Yolculuk geçti, özlediğim şehir izmir’e kısa sürelide olsa döndüm. Havaalanından çıkıp ev yolunada koyulduktan sonra evime, anneme kavuştum. Uzuun uzun sarılıp “Zayıflamış mısın bakim sen, boyun mu uzadı yoksa” geyiklerini döndürdükten sonra işleri halledip yemeğe oturduk. Nasıl birisi olduğumu bilen annem hafiften sorgulamaya başladı daha günün başında

“Eee var mı bakalım birileri, sen boş durmazsın”

Ulan insanın kendi kanı, kendi canı, kendi anası bunu söyler mi evladına ya. O bile ne halt olduğumu anlamış bi de yüzüme vurmuştu. Gamze’den hiiç bahsetmeden es geçerek Büşra’dan bahsetmeye bi giriş yaptım. Anlattım, her detayını anlattım. Tesettüründen de bahsettim önyargılarımdanda. Kızdı, bi insanı; özellikle sevdiğin bi insanı tesettürüyle yargılamanın çok yanlış olduğunu asıl önemli olanın iç güzellik (klişe tabii amk) olduğunu falan anlattı. Birlikte olan fotoğraflarımızı gösterdim, onu tek olarak gösterdim. Çook beğendi, gözünden de kaçmadı ki lafını esirgemedi hiç;

“Ayy maşallah pekte güzel pekte tatlıymış Büşra. Gözlerinin de maşallahı var şimdi. Sen de şu huyundan hiç vazgeçmedin, hep bi renkli göz hep bi benzerlik. Bilmiyorum nereye kadar sürecek böyle”

Laf sokmuştu inceden, canımı yakmıştı. Ama aldırış etmemiştim. Geçmişim izmir’e geldiğim ilk günden moralimi bozamayacaktı. Konuyu değiştirip uzuun uzun konuşup geyik yaptık. Aradan bi kaç saat geçtikten sonra annem kadar sevdiğim yengem katıldı aramıza ki sormayın gitsin. Gırgır şamatayla geçirdik o akşamı. Akşamdan da anlaştık, yarın evrak işlerini hallettikten sonra bi yemeğe çıkarayım dedim onları. Eee ben onları onlar da beni özlemiş ne de olsa.

Ertesi gün sabah erkenden işlerimi hallettikten sonra biraz Karşıyaka-Bostanlı sahil arasında yürüyüp vakit geçirdim. Çünkü çok özlemişim be beyler. Sevilmez mi hiç şu şehir, şu manzara, şu deniz. Canınız sıkılınca, moraliniz bozulunca kendinizi şu sahile atmanız yeterli. Martı sesleri, denizin kokusu, dalganın sahile vuruşu falan hiç bişey kalmaz insanda. Artık öğleye doğru vakit yaklaştıkça bizimkileri arayıp çağırdım Karşıyaka’ya. Gelsinlerde şöyle güzel bi yemek yiyelim istedim.

Geldiler, oturduk, yemeklerimizi yedik. Uzun uzun bana takıldılar, Büşra’dan konuştular. Bu arada farkettiniz mi beyler bilmiyorum, izmir’e geldiğimden beri Büşra’nın bahsi geçmiyor. Çünkü mesaj atmıyorum, aramıyorumda. Eee hem özlediklerime vakit ayırmam hem de yaptıklarını ona küçük bedellerle de olsa ödetmem gerekli. Öyle de yapıyorum. Yemeklerimizi yedikten sonra bizimkiler kendilerine bişeyler almak için bi bijuteriye girdiler. izmir’de olanlar bilirler, Karşıyaka’nın göbeğinde kocamaan vardır bi tane. Oraya girdik. Onlar kendilerine kolyeler takılar bakarlarken ben de küçük bi rafın önüne gelip kendime bileklik bakıyodum. Aslında dükkandaki tek erkek olarak utanıyodum biraz, ama ne olabilirdi ki sanki. Ben eğilmiş alt raflardaki bilekliklerden bişeyler seçmeye çalışırken başımda bekleyen birisini farkettim. Ama şuradaki tek erkek olmamdan dolayı görevlilerden birisi bana yardımcı olmak için benimle ilgileniyodur diye çok alakadar olmadım. Elimde bi kaç bileklik, fiyatlarını sormak için ayağa kalkıp başımda duran kişiye sormaya yeltendiğimdeyse tüm hiç ummadığım bi manzarayla karşı karşıya kalmıştım. Başımda bekleyen kişi görevlilerden birisi değil izmir’i terkedip Sakarya’ya kaçmama sebep olan, sürekli bahsettiğim, geçmişimi ve hayatımı gibip atan kadındı.

Başımda durup uzun uzun beni seyreden kişi O’ydu, idil’di…

Söyledikleri şaşırtmamıştı aslında beni, beklediğim bişeydi. Çünkü ben onun için izmir’e gitmemeyi tercih edip sırf onunla vakit geçirmek, tanımak, güven sağlamak için burada kalmayı tercih etmişken bunlara rağmen bi güven problemi yaşıyorsa geçmişte aldığı bi darbeden dolayı olması çokta uzak bi ihtimal değildi. Anlattıkları bittikten sonra o koca mavi gözleriyle gözlerimin içine bakıp bişeyler söylememi bekliyordu. Bakışlarını destekler nitelikte ellerimide kavradıktan sonra “Özür dilerim (izmirli), söz bir daha böyle bir şey olmayacak” diyerek devam etti. Tamam dedim kendi kendime, tamam ulan. Güveni ben aşılardım ona, toparlardık belki bu bozuk halleri. Ama ben hala bozuk, kırık ve soğumuş bi haldeydim ona karşı.

“Peki bakalım, öyle olsun. Bu Mustafa konusuda daha fazla kurcalamak istemiyorum, daha fazla canım sıkılmasın”

“Seni seviyorum”

“Ben de seni”

Az evvel esip gürleyen bi adam vardı beyler hatırladınız mı ? Hani kızgın olan, oflayan poflayan. işte iki güzel söz, bi yakınlaşma, samimiyet bi erkeği bu kadar kolay yumuşatabilir. Düşmüştüm valla, yalan değil. Ama içimde bi soğuma durumu hala vardı.

Ertesi gün izmir’den haber gelmişti. Geçişle bu üniversiteye geldiğim için orada yapılması, imzalanması gereken birkaç evrak işi varmış. Hay dıbına koyayım be, tatili Büşra’yla değerlendirip izmir’e dönmezken şimdi izmir ihtiyacı doğmuştu. Gitmem acildi, napalım. Dersleri, Büşra’yı birazcık asıp gidicez artık. Durumdan Büşra’ya ve odadakilere bahsettim. Büşra şimdiden özledğini, çabuk gidip gelmemi istediğini söyledi (ne aşk ama dimi amk). Odadakilerde “Ulan tam da bu haftasonu toplu bi plan yapmıştık, gidip sıçacaksın illa içine” diye çoktan köpürüp ağzıma sıçmışlardı. Dönerim olm, yetişirim planınıza ne kastınız amk. Haftsonu geldi çattı, Cuma gününden hazırlanıp çıktım. Uçakla gideceğimden önce istanbul Sabiha Gökçen’e oradan da izmir’e gidecektim.

Bu arada uçakla seyahat ettiniz mi beyler hiç ? Gerçi bu da saçma bi soru oldu amk, neden etmeyesiniz. Uçak seyahatleri çok hoşuma gider benim. Hani konforu rahatlığı çabukluğu falan değil de o hissiyat, o özel olma hissi hep hoşuma gider, egomu okşar benim. Bi de ufaklıktan beri LOST izleyip hayranı olmasından kaynaklı olsa gerek uçağa binerken ya da inerken hep öyle hissederim. Doktor Jack Shephard gibi uçağa binerken göz kontağı kurduğum yolculara gülümserim, etrafa bakınırım, koltuğuma oturduktan sonra yanımdakilerle falan konuşup sohbet ederim. Hani uçak düşerse liderliği ben ele alıcam, haberiniz olsun mesajı verirmiş gibi ahahaha. Ulan ne salak adamım amk

Yemeklerimizi alıp oturduk. Ama bu süreçte hatasının farkında belli ki sürekli şebeklikler, sevimlilikler peşinde. Hayır fazlasıyla da sevimli zaten. Ama bu yaşanan durumu ben bir türlü kendime yediremediğimden dolayı tepki gösteriyorum kendimce. Oturduk masanın birine, kaşığı çatalı bi kenara bırakıp beni seyretmeye başladı. Öyle dikkatle, öyle güzel bakıyordu ki bişey diyemedim. Bi süre sonra dökülmeye başladım bende;

“Eee Büşra Hanım. Anlatın bakalım, nedir bu ‘Eylül’ saçmalığı. Merak ettim doğrusu”

“Yaa bu konuyu konuşmasak, lütfen. Daha sonra da konuşabiliriz. Çok özledim ben seni, güzel şeylerden bahsedelim, neşeli neşeli yemeğimizi yiyelim, el ele dersimize gidelim ne dersin ? Sonra konuşuruz istersen.”

“Büşra yaptıklarının farkındasın sen dimi. Konuşulmayacak şey değil bu anlat bana. Bana neden güvenmedin ? Güvenini kıracak, şüphe etmeni sağlayacak ya da bunları yapmana sebep olacak ne yaptım ? Varsa bi hatam, bi kusurum anlat bileyim. ama sanmıyorum ben bi hatam olduğunu. Anlat nereden çıktı bu Eylül.”

“iyi tamam anlatıyorum, öyle istiyosun madem. Benim senden önceki ilişkim karmaşıktı biraz. Köy yerinden tanıyorum onu, yalan yok seviyodumda. Adı Mustafa’ydı. Bi fabrikada çalışıyodu, tüm günü orada geçiyodu. Biz pek görüşme fırsatıda bulamıyoduk birbirimizle. Bi gün buluşsak diğer gün bahaneler üretiyodu bana. Ama ona güvendim, güvenmek istedim. Aradan zaman geçti, sonradan farkettim ki beni oyaladığı zamanlarda fabrikadaki bi kadınla birlikteymiş. Aldatılmışım yani ben ona güven sağlarken. O zamandan bu zamana kadar hayatıma soktuğum, sevdiğim bi tek sen oldun. Evet, sana güvendim. Ama ne bileyim, aynı şeyi yaşamaktan korktum işte. Ben de böyle bişey yaparak senden haber almak istedim. Evet, büyük bi hata yaptım farkındayım. Tüm gün yanımda olurken, bana vakit ayırırken senden şüphe etmem benim salaklığım. Özür dilerim, affet beni lütfen.”

Söylediklerini kulaklarımı açarak dinlemiştim. Bu açıklamaları yaparken öte yandan da hiç konuşmadığımız ilişki hayatlarımız hakkında ufak bilgilere sahip olmuştum. O beni sormamıştı, belkide yine bi güven sorunu çıkabileceğinden çekinmişti sormak için. Ama merakı vardı, hissedebiliyordum. Demek Mustafa, demek onun suçunu hayatına aldığın bana yüklemeye çalışıp güvensizlik yapmıştın. Müthiş giden bir ilişkiye taş koymuştun Büşra, haberin yoktu…