Söylediğim gibi ilk aylarda harikaydı her şey. Tatildeki gibiydik akşamları çıkıyor, o bize geliyordu arada. Babamla bile tanıştırmıştım onu. Ama ben onun ailesiyle henüz tanışmamıştım, babası çok tutucuydu. Neyse. Gel zaman git zaman ara tatile girdi okul. Kışın ne fazla çıkabiliyorduk zaten dışarı, ne de takılabiliyorduk beraber. 2 haftalık bir ara da girdi işin içine iyice taka sarmıştı. Ama onu görmek istiyorum sürekli, kar yağdığı zaman bile giderdim 10-15 dakika onu görmek için evine. Çok seviyordum beyler çok. Her şeyi bilen sadece Kaan vardı, yaşadıklarımızı. Enes okuldan ayrılmıştı yılın başında, kopmuştuk onunla. Popülerliğim de gitmişti okulda ama önemi yoktu. Can yoldaşım Kaan ve Buse bana yeterlerdi. Okul başladıktan sonra Buse'yi gördüğüm gibi sarıldım yine. Hiç bırakmamak istercesine...

iki aşık olarak kavuşmuştuk yine. Çok seviyorduk birbirimizi her halimizden belliydi. Dışardan gören insanların imrendiği bir çift haline geldik.
28 Nisan..
Her şey yine olabildiğince harika geçmişti okula. Bir dahaki yıl sınavımız olduğundan, derslerimizi dinliyor, tenefüslerde vakit geçiriyorduk sadece. Okulun son zili çaldı ve son ders de bitti. Servisle gidiyordu eve Buse. Sarıldık her zamanki gibi. Sımsıkı sarıldık. Normaldi bunlar. O gün her şey çok normaldi. Eve gittik. Ertesi gün sınavımız olduğundan evdeyken telefonla sadece 10-15 dakika kadar konuşabildik. Sonra ikimizde çalışmaya başladık. Ben çalışırken uyuyakalmışım. Ertesi gün uyanacağım o taktan güne, keşke hiç uyanmasaydım...

29 Nisan...
Sabahları konuşmazdık pek. Günaydın yazmaya vaktim olmazdı benim daha doğrusu, hazırlanıp yemek yedikten sonra babam okula bırakıyordu beni. Yine öyle bir gündü. Okula geldim. Sırama oturup Buse'yi beklemeye başladım. Benden sonra gelirdi hep, benden erken geldiği zaman olmazdı hiç. Derken vakit çok geçti beyler. Zil çaldı. Gelmeliydi ama, gelmemişti. Kafamda onlarca soru işareti vardı. Neden gelmemişti ki okula? Kötü bir şey mi olmuştu? Olsa kesin arardı sabah. Gelemeyecek olsa kesin söylerdi. Ama ne mesaj vardı telefonumda ne de başka bir şey. Fena şekilde merak ediyordum ne olduğunu. Okuldan sonra evlerine gidecektim direk, babası evde ya da değil, riske girecektim. Aramak geldi aklıma sonra. Ama telefonumu almamıştım yanıma o gün Allah kahretsin ki. Dersler çoktan başlamıştı. Öğle olmada bir ders önce nöbetçi öğrenci sınıfa girip, müdür yardımcısının beni çağırdığını söyledi. Telaşlandım, koşarak çıktım sınıftan. Hocanın yanına gittim.
-Yavrum, baban rahatsızlanmış. Birisi geldi seni alacak, bugün izinlisin.
Her şey üst üste gelmişti sanki, babamda öyle kalp rahatsızlığı falan da yoktu. Ne olabilirdi ki? Babamın iş arkadaşıydı gelen. Sima olarak çok görmüştüm kendisini bir kaç kez de konuşmuşluğum olmuştu. Hemen arabaya binip hastaneye doğru yola koyulduk.

Hastaneye geldik. Babamın yattığı odayı bulup hemen girdik içeri. Babam aslında iyi görünüyordu. Biraz yaşlıydı ve sigara içerdi. O yüzden nefes darlığı çekmişti bir anda. Doktor anlatıyordu bana. Şuan ki durumunu sorduğumda çok iyi olduğunu merak edilecek bir şey olmadığını, ancak bu gece hastanede tutacaklarını söyledi. Onunla beraber kalacaktım. Tek başına burada kalamazdı. Ne kadar istemese de onunla kaldım o gece. Buse çıkmıyordu aklımdan evine gitme fikri de yatmıştı o gün için. Telefonumda yoktu arayamıyordum da. Bu düşünceler içinde uyumuşum.

30 Nisan...
Kalktığımda babam çoktan ayaklanmıştı. Benim kalkmamı bekliyordu. Bütün işlemler tamamdı, artık çıkabilirdik. Direk eve geçtik babam bir süre işe gitmeyecekti. işleri o beni hastaneye bırakan adama devretti. Eve geldiğimizde direk telefona yapıştım ben. Hala bir mesaj bile yoktu telefonda. Arayan sonra bile yoktu. Hemen Buse'yi aradım...

Telefonu kapalıydı beyler. iyice gibilmiş gibi hissetmeye başladım. Hemen evlerine gitmek için çıktım dışarı. Ne hazırlanmıştım ne başka bir şey. Hala okul üniformalarım vardı üzerimde. Biraz da param. Bir dolmuşa binip hızlıca geldim evlerine. Saat erkendi. Evleri müstakil bir evdi. Kimse yoktu evde. Belki de ben görememiştim. Kapıyı hızlıca vurdum. Sinirli değildim ama içimde anlatamadığım bir duygu vardı. Her türlü kötü senaryo vardı aklımda. Yaklaşık yarım saat kapıyı çaldım. O günü unutmuyorum,30 Nisan... Kimse açmadı kapıyı. Merdivenlere oturup ağlamaya başladım. Nefessiz kalıyordum aq, ama durduramıyordum kendimi. Hemen Kaan'ı aradım telefonumdan. Evde olduğunu ve okula gitmediğini söyledi. Gitmiş olsa bile benim için o anda çıkardı okuldan. Hemen yanına gittim, onları bir bir anlattı. Birisinin yanında ağlamazdım beyler, orada da ağlamadım ama gözlerim kıpkırmızıydı. Kaan önemli bir şey olmadığını söyleyip duruyordu. Gerçi o durumda bana basıl bir teselli verebilirdi ki. O gün de okula gitmediğini öğrendim Buse'nin. Bildiğin gibilmiş gibiydim beyler. Boşluktaydım. Eve geçtim. Ağlaya ağlaya, saat sabah 5'e gelirken uyuyakaldım...

1 Mayıs...
Kalktığımda saat 2'ye geliyordu. Hemen elimi telefonuma attım... Yine hüsran ne mesaj vardı ne de başka bir şey. Ağlamak istemiyordum ama akıyordu o dıbına koyduğumun gözyaşları. Kendimi toparlamam gerektiğini fark ettim o an. Ama yapamıyordum istemsiz oluyordu her şey. Babamla beraber evdeydik. Dün geldiğimde her şeyi babama anlatmıştım. Okula gitme bir süre boşver demişti. Neler neler olucak hayatında daha diye öğütler sıralamıştı. Her şey bir anda boş vereyim diyince bitmiyordu aq. Keşke bitseydi belki de bundan sonra olacakların hiçbirisi olmayacaktı...

Kaç gündür doğru dürüst bir şey yememiştim. O duyguyu bilenler bilir, acıkmışsınızdır ama boğazınızdan geçmez hiçbir şey. Aynen tam da öyleydim. Bir şeyler atıştırıp çıktım evden. Yürümeye başladım sokaklarda, Buse'yle gittiğimiz yerleri geziyordum. Fotoğraflarımıza bakmak istedim telefonumdan ama, almamıştım yanıma orada fark ettim. Evlerine gitmeye karar verdim tekrar. Yola koyuldum. Vaktim vardı, yürüyecektim. Saat 6'ya geliyordu, evlerine vardım. Gördüğüm şey karşısında şok geçirdim beyler. Evin başında bir yazı vardı. Satılık yazısı...

Boşluğa düştüm o an. Öncesinde bir tutunma umudum vardı ama, o da gitti. Dipsiz bir boşluktaydım. Gördüğüm anda öylece kaldım orada. Yıkıldım yere. Boş boş etrafıma bakındım. Gitmişti beyler. Hayatımın anlamı dediğim, meleğim dediğim, beraber onca güzel anılar yaşadığım kız, gitmişti. Yoktu artık. Bana bir şey söylemeden gitmişti. Veda bile etmeden. Bu kadar mı değersizdim. Bu kadar mı ya? Ölüyordum aq bildiğin, ama gören yoktu. Kendi kendime ölüyordum oracıkta. 1 saat boyunca kapılarının önünde oturdum. Saat 7'yi geçmişti. Ağlayamıyordum beyler. Gözyaşım kalmamıştı artık. içime ağlıyordum. içime, kan ağlıyordum. Yavaşça kalktım ayağa eve gitmeye karar verdim. Dolana dolana evin yolunu tuttum yarım saatlik yolu 2 saatte almıştım. Eve geldiğimde saat 10'a geliyordu. Bir umut, telefonuma baktım...

Mesaj vardı beyler. Mesaj... Ama sevinemiyordum o anda. Çok kötüydüm. Yere oturdum arkama yaslandım, ve mesajı okumaya başladım...
"Merhaba canım, -sürekli hayatım derdi, bu sefer canım demişti- ben Buse. Biliyorum ne kadar çok zor olduğunu. Ama ayrıyız artık. Bunca zaman ne haberimi aldın ne de başka bir şey biliyorum. Çok üzgünüm. Şuanda inan çok zor bunları yazmak. Ellerim titriyor yazarken.. Her şeyi anlatacağım şimdi. Sınava çalıştığımız günü hatırlıyor musun? Hiç konuşamamıştık. Beni bizim kızlardan birisi aradı, konuşmaya başladık. Bir şeyler anlattı. Erkek arkadaşıyla arasında geçen bir konuyu. Bitirdikten sonra bizi sordu. Anlatmaya başladım. Hani bir hafta önce çok güzel bir gece geçirmiştik hatırlıyor musun? işte o geceyi anlatıyorum. Ama bilmediğim bir şey vardı. Odamın kapısı açıkmış. Babam içeri girdi ve telefonu elimden aldı. Yerde parçaladı önce. Bağırdı bana, sadece bağırdı ben ağlamaya başladım. Odadan çıkacakken o cümleler döküldü ağzından.. "Gidiyoruz buradan. Başka bir yere, bundan sonra benim istediklerim olacak. Söylediklerinin hiçbir değeri yok gözümde." dedi ve bir tokat attı bana. Yanağım kıpkırmızı oldu. Çıktı odadan. Ağladım. O gece sabaha kadar ağladım. Sabah ilk başta eşyalarımızı alıp başka bir yere gittik. Bu mesajı babamdan gizli atıyorum. Bu numarayı arayamayacaksın hiç, mesaj da atma çünkü görmeyeceğim. Sim kartımı atacağım. Hem kendi iyiliğin hem de benim iyiliğim için, lütfen unut beni. Yalvarırım... "
Bitmişti...

Çok kötüydüm beyler. Evde babam da yoktu. Dışarıdaydı sanırım. Yatağa yattım. Onu bulmaya yemin ettim. Ne olursa olsun karşısına çıkacak, ailesine de her şeyi ben anlatacaktım. Uyudum...
Sabah erkenden kalkıp, üzerimi giyinip çıktım evden. Servise bindim. Okula geldiğim gibi, Buse'nin en yakın kız arkadaşlarıyla konuşmaya başladım. Sordum. Hangi şehirde olduğunu, nerede yaşadığını. Bilmediklerini söylediler. Sadece tek bildiği gittiğiydi onların da. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Ettiğim yemin anldıbını yitirdi. Çünkü kimseye bir şey söylememişti Buse. Öylece gitmişti. Alışmam gerektiğini anladım ama çok zordu be beyler. Zaman geçmiyordu onsuz. Bir haftam uykusuz geçti, elimde telefon sadece ondan mesaj bekledim. Gelmedi. Gelmiyordu. Gelmeyecekti...

Bir ayı devirmiştim onsuz. Okula olabildiğince az gidiyordum. Gittiğimde de yaptığım tek şey, arkadaşlarına haber alıp almadıklarını sormaktı. Çok erken yatıyordum beyler artık. Saat 9 gibi uyuyordum. Onsuz geceler haramdı bana. Olmuyordu onsuz. Arada Kaan yanıma geliyor, içimi döküyordum ona. Okulun tatile girmesine 1 hafta kadar kalmıştı.
8 Haziran...
Akşama geçiyorum direk. Yarın okulun son haftasının ilk günüydü. Okula gitmiyordum. Aklımda ne ders vardı ne de başka bir şey. Sadece Buse vardı beyler. Çıkmıyordu aklımdan. Saat akşam 10'du. Bu kadar uzun kalmıştım ayakta ilk defa. Yatmaya hazırlanıyordum ki telefonum titredi. Mesaj gelmişti. Hemen alıp baktım. Yine bir numara vardı. Mesaj, "Yine ben... " diye başlıyordu...

Açtım mesajı...
"Yine ben.. Mesaj atmak istemiyordum inan. Kendimi hatırlatmak değil amacım. Sadece, bir şeyleri bilmen gerekiyor. Onun için yazıyorum bunu. Bu son mesajım sana. Daha da asla yazmayacağım ama beni dinle son kez... Burada bir düzen kurdu ailem kendine. Ben ise hala alışamadım. insanları yabancı geliyor bana. Tanımıyorum kimseyi tanımak da istemiyorum. Ama birisi var. Babam yüzünden bana çok yakın davranıyor. Heralde babamın tanıdığı birisi. Bana yakın olmaya çalışıyor sürekli. Babam da onu övüyor sürekli benim yanımda. Anlamışsındır ne demek istediğimi... Özür dilerim... Bilmiyorum neler oluyor ama, bilmen gereken bir şey var ki, o da artık içimizde bir ümit kalmaması. Birbirimizi düşünüp kendimizi heba etmeyelim. Beni alıştırmaya çalışıyorlar buraya, ne kadar istemesem de. Elimde olan hiçbir şey yok burada. Her şey babamın kontrolünde. Resmen hayatımı benim yerime o şekillendiriyor. Evet sona geldim. Kendine çok iyi bak. iyi ol hep... "
ikinci mesaj da böyle bitiyordu beyler. Ağlıyordum deli gibi...

Dayanamıyordum beyler. Bu acılar, çoktu bana. Dayanılmaz acılardı. Biricik meleğimin orada birisiyle zorla beraber olduğunu bilmek çok koyuyordu. Nefessiz kalıyordum. Ağlamam durmuştu ama nefes alamıyordum. Çok zordu. Kaan'ı aradım her şeyi anlattım. ilk defa ağladığımı duyan Kaan'dı. Öyle yakındık. Öyle can yoldaşımdı. Kapattık telefonu. Bilemezsiniz beyler, çok kötüydü. Hayatımı düşündüm önce. Annem benim yüzümden ölmüştü. Doğum sırasında. Sevdiğim kız veda bile etmeden gitmişti yanımdan. Şimdi başkasıyla beraber olacaktı. Beynimde onlarca şey dönüyordu. Yaşamamın bir hata olduğu kanısına vardım. Annesini öldüren, sevdiği kıza böylesine sahip olmayı beceremeyen bir adamın yaşaması hataydı...

Odamdan kıpkırmızı gözlerle dışarı çıktım ruh gibi geziniyordum etrafta. Ecza dolabına gittim, dolabın kapağını açtım. Gördüğüm bütün ilaçları cebime doldurdum...

Babama, iyi geceler baba diye seslenip odama geçtim. Bilmiyordu bunun aslında son gecemiz olduğunu. Öpmeye gitmedim. Farklı davranırsam şüphe çekecektim...

Önce bütün ilaçları o gibtiğimin zımbırtılarından çıkarttım. 15'den fazla ilaç kutusu vardı, her kutunun içinde sayısız hap. iki avucumu da haplarla doldurup yatağıma yattım...

Yatağımın baş ucuna koyduğum hep bir şişe suyum vardı, yarısına kadar doluydu. Çok düşündüm. Çok arada kaldım yapıp yapmamakla. Ama bir anlamı yoktu artık. Yapacaktım. Biraz aldım avucuma suyla beraber attım ağzıma hepsini. Böyle böyle bütün hapları yuttum...

Son kez Buse'min fotoğrafına baktım. Telefonumun mesaj kısmına bir not bıraktım. Yatağıma yattım ve uyumak istedim. Uykum da vardı. Yattığım gibi uyudum...
"iyi bakın kendinize, ben bakmadım... " yazıyordu telefonda...

Sabah babam odama girdi. Gördüğü ilk şey ilaç kutularıydı. Bana baktı, yatakta yatıyordum. Ama çok geçti beyler. Saat 00.30 sıralarında ben çoktan hayata gözlerimi yummuştum. Babam yaklaşık 7 saat kadar geçikmişti...

Evet beyler. Geçti her şey için. Bitmişti her şey. Nasıl yazıyorum di mi bunları şuanda.. Herkesin merak ettiği tek soru bu... Benim can yoldaşımdı beyler o gün odasında hayatına son veren. Oracıkta her şeyi bir çırpıda silip atan. Ben Kaan. 'O'nun diyişiyle, yavşak Kaan. Çok özledim beyler. Can yoldaşımı, öz kardeşimi çok özledim. Kaç yıl geçti ama unutamıyorum. Unutulmuyor.
Görüyorsan bu yazdıklarımı, biz de kendimize hiç iyi bakamadık be kardeşim. Olmadı böyle. Hiç olmadı...