Birkaç maça çıktık. Hepsinde bu üçlü domine ediyordu. Yavaş yavaş NBA'in kolej ligi olan bu NCAA'de şampiyonluğa yaklaşıyorduk.
Ama çalışmaya hep devamdı; özellikle biyolojiden C- gibi rezalet bir puan alınca. En azından bir programla çalışınca B'yi bile gördüm. Ama basketbol hep ayrı kalacaktı.

Eve gittim. Annem hislerimi okuyabilirdi. 'Ne oldu oğlum?' diye sordu. Olayı anlattım. Ciddileşti, karşısına oturttu beni ve konuştu;

'Bak oğlum, ben seni hiçbir zaman kendimden koparmadım. Kendi paramla seni basketbola gönderdim, oraya, buraya gönderdim. Sen benim emeklerimi karşılıksız bırakmadın. Seninle gurur duyuyorum. Hadi git ve orada aileni temsil et.'

Aldığım gazla uçarak antrenörümü aradım. Olabileceğini söyledim. Bana bir pasaport çıkarttıracağını söyledi.

ingilizceye tamamen hakimdim yani o konuda sorun yoktu. Orada yatılı kalacaktım ve çalışıp çabalarsam belki de NBA draft'ine çıkacak; Türkiye için önemli biri olacaktım. Çok heyecanlıydım.

@1 liseli değilsin bütün sözlük beni gibsin..

Okuldaydım. Antrenör bana 'Bu hayatının şansı Kaan. Bunu kabul etmelisin.' dedi. Ben de bunu ailemle konuşmam gerektiğini söyledim. Tam bu sırada birisi aradı.

Kız arkadaşımdı o...

Meşgule aldım, birazdan ararım diye.
2 saat sonra aradım.

{K;kız B;ben}

K:Seni 3 saattir arıyorum neredesin?
B: Seni alakadar eder mi?
K:Yeter be! Sıkıldım artık ya!
B:inceldiği yerden kopsun. Ben ayrılıyorum.

Ayrıldım; ama hiç üzülmemiştim.
Peki sıradaki kişi; annem... Nasıl ayrılacaktım ondan?

yoook canım