2 gün bomboş bir şekilde odamda pineklemekle ve kimseyi tanıyamamakla geçmişken pazartesi günü geldi çattı. çok üniversite gezdim, yeni bi sınıfa ya da ortama girilince nasıl davranılacağını, kendini o ortama nasıl sevdireceğini bilen birisiydim aslında. ama izmirden ilk kez bu kadar uzakta bi yerde okuyo olmam mıydı üzerimdeki stres ? ya da nasıl geçecek bu 3 sene bunun düşüncesi mi vardı üzerimde ? bilinmez

sabah erkenden hazırlanıp yurttan çıkarken kapımın önünde 2 çocukla karşılaştım. konuşmaları garip olan bu tipleri başta kürt zannetmiştim (anti kürdüm ulan). çünkü tipleri, giyimleri falan farklıydı bizden. sonra biraz kulak verdikten ve selamladıktan sonra farkettim ki bunların konuşması azericeydi. ufak boylu ulan "salam qaqaş" diye selamımı alırken uzun ve asık suratlı olan başını sallamayı tercih etmişti. okula ders için ilk gidişimdi, birileriyle birlikte gidip laflasam fena olmazdı aslında. birlikte gitmeyi sorduğumda ufak boylu olan azericeyi bir kenara bırakıp ağdalı bi dille "olur tabii kardeşim, tanırız birbirimizi" diye yanıt verdi. uzun olan benden pek hoşlanmamıştı sanki, çok sinirliydi. ya da yüz ifadesi her zaman öyleydi, bilemiyorum.

yol boyunca konuşup lafladıktan sonra kısa boylu olanın adının eşqin, uzun boylu olanınsa javid olduğunu öğrendim. esqin baküden javid ise sabirabad'dan gelmişlerdi. bölümleri bilgisayar mühendisliği olan bu azerilere "olm azerbaycanda eğitim kötü durumdamı ki buralara kadar geldiniz" diye sorduğumda "uzun hikaye qaqaş, yurda gelelim konuştukça anlarsın" dedi eşqin. tamam dedim dıbına koyim, en az 1 sene birlikteyiz zaten. konuşuruz uzun uzun. javid memnuniyetsiz tavırlarla azerice bişeyler söyleyip eşqin'i darlarken okula gelmiş olduk.

"hadi yurtta görüşürüz kardeşim" diye selamlaştıktan sonra fakültelerimize dağılırken javid'in neden öyle davrandığı kafama takılmıştı. olsun be, çözeriz. fakültemin yolunu tutarken içime biraz daha heyecan dolmuştu. ergen çocuklar gibiydim amk; yeni sınıflar, yeni insanlar, yeni hocalar, yeni kızlar, belkide yeni aşklar. aşkı düşünmem yersiz olmuştu aslında, çünkü izmirde büyük bi yara alarak kaçmıştım buraya. önce onunla boğuşmam lazımdı ki yeni birilerine bakabilelim.

uzunca olan merdivenlerden indikten sonra fakültemin önüne gelmiştim. izmirde okuduğum seneler öğrencilerin nasıl olduğunu az çok anlamıştım. onca çabadan sonra ege ya da dokuz eylül'e gelen tipler ego kasan, burnu havada olmaya çalışan kız ve erkek müsveddelerinden geçilmezdi. ulan başka şehirlerden geliyosunuz, neyin havası bu.
ama burada o yoktu, lise bahçesi gibiydi aslında; cıvıl cıvıl, konuşkan tipler. sevmiştim burayı, sevebileceğimi sanmıştım aslında...

bu neşeli kalabalığa atılmadan önce yapmam gereken ders seçimlerim vardı tabii. çömez gibi davrancaklardı ya bana, ders seç, sen şunu almışsın, bunu baştan almalısın falan. gittim fakültedeki öğrenci işleri böllümüne. bilirsiniz beyler çok geyiği döner aslında öğrenci işlerindeki kadınların. ama aksine bizimkilerin yüzünde güller açıyodu amk. ulan böyle bi yer miydi sakarya ? oysaki çokta önyargıyla gelmiştim buraya. izmirdeki rahatlıkla büyüyüp yetiştikten sonra buradaki tutucu kesim beni rahatsız eder miydi ? ya da benim hareket, hal ve tavırlarım onları rahatsız eder miydi ? hep bunları düşünerek geçmişti buraya gelene kadar süren yolculuğum. gidip ders seçimi ve intibaklarımı hallettikten sonra işlerimi halleden öğretim görevlisi "istersen derslere girmeye başlayabilirsin, yoksa haftaya gelmek zorundasın" diye ekledikten sonra yurtta oturmaktan sıkıldığım için koşa koşa derse girdim. dersi veren adam aynı zamanda ders seçimlerimde onayı veren bölüm başkanıydı. "ooo gel bakalım şöyle diye" kapıda karşıladı beni. boş bi yere oturttuktan sonra "bakın bu delikanlı izmirden gelmiş buralara, dgs ile aranızda. aslında hiçte sevmem sizin gibi geçişle gelenleri ama katlanıcaz bakalım" diye söylenmeye başladı. ama şaka olduğunun elbette farkındayım. çünkü hem bölüm başkanı olup hem de gelen öğrencilere böyle şeyler söyleyecek birisi olduğunu hiç zannetmiyorum. bide hoca bunları anlatırken tüm sınıfın dönüp bana bakması üzerimde hafif bi kasıntı da oluşturmadı değil. girer girmez mi lan, hemen olmasaydı bari.

dersi dinledim, ama etrafımdakilerin dönüp bana baktığınında gayet farkındayım. sınıfa girdiğim anda da etrafa bakınmamla iyi, samimi bi sınıf olacağını hissetmiştim. sınıf mevcudu kalabalıktı, çoğunluğu kızlar oluşturuyodu. desene, bölümle ilgili anılarım güzel olacaktı. dgs ile geldiğim ve muaf tutulduğum için direk 2. sınıftan derslere başlamam söylenmişti. ama girdiğim sınıfın bölümümün 1. sınıfı olduğunu farketmem zaman almıştı. lan yanlış sınıfaydım ve yanlış sınıfa takdim etmiştim kendimi. hoca dersi bitirdikten sonra daha fazla ders ve yanlış sınıfa girme stresi çekmek istemediğimden dolayı yurda gitmeye koyuldum. elimde henüz bi ders programıda olmadığından gibtiret dedim, bu hafta da yat yurdunda gelenlerle tanışırsın.

sakarya'ya hiç gittiniz mi beyler ? ya da yaşayanınız var mı bilemiyorum. ama her yer o kadar huzur verici, o kadar güzel ki. izmir, istanbul, ankara gibi beton yığını büyük şehirlerden çıkıp böyle yere gelenler için ilginç gelecektir burası. çünkü her yer yeşillik, her yer orman ulan. çok hoşuma gitti bu durum. bi de fakültenin karşısında sapanca gölünün o rahatlatıcı manzarası yok mu, daha ilk günlerimden sevmiştim buraları. izmir'de her kafası attığında ya da canı sıkıldığında bostanlı'ya giden birisi olarak bi deniz görüntüsü olmasa da sapanca baktıkça kafamı dağıtmayı sağlayan güzel bi yerdi aslında.

sakarya'da okuyanlar bilir, bilmeyenlerde şimdi öğrenmiş olur; sizin öğrenci kartınız tüm şehirdeki imkanlardan faydalanmanızı sağlayan bi araçtır. otobüslere, uzun yol araçlarına, minibüslere, yemekhanelere hatta bazı spor salonlarına kartlarınızla diledğiniz gibi girebilirsiniz. ayrıca bir paso çıkartmanıza gerek kalmaz yani. ama kartı aktifleştirmeniz lazım, o da hiç uğraşılmayacak bi dertti şu günlerde benim için. dolmuşla mavi durağa geldikten bu sefer sığır gibi yurda gitmek yerine yalnızca olsam 3 sene yaşayacağım bu şehri tanımaya başlamak istedim. mavi durağı gezindim biraz. izmirdeki bostanlı, istanbuldaki beşiktaş gibi bi yerdi temel olarak. etrafa öğrenciler adına açılmış kafeler, restaurantlar, eğlence mekanları, nargile yerleri gibi pek çok şey yayılmış. gezdiğim kadarıyla beğenmiştim. saçma bi kriter olabilir aslında, ama burger king'in de yurdumuzun yanında olması beni ayrıca mutlu etmişti amk.

gezip dolandıktan sonra yurda gidecekken odaya üç beş bişey alayım dedim, lazım olur yerim falan. çünkü yurt yemekli olsa da ilk 3 gün tüm öğrenciler gelip yerleşene kadar yemek verilmeyecekmiş. neden mi ? kalanlar huur çocuğu da ondan. kahvaltı ve akşam yemeği olarak açık büfeyle verilecek yemek ilgimi çekmiyo değildi aslında. 70 kişilik bi erkek yurdu ve herkese yetebilecek şekilde ayarlanmış bi açık büfe ? pek mümkün değil gibiydi aslında, ama görücez bakalım.

alışverişimi yapıp odaya geldikten sonra odaya hala gidip gelen olmadığını gördüm. e okul başladı amk, ne zaman gelip yerleşecek bunlar. ya da ben mi sazandım 1 hafta erkenden gelerek ? odamız genişçeydi aslında. 4 kişisel dolap, odanın 4 köşesine koyulmuş 4 yatak, 1 büyük buzdolabı, 2 büyük masa ve duvarda asılı orta halli bi televizyon vardı. diğer odalara bakılacak olursa fazlasıyla geniş ve ferahtı. üstelik tek balkonu olan oda da bizimkiydi. yaşadık amk.

odaya geldikten bi kaç dakika sonra kapım çaldı, kapıdaki isim eşqin. gel dedim qaqaş, bi tanışalım seninle. javid yine aynı yüz ifadesiyle "iyi günler aga" diyip odasına çekildi. gider gitmez eşqin'e onu sordum;

"aga, bu javid benden hoşlanmadı heralde. neden böyle davranyo lan ?"
"yok kardeşim seninle alakası yok, pasaportunu kaybetti o salak dünden beri onu arıyoruz. uykusuzdu sabahta erken kalkınca sana denk geldi. şimdi de yatmaya gitti zaten, uyanınca tanışırsınız"

ulan çocuk bülbül gibi türkçe konuşuyodu, en ufak aksama yok. azerbaycandan türkiyeye okumaya gelmek için türkçe eğitimi almaları gerektiğini, tömer sınavından geçemezse ülkesine geri gönderileceğini anlattı. 100 üzerinden 60-70 aldığınız bi yabancı öğrenci sınavıyla buraya gelip rahata ereceğiniz sanıyosunuz ama hazırlık okutur gibi dil öğretiyolar size. yazık lan, ama olsun. türkçe azerice yakın amk, öğrenirler elbet. bunu duyduğum anda o klagib geyiği sormadan geçemedim;

"pekekent sizde iş adamı demek mi lan, burda sakın demeyin öyle şeyler sakarya'da linç ederler sizi"
sinirlendi muallak, "hay blyet" falan diyerek söylendikten sonra "neden herkes bunu soruyo dıbına koyim" diye açıklamaya başladı. ulan sıkılmış çocuk, herkes bunu soruyomuş amk.
pekekent iş adamı değil büyük adam, iri adam demekmiş. cüsse olarak yani. sinirle bunu açıkladı bana dakikalarca. neyse dedim, güldük geçiştirdik. cebinden sigara paketini çıkarıp bana tuttu "içer misin kardeşim" diye. geri çevirdim.

beyler şu yaşıma kadar ağzıma bir kere bile sigara vurmadım, vurmakta istemedim. sigara içenlere de hala anlam veremem. ne anlıyosunuz lan şu sigaradan ? ne faydası var size ? hem sağlığa zarar hem de cebe, ama içeni kadarda çok olan başka bişey yok. hala içmedim, ölene kadar da içmicem ulan.

"sizin balkonda varmış, gelir burda içeriz artık" diye güldü, yok dedim olmaz. hadi bu seferlik sonrasını bekleme. balkonda bizden önceki kalanların kültablasıda duruyodu, verdim odana zütür diye. yata kalka da dua ediyorum "ulan odadaki 3 kişiden birisi kullanırsa ne tak yicez, rahatsız olurum ben" diye. ister abartı diyin ister artislik, kokusundan dahi rahatsz olan ben odada içilmesine hatta dumanının içeri süzülmesine tahammül edemezdim. balkona geçtik, sigarasını içerken sordum sabah sorduğum soruyu tekrardan. "neden azerbaycanda değil de burada okumak için geldiniz, orası daha kolay olmaz mıydı sizin için ?" başladı anlatmaya;

"azerbaycan çok farklı bi memleket aslında. hala rusya kültürüyle devam edip gelişmeye çalışan bi yer. ama imkanları o kadar zor ki kardeşim herkes bi yerlere gitmek ister. mesela babam, kalp cerrahı, çok yoğun ameliyatlar yapan ve başarı oranı yüksek bi doktor kendisi. türkiye'de aynı görevdeki doktorlar 8.000 - 9.000 TL alabilirken babamın aldığı ücret sabit olarak sizin asgari ücretinizden biraz daha yüksek sadece ? neden ? çünkü devletin bir denetimi olmadığı için her yerde rüşvet döner. ameliyatın başarılı geçmesini mi istersin ? hasta yakınına rüşvet teklif edersin. adliyede işinin görülmesini mi istersin ? rüşvet teklif edersin. polislik oldun, sürecin uzamasını mı hemence hallolmasını mı istersin ? oraya dahi rüşvet teklif edersin. iş böyle olunca meslek sahibi olsan bile aldığın maaşlarla değil elde ettiğin rüşvetlerle geçimini sağlarsın. babam adil birisi, rüşveti tercih etmez. biz orada okusaydık her ne olursak olalım sonumuz rüşvetle çalışmak olacaktı. biz de burada okuyup yaşamaya karar verdik. o yüzden baküyü bırakıp buraya geldik"

azerbaycanı yalnızca "aybalam", "hemişe buraya gelmişem" gibi geyik ve söylemlerden bildiğim ve hiiç ilgimi çekmediği için araştırma gereği duymadığımdan bunları duymak beni şaşırtmıştı. garibime gitmişti. sağlığın dahi rüşvetle işlediği bi memlekette yaşamı sürdürmek ne kadar mümkün olabilirdi ki ? rüşvet verecebilecek durumda olmayan ama durumları (sağlık, hukuk ya da hangi dalda olursa olsun) acil olan insanlar ne yaparlardı acaba. Eşqin dediğim adamın babası doktordu, saygın birisiydi. Ama aldığı maaş, geçim hali garip geliyodu bana. Ülkemizde olan doktor ya da doktor adaylarının durumuysa zaten ortada. işini hakkıyla yapan insanlarda çok steteskopuyla TikTok videosu çekenlerde. Bunlar geldi buraya, bilgisayar mühendisliği okuyacaklar. Ama Türkiye'de ne kadar tutunabilecekler ? Ya da aldılar diplomayı gittiler, orada ne iş yapabilecekler ? Azerbaycan'ı Türkiye'den daha düşük bi yer sanırdım beyler yalan yok, ama öyle gösterip öyle anlattılar ki bana (ki pek çok kısmı sallama da olabilir) Türkiye'den daha iyi oldukları konular çok fazla. En basitinden otomotiv, ucuz kullanışlı ve herkesin erişebileceği arabaları var. Hele ki bi Lada serisi anlattılar bana fenaydı.

Bir saat kadar bunları konuştuktan sonra odanın kapısı açıldı, Javid girdi içeri. iyi çocukları vesselam, iyi anlaşabilirdik bu tiplerle. Javid'de birazcık toparlarsa kendini şu tripli hallerinden iyi çocuk aslında...

huzur çok önemli bi kavramdır beyler. çok farklı yerlerde buluruz huzuru. kimisi ailesinin yanında huzurlu hisseder kendini. kimisi arkadaşlarının yanında, kimisi ise sevdiği kişinin yanında bırakır kendini huzurun kucağına. ama kimileride vardır ki yalnız kalmak huzuru yaşamasına vesile olur. kimse olmadan, tek başına. okuduğu kitaplar, izlediği filmler, dinlediği müzikler eşlik eder yalnızca huzur denen kavrama. peki ben hangi bölümündeydim huzurun ? bana huzur veren şey neydi ? ya da nasıl yakalayabilirdim huzuru ?

izmir doğup büyüdüğüm, huzurun kelime anlamı olabilecek yerdi benim için. gerek arkadaşlarım, gerek ailem burada, yanıbaşımdayken huzur kaçınılmaz gelirdi bana. tüm bunların üstüne bi de sevdiğin varsa ellerini tutabileceğin keyfinden geçilmez. ama yaşadığım öyle ağır şeyler vardı ki şu koca şehirde artık huzuru arkamda bırakıp yalnızlığa gitmek istiyodum. yalnızı seven birisi olmadım hiç bi zaman beyler. ailenin tek çocuğu olmama rağmen yalnız kalmayı hiç bi zaman sevmedim. çünkü hep birileri vardı yanımda bu yaşıma kadar. şimdi kimse olsun istemiyodum. sakarya'ya gelme sebebimde tamamiyle bundan ibaretti. tabii ki eğitimsel yanıda var. okuduğum bölümün en iyi eğitiminin burada olması, dgs'de tercihim olarak alınacak 2 kişiden birisinin benim olmam. bunlar yan etkenlerdi esasında. ama bulunduğum konumda bunları düşünmek için fazlasıyla geç. çnkü gelmiştim, görmüştüm ama yenmeye hazır değildim. ama bu mücadelede kendime bi ordu toplamam gerekliydi. huzursuzluğumla olan savaşımda arkamda duracak cesur savaşçılara ihtiyacım vardı. ilk ikisi yanımda belirmişlerdi bile. dilleri farklı olsada kalpleri aynıydı benimle. sakarya onlar içinde bi kurtuluş yoluydu, bi çıkış kapısıydı. burada da yollarımız kesişti işte. Eşqin ve Javid rolleri büyük olacak karakterlerdi.

Ertesi sabah yine erkenden uyanıp hazırlanmışken bizimkilerden hiç birisi yoktu ortalarda. Sabah sabah kapılarına gitmekte istemedim, gelmedilerde vardır herhalde bi bildikleri diyip yalnız başıma koyuldum okul yoluna.

burada beni bilen bilir beyler. açtığım başlıklardan, girdiğim entry'lerden her zaman belli etmişimdir rengimi. şu ana kadar hayatıma girip çıkan tüm kadınlar renkli gözlüydü, bundan sonra da öyle olmaya devam edecek. ben açık kahverengi gözlere sahibim. ama aileme bakacak olursanız hem anne hem de baba tarafım (amca-hala / dayı-teyze hatta dedeler nineler dahil) herkes renkli gözlüdür. ulan tüm pis genler bana mı geçti ne olduysa ben kahverengi oldum amk. içimde, damarlarımda renkli gözlü genlerinin fıtı fıtı gezdiğini biliyorum. eğer renkli gözlü bi hanımefendiyle izdivaca erebilirsem çocuklarımda kesinlikle renkli gözlü olacaklardır. ya olmazsa ? ya ona da kahverengi geni geçerse ? o zaman yannanı yeriz işte. aman sağlıklı olsun da *

temeli buna dayanmakla birlikte estetik olarakta bana hoş gözüktüğü için renkli gözlü hanımefendiler her zaman için daha ilgi çekici gelir bana. dediğim gibi hayatımda da hep onlar yer almıştır. okula gitmek için dolmuşa bindiğimde de etrafa çok bakınmadan boş bi yere oturup müziğimi açarak yolu seyretmek gibi bi planım vardı. ama yanıma öyle birisi oturdu ki gözlerine baksanız saniyeler içinde boğulabilirsiniz. masmavi, fosfor gibi ulan. parıl parıl parlıyo. balayına gidilen asortik adalardaki sahil kenarları gibi masmavi, ardını görebilirsin o gözlerin. kendiside ufacık, hanım hanımcık bişey. yanım boştu, geldi oturdu. göz göze geldik, fakat ayıp olmaması için çokta fazla bakıp rahatsız etmek istemedim. ilk günden ne lüzumu var aq. bi de kız tesettürlüydü. arkadaşlar, ben izmirde doğup büyüyen birisiyim ve izmirin tesettürlü oranına bakacak olursanız yok denecek kadar az. herkes açık, herkes laik. ve bu durumdan dolayı benimde hayatım boyunca hiç tesettürlü arkadaşım olmadı. yanlış karşılanabilir diye başımı çevirip yolu seyretmeye koyuldum, ama gözler gitmiyo aklımdan. o da yolu seyrediyo, telefonunu çıkarıp muhattap olduğu yok. ulan tam dönüp seyretmelik zamanlar ama yapmak istemedim. hem aynı duraktan bindiğimize göre daha sonra tekrardan denk gelebilirdik. ya da indiği fakülteye bakarak nerede olduğunu bilebilirdim. kafamda binbir türlü seçenek var. ama büyülenmiş gibiyim, oralı olamadım.

ben bunları düşünedururken çoktan okula girmişiz bile. benden bi durak önce indi, ulan tam da iki fakültenin arası. hangisine girdi acaba amk ? ya bizim fakülteye girecekti ya da hukuk fakültesine. dur bakalım, bulurduk elbet...

fakültemin durağına gelip indikten sonra yine içim kıpır kıpır şekilde uzunca olan merdivenlerden inip binaya doğru yola koyuldum. öğrenci işlerinde işlerimi hallederken bölüm başkanı olan hocayla karşılaştım. aslında iyi bi adamdı bu. bilgi birikimi, yaşadıkları, tecrübesi fazlaydı. ulan zaten yoldan geçen boş bi öğretim görevlisini burada bölüm başkanı yapmazlardı. elbet böyle birisi olacaktı. ama geçiş öğrencisi olmamla ilgili söylediği şakalar artık batmaya başlıyodu be.

"sana fazladan bi kaç ders daha ekledim, onlarıda atlat bakalım delikanlı"
"ooo geldiğin puanda yüksekmiş (3.74'tü bu arada) onu birazcık kırpalım da hakettiğin yerlere gelebilesin"

falan filan.

Şaka diyorum ama harbiden önceden aldığım dersleri yeniden eklemişti lan ders programıma. Hem de oldukça kabarık bi ders programıydı bu. Bi dersten çıkıp koşarak diğerine gitmem, gecemi gündüz etmem, hatta blok derslere fazlasıyla alışmam gerekiyodu. haftanın her günü dolu olmamda cabası. of hocam be, iyi anlaşabilirdik. daha ilk haftadan şu kazığı atmasaydınız bana çok kral olucaktı aslında.

işleri hallettikten sonra fakültenin içinde, çevresinde dolaşayım dedim biraz. Ulan öğrenci olarak geldik anca karıya kıza, gezilecek yerlere bakıyorum. Az sınıflara, laboratuvarlara, amfilere bakayım. Nasıl bi ortamda geçecekmiş 3 senelik uzun maceram. sınıflar fazlasıyla ferah, her yerden ışık alıyo. tabii hocalar rahatça slayt okuyabilsin diye hazırlanmış projeksiyon cihazlarıda yerlerini almış. amfilerde fazlasıyla tatmin edici. en azından dersten sıkılırsan rahatlıkla uyuyabilirsin, karışan falan çok olmaz gibi.
kantinine göz atacak olursak; anlatmak için kelimeler kifayetsiz kalabilir beyler. öyle bi kantine sahibiz ki hem ortamı hem de konumu çok iyi. üniversite genelinde güzel (hatta yollu) kızların en bol olduğu, hatun düşürmek için en yüksek potansiyele sahip kantinde burasıymış zaten söylendiği kadarıyla. hatta başka bölüm ve fakültelerden sırf karı-kız kesmek için gelen öğencilere rastladığım oldu. okulu bitirdim, yıllar geçti. ama hala aynı şekilde olduğunun haberini alırım orada olan eşten dosttan.
herkes bi gruba sahipti. sohbetini eden, dedikodusunu yapan, yeni tanışmaya çalışan, fal baktıran, abaza muhabbetleri çeviren... herkes bi oluşum içindeydi yani. ben gidip koltuklardan birine tek başıma otursaydım daha ilk haftadan loser damgası yiyebilirdim. zaten izmirden geldiğim için giyim kuşam olarak farklı bi tipim, dikkat çekebiliyorum. bi de yalnız oturup iyice sıçmayalım. bakınıp geçtim sadece. elbet bi ekip oluşturup ben de oturur iki lafın belini kırarım birileriyle.

fakülteyle, öğrenci işleriyle ilgim alakam kesildiğine göre daha pazartesiye kadar uğramam buralara. aslında uğrasam mı lan ara ara ? belki mavi gözlü hanım hanımcık güzellikle tekrar karşılaşırdık. belki bu sefer konuşur tanışırdık bile. ne var yani parasını alıp "kaptan, şuradan bi öğrenci al" diye bağırarak uzattıysam. olamaz mı amk