Hastaneye geldik. Babamın yattığı odayı bulup hemen girdik içeri. Babam aslında iyi görünüyordu. Biraz yaşlıydı ve sigara içerdi. O yüzden nefes darlığı çekmişti bir anda. Doktor anlatıyordu bana. Şuan ki durumunu sorduğumda çok iyi olduğunu merak edilecek bir şey olmadığını, ancak bu gece hastanede tutacaklarını söyledi. Onunla beraber kalacaktım. Tek başına burada kalamazdı. Ne kadar istemese de onunla kaldım o gece. Buse çıkmıyordu aklımdan evine gitme fikri de yatmıştı o gün için. Telefonumda yoktu arayamıyordum da. Bu düşünceler içinde uyumuşum.

30 Nisan...
Kalktığımda babam çoktan ayaklanmıştı. Benim kalkmamı bekliyordu. Bütün işlemler tamamdı, artık çıkabilirdik. Direk eve geçtik babam bir süre işe gitmeyecekti. işleri o beni hastaneye bırakan adama devretti. Eve geldiğimizde direk telefona yapıştım ben. Hala bir mesaj bile yoktu telefonda. Arayan sonra bile yoktu. Hemen Buse'yi aradım...

Bi bitmedi mk

Seriii yaz mk yav sebebi neydi kii

hadi be panpa

Telefonu kapalıydı beyler. iyice gibilmiş gibi hissetmeye başladım. Hemen evlerine gitmek için çıktım dışarı. Ne hazırlanmıştım ne başka bir şey. Hala okul üniformalarım vardı üzerimde. Biraz da param. Bir dolmuşa binip hızlıca geldim evlerine. Saat erkendi. Evleri müstakil bir evdi. Kimse yoktu evde. Belki de ben görememiştim. Kapıyı hızlıca vurdum. Sinirli değildim ama içimde anlatamadığım bir duygu vardı. Her türlü kötü senaryo vardı aklımda. Yaklaşık yarım saat kapıyı çaldım. O günü unutmuyorum,30 Nisan... Kimse açmadı kapıyı. Merdivenlere oturup ağlamaya başladım. Nefessiz kalıyordum aq, ama durduramıyordum kendimi. Hemen Kaan'ı aradım telefonumdan. Evde olduğunu ve okula gitmediğini söyledi. Gitmiş olsa bile benim için o anda çıkardı okuldan. Hemen yanına gittim, onları bir bir anlattı. Birisinin yanında ağlamazdım beyler, orada da ağlamadım ama gözlerim kıpkırmızıydı. Kaan önemli bir şey olmadığını söyleyip duruyordu. Gerçi o durumda bana basıl bir teselli verebilirdi ki. O gün de okula gitmediğini öğrendim Buse'nin. Bildiğin gibilmiş gibiydim beyler. Boşluktaydım. Eve geçtim. Ağlaya ağlaya, saat sabah 5'e gelirken uyuyakaldım...

1 Mayıs...
Kalktığımda saat 2'ye geliyordu. Hemen elimi telefonuma attım... Yine hüsran ne mesaj vardı ne de başka bir şey. Ağlamak istemiyordum ama akıyordu o dıbına koyduğumun gözyaşları. Kendimi toparlamam gerektiğini fark ettim o an. Ama yapamıyordum istemsiz oluyordu her şey. Babamla beraber evdeydik. Dün geldiğimde her şeyi babama anlatmıştım. Okula gitme bir süre boşver demişti. Neler neler olucak hayatında daha diye öğütler sıralamıştı. Her şey bir anda boş vereyim diyince bitmiyordu aq. Keşke bitseydi belki de bundan sonra olacakların hiçbirisi olmayacaktı...

Haydi kardeş meraktan yüzüme osurdum hadi

Kaç gündür doğru dürüst bir şey yememiştim. O duyguyu bilenler bilir, acıkmışsınızdır ama boğazınızdan geçmez hiçbir şey. Aynen tam da öyleydim. Bir şeyler atıştırıp çıktım evden. Yürümeye başladım sokaklarda, Buse'yle gittiğimiz yerleri geziyordum. Fotoğraflarımıza bakmak istedim telefonumdan ama, almamıştım yanıma orada fark ettim. Evlerine gitmeye karar verdim tekrar. Yola koyuldum. Vaktim vardı, yürüyecektim. Saat 6'ya geliyordu, evlerine vardım. Gördüğüm şey karşısında şok geçirdim beyler. Evin başında bir yazı vardı. Satılık yazısı...

Boşluğa düştüm o an. Öncesinde bir tutunma umudum vardı ama, o da gitti. Dipsiz bir boşluktaydım. Gördüğüm anda öylece kaldım orada. Yıkıldım yere. Boş boş etrafıma bakındım. Gitmişti beyler. Hayatımın anlamı dediğim, meleğim dediğim, beraber onca güzel anılar yaşadığım kız, gitmişti. Yoktu artık. Bana bir şey söylemeden gitmişti. Veda bile etmeden. Bu kadar mı değersizdim. Bu kadar mı ya? Ölüyordum aq bildiğin, ama gören yoktu. Kendi kendime ölüyordum oracıkta. 1 saat boyunca kapılarının önünde oturdum. Saat 7'yi geçmişti. Ağlayamıyordum beyler. Gözyaşım kalmamıştı artık. içime ağlıyordum. içime, kan ağlıyordum. Yavaşça kalktım ayağa eve gitmeye karar verdim. Dolana dolana evin yolunu tuttum yarım saatlik yolu 2 saatte almıştım. Eve geldiğimde saat 10'a geliyordu. Bir umut, telefonuma baktım...

:'( ağlattın @1

Yazcan mı 3 gün oldu

Seri panpa

Mesaj vardı beyler. Mesaj... Ama sevinemiyordum o anda. Çok kötüydüm. Yere oturdum arkama yaslandım, ve mesajı okumaya başladım...
"Merhaba canım, -sürekli hayatım derdi, bu sefer canım demişti- ben Buse. Biliyorum ne kadar çok zor olduğunu. Ama ayrıyız artık. Bunca zaman ne haberimi aldın ne de başka bir şey biliyorum. Çok üzgünüm. Şuanda inan çok zor bunları yazmak. Ellerim titriyor yazarken.. Her şeyi anlatacağım şimdi. Sınava çalıştığımız günü hatırlıyor musun? Hiç konuşamamıştık. Beni bizim kızlardan birisi aradı, konuşmaya başladık. Bir şeyler anlattı. Erkek arkadaşıyla arasında geçen bir konuyu. Bitirdikten sonra bizi sordu. Anlatmaya başladım. Hani bir hafta önce çok güzel bir gece geçirmiştik hatırlıyor musun? işte o geceyi anlatıyorum. Ama bilmediğim bir şey vardı. Odamın kapısı açıkmış. Babam içeri girdi ve telefonu elimden aldı. Yerde parçaladı önce. Bağırdı bana, sadece bağırdı ben ağlamaya başladım. Odadan çıkacakken o cümleler döküldü ağzından.. "Gidiyoruz buradan. Başka bir yere, bundan sonra benim istediklerim olacak. Söylediklerinin hiçbir değeri yok gözümde." dedi ve bir tokat attı bana. Yanağım kıpkırmızı oldu. Çıktı odadan. Ağladım. O gece sabaha kadar ağladım. Sabah ilk başta eşyalarımızı alıp başka bir yere gittik. Bu mesajı babamdan gizli atıyorum. Bu numarayı arayamayacaksın hiç, mesaj da atma çünkü görmeyeceğim. Sim kartımı atacağım. Hem kendi iyiliğin hem de benim iyiliğim için, lütfen unut beni. Yalvarırım... "
Bitmişti...

ağlattın panpa

Çok kötüydüm beyler. Evde babam da yoktu. Dışarıdaydı sanırım. Yatağa yattım. Onu bulmaya yemin ettim. Ne olursa olsun karşısına çıkacak, ailesine de her şeyi ben anlatacaktım. Uyudum...
Sabah erkenden kalkıp, üzerimi giyinip çıktım evden. Servise bindim. Okula geldiğim gibi, Buse'nin en yakın kız arkadaşlarıyla konuşmaya başladım. Sordum. Hangi şehirde olduğunu, nerede yaşadığını. Bilmediklerini söylediler. Sadece tek bildiği gittiğiydi onların da. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Ettiğim yemin anldıbını yitirdi. Çünkü kimseye bir şey söylememişti Buse. Öylece gitmişti. Alışmam gerektiğini anladım ama çok zordu be beyler. Zaman geçmiyordu onsuz. Bir haftam uykusuz geçti, elimde telefon sadece ondan mesaj bekledim. Gelmedi. Gelmiyordu. Gelmeyecekti...

Onun babasının dıbına koyim 2 gencin aşk yaşaması gayet doğal, erkektenmi yapmış o kızı dıbına kodumun anlayışsız huur evladı. Sinirlendim bak şimdi

Kim bana çugu attı mk

Bir ayı devirmiştim onsuz. Okula olabildiğince az gidiyordum. Gittiğimde de yaptığım tek şey, arkadaşlarına haber alıp almadıklarını sormaktı. Çok erken yatıyordum beyler artık. Saat 9 gibi uyuyordum. Onsuz geceler haramdı bana. Olmuyordu onsuz. Arada Kaan yanıma geliyor, içimi döküyordum ona. Okulun tatile girmesine 1 hafta kadar kalmıştı.
8 Haziran...
Akşama geçiyorum direk. Yarın okulun son haftasının ilk günüydü. Okula gitmiyordum. Aklımda ne ders vardı ne de başka bir şey. Sadece Buse vardı beyler. Çıkmıyordu aklımdan. Saat akşam 10'du. Bu kadar uzun kalmıştım ayakta ilk defa. Yatmaya hazırlanıyordum ki telefonum titredi. Mesaj gelmişti. Hemen alıp baktım. Yine bir numara vardı. Mesaj, "Yine ben... " diye başlıyordu...

Senin amk

Güzel yazmışsın helal :d daha yeni 1 de başladım 40 dakika okudum +1