nasıl süper kahraman oldum

rezerv

sam amca röportajdan fırladı geldi yanımıza
"şükürler olsun tanrım" dedi sarıldı bana
ne olduğunu anlamıştım artık beyler ben delikten aşşağı düştüğümde maden çökmüş ve kapanmış
orada çalışan işçiler ve sam amca da beni madende kalıp öldüğümü düşünmüşler ekipler falan madenin girişini bile geçememiş millet umudu kesmiş, eyaletin tv kanalları yaklaşık 1 saat canlı yayın yaparak hayatımı kaybettiğimi söylemişler.
ve evet beyler büyük patron dahi (madenin sahibi) gelip bana "nasılsın evlat? nasıl çıktın ordan? neyse iyisin ya şükürler olsun" demişti.
sam amca bile büyük patronu ilk defa görmüş, benim sayemde...
eğer ordan onlarla birlikte yemek yemek için çıksaydım bu kadar büyük olaylar olmayacaktı.
orda madenlere belirli bir bütce verir patronlar belki bilrsiniz, bu olaydan sonra madenin bütcesine %200 zam yapacağını söyledi tv muhabirleri karşısında.
tekrardan madeni açacaktık ayrıca zam alacaktık bu iyi birşeydi beyler...
sam amca herkesin maaşına %100 zam yapacağını geri kalan bütce ile de yeni aletler alınacağını söyledi.
ve bana da 1 hafta tatil verdiler evet beyler bu gerçekten çok iyi gelecekti...

daha sonra polisle beraber eyalet karakoluna gittik ifademi verdim
"içeride başka biri var mıydı?" diye sordular "yoktu" dedim
"nerden çıktın?" dediler "bir çeşit tünel buldum kanalizasyondan çıktım" dedim tamam dediler daha fazla dürtüklemediler açıkcası
altınlardan bahsetmedim bahsetseydim orda karanlıkta pgibolojimin bozulduğunu düşüneceklerdi belkide, bu yüzden bahsedemedim.
daha sonra geri döndük konteynırdaki o tulum mu yoksa yer döşeği mi belli olmayan yatakta uzandım...
not:o şeyin hala uyku tulumu mu yoksa yer döşeği mi olduğunu anlamış değilim...

iyice yatıp uykumu aldıktan sonra ertesi gün okula gittim tekrar herkesin benim nasıl olduğumu soracağını ve eskiden arkadaşım dediğim insanların beni merak etmiş olabileceğini düşündüm...
meğer...
tv kanalları 1 saat boyunca öldüğümü ilan etmesine rağmen okula girdikten sonra kimse beni sormadı, beyler hiçkimse...
sadece jane vardı yanımda, beni kaybettiğini düşünüp o kadar üzülmüştü ki kıyamam yanımdan hiç ayrılamadı.
son derste hocalardan birisi televizyonda haberi görünce üzüldüğünü ama beni karşısında gördüğü için sevindiğini söyledi açıkcası pek inanmadım beyler...

biraz ara veriyorum beyler eskizlerimi kaybettim aramaya başlıyorum şimdi bulunca devam edicem beklemede kalın
hoş, kalmasanızda edicem ama...

up

evet beyler eskizlerin bir kızmını buldum devam ediyorum takip eden varsa
hoş, olmasada devam edicem ama...

öğretmenin söylediği sözler pek samimi gelmemişti daha öncede bahsettiğim gibi eski arkadaşlarımın artık umrunda bile değildim
artık yeni arkadaşlar edinme vakti gelmişti.
derste kafamı kaldırıp etrafa bakındım arka sıralarda oturan 2 burslu öğrenciyi gördüm onlarla arkadaşlık kurabilirdim çünkü zengin çocuklar artık benimle selamlaşmıyordu bile

ilk fırsatta tanıştım ve muhabbeti ilerlettim
bu benim zengin olduğum dönemde kazandığım huydu sanırım insanlarla çok rahat iletişim kurup hemen anlaşabiliyorum.
jane ile ilk tanıştığımızda da böyle olmuştu hemen tanışıp kaynaşmıştık.

o gün tekrar madene gittim tatilin tadını çıkartıyordum beyler onca atlattığım badireden sonra gerçekten dinlenmeye ihtiyacım varmış diye düşünerek yaktım bir sigara bu melete alışmaya başlamıştım zengingen kullanmıyordum ama fakirken para veriyordum.
çok ilginçti...
sigarayı söndürüp uyudum. sabah müthiş bir ses geldi.
bam !
hafif tırstım beyler ilk başta deprem olduğunu madenin iyice çöktüğünü falan düşündüm aslında çok yaklaşmışım...
dışarıda karşılaşmak istemediğim bir manzara vardı ve ben bunu bilmiyordum keşke o konteynır üzerime kilitlenseydi de o durumu görmeseydim...

üstüme gömleği giyinip konteynırın kapısını açtım aman tanrım !
sam amcanın uyuduğu konteynırın üzerine madenin girişini açmak için kullandığımız vince asılı duran gülle düşmüştü.
o vinci orda bırakan operatörü tanrı lanetlesin beyler.
konteynır resmen ezilmişti ama sam amcanın sesi geliyordu içeriden
hemen operatör vince çıkıp gülleyi kaldırdı ambulans ve itfaiye arandı geldiler detay vermek istemiyorum zaten seyredememiştim gerçekten çok içleracısıydı...
sam amca ambulans ile hastaneye kaldırıldı tabi peşinden bütün işçiler hastaneye akın ettik.
beyler o bana yardımcı olan müthiş iyi adam, karısı ve kızı ölmesine rağmen belkide hayatta tutunacak dalı olmayan adam doktorun tabiriyle hayata 4 kolla asılmıştı.

"jane? ne oluyor burda neden ağlıyorsun?" dedim
birden kafasını kaldırdı ağlama sesi kesildi derin bir nefes alıp ayağa kalktı ve arkasını döndü
göz göze geldik
jane'in attığı çığlık hala kulaklarımda çınlar aman tanrım dağlar taşlar uyanmıştı resmen.
tekrar ağlayarak boynuma sarıldı bağırarak "ölmedi, ölmediii" diye seslendi

madene geldiğimde madenin kapısında bir sürü eyalet polisi olduğunu gördüm arabalar sıra sıra dizilmişti
itfaiyeler, polisler,televizyon canlı yayın araçları...
ne olduğuna anlam veremedim içeri girmeye çalışırken polisler durdurdu
burda çalışıyorum dedim bıraktılar içeri girdim
girdiğimiz madenin önüne doğru gidiyordum
gözlerimi kısarak şöyle bir bakış attım sam amca televizyon muhabirine ağlayarak röportaj veriyordu
biraz daha göz gezdirince yerde oturmuş birisini gördüm çığlıklar atarak ağlıyordu.
evet beyler bu jane'di yanına doğru ilerledim

tahmin edildiği üzere içi altın doluydu
sandığı soğukkanlılıkla kapattım ve yere çöktüm
sırtımı sandığa dayadım cebimden sakinleşmek için bir sigara çıkardım ama daha sonra burasının bir maden olduğunu hatırlayıp sigarayı geri cebime koydum.
birkaç saniye şokta bekledikten sonra, kendimi tutamadım. ağlamaya başladım hıçkıra hıçkıra ağlıyorum çığlık atarcasına açıyorum ciğerlerimi...
evet yeniden zengin olabilirdim. yeniden o hayata dönebilirdim. ailemi emekli maaşı ile yaşamaktan kurtarıp tekrar feraha çıkartabilirdim 10-15 dakika sonra kendime geldim topladım kendimi.

sandığı köşesinden sürüklemeye başladım ama nereye sürüklediğimi bilmiyorum
kafamı kaldırdım etrafa iyice bakındım baktım odanın diğer tarafında bir kapı daha var oraya doğru sürüklemeye başladım sandığı ama bir yandan da düşünüyorum ben bunu dışarı çıkınca nasıl zütürücem nerede bozdurucam kime satabilirim falan diye.
odanın sonundaki kapıyı açtım ve karşımda inanılmaz manzara
her güzel şeyin bir sonu vardır dercesine beyler...

Rezerve

kapıyı açınca karşımda gördüğüm manzara inanılmazdı burası büyük ihtimalle yer altındaki bir obruktu ve aşşağısı dibi gözükmeyen bir uçurumdu.
yer altında bir uçurum...
bu uçurumun kenarından gidebilirdim ama sandığı zütürmem mümkün değildi sadece tek ayağım kalınlığında bir toprak çıkıtısı vardı ve çok ince bir çıkıntı, sandığı oraya süreklediğim anda parçalanırdı bundan emindim.
sandığın içerisinden bir avuç altın aldım ve cebime soktum (kabul,bir avuç değil birkaç avuç aldım)
ve o çıkıntıdan karşıya geçtim
geçer geçmez çıkıntıda çöktü zaten sandık karşı tarafta kaldı aradaki mesafe nerden baksanız 50 metreydi geri dönmem mümkün değildi...
tekrar zengin olma hayallerime, eski hayatıma dönme hayallerime veda ettim orada sandığa el salladığımı hatırlıyorum yola devam ettim...

bu yolun sonu kanalizasyona çıkmıştı beyler filmlerde görmüşsünüzdür amerikanın kanalizasyonları tünel gibidir ve rahatça yürüyebilirsiniz.
ben böyle olduğunu bilmiyordum ama o anda öğrenmiş oldum.
kanalizasyonda yukarı doğru açılan kapak görene kadar ilerledim.
en sonunda bir kapak gördüm ve ordan dışarı çıktım.
burası şehirdi beyler maden ise arabayla 20 dakika mesafedeki tepedeydi buraya kadar nasıl indim ben diye düşünüyordum üstüm başım ise perişan durumdaydı.

devammmmm

hemen kaldırıma oturdum çıkartım bir sigara yaktım o kadar altını orda bırakacağıma keşke kendimi ordan aşşağı atsaydım diye aklımdan geçirmedim değil...
ama jane geldi aklıma benim için yaptıkları, yapacakları...
sonra cebime koyduğum altınları farkettim neyse dedim bunlar beni bir süre idare eder(gerçekten birsürü altını cebime atmıştım beyler bu kadar koyduğumu ben bile farketmemiştim)
hemen döviz bürosu gibi bir yere gittim malum orda türkiyedeki gibi kuyumcu yok...
tam kapıdan içeri giriyordum ki birden bire aklıma birşey geldi.