nasıl piç oldum anlatıyorum

http://fizy.com/song/fettah-can-atmosfer/1ln2us

ilk olarak, mezuniyet sonrasında girdiğimiz yazdan bahsedeyim biraz, o yaz ben bizimkilere ebru ile niyetimin ciddi olduğunu anlattım ve genel anlamda olumlu tepki verdiler ki o hastane olayından beridir zaten kanları kaynamıştı epey. ebrunun annesi ile ben zaten tanışmıştım. konudan babasına da bahsetmişler nihayetinde onlar da durumu kanıksama aşamasına girdiler.
e tabi kız evi naz evi, kız babası da naz babası malum..baba başta biraz sert çıkmış -sanki kızının turşusunu kuracak (: - klagib türk babası olaraktan.
aslında ben nispeten görevimi yapmış ve evlerine, sadece annesiyle tanışmak için de olsa gitmiş, sıra ebrudaydı, yine de benim bir kez daha gelmemi, yoksa gelip beni gene kaçıracağını söyledi x)

tamam dedim ben de ne diyim..emir büyük yerden, kayınpederden gelmişti. planlarıma göre o sene yazın ense yapacak, sağda solda sürtecek, izmire gidip ebruyla takılacak, sonra da aralıkta askere gidecektim. dönüştü de iş miş olayları işte..

o planların bir kısmını gerçekleştirdim de,öğrenci evinin üst katını boşaltmıştık. okulu devam eden alper ve nuriş ile alamancı berkay altta üçlüyü kuracaklardı. yazın izmire gidince orada kaldım 1 hafta. o ara ebruyla gezdik ettik, hasret giderdik..daha ayrı kalalı bir ay bile olmamıştı ama işte..çok seviyoruz olm lan..dayanılacak gibi değildi öyle uzaktan..

geldiğimde beni gene paketleyip zütürmek istedi ama bu sefer hazır olmadığımı söyledim, mezuniyetten (asıl mezuniyet eylüldeydi) sonra geleceğimi, hatta o ara ailelerin de tanışabileceğini söyledim. kabul etti, hatta daha mantıklı geldi benim önerim, aileler-tanışma filan deyince çıldırdı zaten sevinçten (:

bursadaki arkadaşlarımla metallica'ya gittik, oradan da avşaya geçtik bir hafta orada tatil yaptık

aylaklığın da verdiği rahatlıkla müthiş gezdim o yaz..tolgaya gittim, o bana geldi, nurişlere gittik beraber, takımı toplayıp didim'e gittik bu sefer yine bir haftalığına.

ebruyu bizim ilçeye geldi, ne onunkilerin, ne de bizimkilerin haberi olmadan bütün gün gezindik sahilde. çok güzel bir gündü o gün lan..epi topu 6 saat filan bir arada olabilmiştik ama hayatımın en kıymetli saatleriydi o saatler.."gel kız işte çıkarayım eve seni hazır gelmişken :p" dediysem de dinletemedim..öyle birebir kalmaktan çekiniyor bizimkilerle şimdilik..kıyamam lan (:

eylülde mezuniyet töreni vakti geldi çattı, gittik kapalı salonda keplerimizi fırlattık, müzikler, marşlar, coşku.. güzel geceydi o gece.. nilay ve neco ile okullar kapandıktan sonra ilk kez görüşme fırsatım oldu. yüzükleri takmışlar onlarda (:
yine ebru ile konuştuğumuz üzere aileleri birbirleriyle tanıştırdık.. hepsi pek kibardı birbirlerine karşı, konuşurken gözlerinin ışıldadığını gördükçe biz de ebruyla deli olduk sevinçten.

babam o akşam tören çıkışında beraberce bir yemek yemeyi teklif etti, kabul ettiler. biz iki aile oturduk, yemekler yendi, ebru'ya "hazır herkes buradayken isteme işini de aradan çıkarsak mı acep?" deyip güldürdüm. çok çok güzel ve beklentimin üzerinde bir atmosferde geçen bu tanışma faslı.
ebrunun annesi zaten çok tatlı bir insandı, kayınpeder elbette kız babası olmanın verdiği bir ağırlıkla muhtemelen başlangıçta biraz rol yapmak zorunda kaldıysa da, o da sonradan biraz gevşedi. bizimkilerin zaten sülalesi raad anasını satiym (: böyle pozitif ve modern bir ana babaya sahip olduğum için bir kez daha şükrettim, ana babasından utanan bazı insanlar da tanımıştım nihayetinde.. belki ben öyle ana babaya sahip olsam da utanmazdım onlardan ama, yine de böyle olmalarından ötürü çok şanslı olduğumu itiraf etmeliyim.

eylülden sonra artık daha ciddi manada konuşulmaya başlandı bizim durumumuz, gerek aileler arasında, gerekse ebru ile benim aramda.
ikimizin de acele etmeye niyeti yoktu, biz aslında zaten konuşmuştuk tüm bunları, sadece üzerinden geçtik.
benim askerden dönüp, işe girip, biraz da birikim yapmamı bekleyecektik. ailelerimize yük olmayacağımız konusunda birbirimize söz vermiştik.

ebru eylül sonu gibi işe girdi istanbulda.

aralıkta askere gitmek için ekim gibi tecilin işlemlerine başlamak gerekiyormuş.

askerlik şubesine gitmeyi kararlaştırdığımız tarihten 4 gün önce ayağımı kırdım. öyle spor yaparken filan değil, bildiğin camış gibi düşüp kırdım amk.. böyle bir salaklık olamaz.

evet, bence de "şansımı gibeyim." daha önce başıma gelen o baygınlı hadisesinden sonra, şimdi de bu, oğullarını pamuklara sararak aileme fazla gelmişti, anam ananem telef oldular..bir tane ufak çaplı operasyon geçirdim. ebru o hafta sonu geldi, haber alır almaz..ben bilerek ilk kırdığım günlerde söyletmedim iş zamanı telaş yapmasın diye. geldiği gün dönecekti ama bizimkiler bırakmadılar, bizde kaldı bir gece.

ulan hastaneden hastaneye görüştürmek nasip oluyor bizimkilerle ebruyu, kafamı filan da mı kırsam acaba, birkaç gün daha kalsa x)

askerlik işi yalan oldu o sene..

çok kritik bir zamanda gelen bu sakatlık nedeniyle resmen hayatımı ertelemek zorunda kalacaktım beyler..bir de öyle bir kırmışım ki, 6 ay alçı çıkmadı aq..

bizim mezunlardan kızlar işe girdi, neredeyse yıllarını dolduracaklar, erkeklerden askere gidenler geri geldi, ben hala sekerek yürüyordum..

http://fizy.com/song/fettah-can-milat/3woq90

amk "son son ayşen huursunun ahı mı tuttu lan yoksa", diye düşündüysem de, köpeklerin duası kabul olsa gökten kemik yağardı diye telkin ettim kendimi. yine de o vesileyle, bunu ilahi bir uyarı olarak algılayıp, kızın elimdeki resimlerini sildim.

iyileşme sürecinde evime uzaklardan misafirler de geldi, alperi, nurişi, tolgayı, hatta berkay'ı misafir ettik. nilay ve neco gelemediler ama aradılar sık sık sağ olsunlar.
nuriş ile beril'in ayrıldığını öğrendim..üzüldüm..ayrılması en son beklenecek çift gibi duruyorlardı halbuki.

2009'un nisanında anca anca kendimi toparladım. yatalak olduğum zamanlarda bir ara 90 lı kiloları görmüş olan bünyeyi yavaş yavaş hizaya sokmaya başladım, günlük yürüyüşler vesaire. havalar da ısınmaya başladığı için annemle bol bol sahile indik yürümeye. bir nevi doğal bir fizik tedavi süreci oldu bu benim için.

o sene haziran başı, bizim sağlam torpilimizin olduğu (daha önce stajımı da yaptığım yer) yerden teklif geldi. onlar beni bu dönemlerde bekliyorlardı zaten, ama askerliğimi yapmış olarak..oysa ben askere gitmiş olmam gereken dönemde evde felçli modundaydım.

askerliğimi yapmamış olmam normalde sorun olurdu muhtemelen, ama dedim ya, emir büyük yerden. öyle olunca ben de ertelemek istemedim ve nihayetinde haziran ortası gibi, mezun olduktan bir sene sonra ve asker kaçağı olaraktan (: işe başladım izmirde.
anneannem bursadaki evlerinden ikisini satıp üzerine biraz da nakit ekleyerek, işime yarım saat, tolgaya ise 100 metre kadar uzaklıkta, izmir'in göz bebeği konakta bir ev aldı bana, içini de düzdü. anneanne, seni zaten mahşere kadar sırtımda taşırdım da, bundan sonra sırtımı da geçtim, direkt başımın üzerinde taşıyacağım. çok güzel evim var binler, o konuda mütevazi olamiycem..her ne kadar ben almamış olsam da. (:

evi anneannem, ilk arabamı da babam alınca, bana böyle saçma sapan bir hal geldi..olm dedim, o zaman ben niye çalışıyorum ki lan? evim var, arabam var? zaten bu çalışan insanların %90'ı, kendilerine ait bir ev ve arabaları olsun diye, ya da var olanların kredilerini ödeyebilmek için filan çalışmıyor mu? dedim..

hayata resmen iki sıfır önde başlayınca bir an zütüm kalkmadı değil..iyi dedim ben de o zaman..madem öyle, düğünümde sizin cebinizden tek kuruş çıkartmak yok. zaten öyle yapacaktık biz ebru ile de, bu da artık tamamen tescilleyen şey oldu yani.

kendimi rüyada gibi hissediyordum..henüz 23 yaşında bir bebeyim ve kendime ait bir evim var, arabam var, kankamla arada 100 metre mesafe var,ülkenin sayılı firmalarından birinde çalışıyorum; işim var..

ama işte bir tek o ekgib..ebru..ebru istanbulda arkadaş..

bir hafta sonu o geliyor, bir hafta sonu ben gidiyorum ama olmuyor..

bir kaç ay o şekilde idare ettik. ben ebruyu kendi çalıştığım yere aldırabilir miyim acaba diye çok kurcaladım ama olmadı..o arada da bu yüzü bulabilmek için tabi çok çalışıyorum, herkesle aram iyi filan, zütümü yırtıyor, fabrikada yatıyorum deyim yerindeyse..6 ayda, belki normal bir mühendisin öğrenebileceğinin üç misli şey öğrendim..
tabi bu yavşak şeflerden birinin kıskançlığını üzerime çekmemle sonuçlanacaktı..
amk işte türkiyeden "gitme" meselesi geçenlerde önüme geldiğin, en çok da bunun için istemiştim gibtir olup gitmeyi..
abi biz türk milletinin inanılmaz bir mantık yapısı var..yemin ediyorum eşsiz, benzersizin bu konuda..bu konu nedir? bu konu şudur;

birisi başarılı mı oldu? başarılı mı oluyor? çıtayı mı yükseltiyor? tempoyu mu arttırıyor? hah, işte o zaman ona köstek olmak lazım..onun çalıştığı kadar çalışmak yerine, onun çalışmasını engellemek, temposuna ayak uydurmak yerine, temposunu düşürmeye çabalamak, çıtayı daha da ileri taşımaktansa, aşağı çekmeye çalışmak..
bu bizim milli bir felsefemiz adeta..sadece bu alanda ve bu konuda değil..her alanda..her konuda..

o yüzden memleketçe, iki ileri, bir geri gidip duruyoruz..o yüzden bir tak olmuyor işte bizden..

2010 yazında nilay ve necati evlendiler (:

her ne kadar okuldaki son zamanlarımız biraz tuhaf bir atmosferde ve limoni geçse de, çok sevindirik olduk tabi hepimiz. bizler de beş kafadarların diğer üyeleri olarak, kendi sevgililerimizle, sözlülerimizle hazır bulunduk bu güzel günde. nurettin, kendi gibi kemik gözlüklü, entel ve oldukça ama oldukça hoş görünümlü bir kız olan yeni sevgilisiyle arz-ı endam etti. bizim bölümün 2. sınıfındanmış kız ama daha büyük gösteriyor, ayrıca nurişe daha çok yakıştığını itiraf etmem gerek. o beril'e başlangıçtaki hallerinden ötürü bir türlü ısınamamıştım zaten.. biliyorsunuz başlarda benimle olan münasebetini filan işte..

pek fazla düğüne gittiğim söylenemez ama nilay muhtemelen gördüğüm ve ömrü boyunca göreceğim en güzel 2-3 gelinden biri olmuştu. diğerleri de muhtemelen ebru'm ve kardeşim olur.
onun mutluluğu, benim mutluluğumdu.

çiçeği burnunda çiftimizin izmire yerleşmesi mutluluğumu daha da arttırdı. tolga, ben, nilay ve neco aynı şehirde birbirimizi bulmayı başarmıştık. kopmamıştık ve umuyorum ki kopmayacaktık.

ah bir de şu ekgiblerimizi tamamlayabilseydik.

ebruya, istanbuldaki işinden ayrılıp izmirde bir yerde çalışıp çalışamayacağı konusunda biraz baskı yaptım. bir-iki aylığına sancılı ve sıkıntılı bir süreç geçirdik bu yüzden.. aramızdaki ipler biraz gerildi.. sonrasında hata yaptığımı anlayıp özür filan diledim.. elimden gelen her türlü imkanı seferber ederek gönlünü almaya çabaladım..o da zaten daha fazla uzatmadı bu limoni durumu, hatta uzatmadığı gibi, üstüne bir de benim aslında haklı olduğumu, istanbuldan ayrılıp izmire yerleşmeyi düşündüğünü söyledi. bu sefer de ben karşı çıktım, "sonradan bana kızarsın" diyerekten..

neyse şimdilik bu konu rafa kaldırılmış, üzeri biraz örtülmüştü, ama kapanmamıştı.

o yaz, ailelerimizden de artık "olm hadi artık ne tak yiyecekseniz yeyin" tarzı hezeyanlar işitmeye başladık aynı anda sanki sözleşmişler gibi, lan biz acele etmiyoruz, onlar acele ediyor işi resmiyete dökmek için.

ebru ile bir kez daha masaya yatırdık bu meseleleri.. nilay ve necatinin evliliği de bundan etkili olmuştu tabi.. ikimizin de aynı kafada olması müthiş bir nimetti, öyle "evlülük isterüm" diye tutturan şapşal kızlardan olsaydı işim çok zordu beyler..ama bir yandan da ailelerimizi bir şekilde tatmin etmemiz gerekiyordu..

önümüzdeki yaz için nişan kararı aldık kendi aramızda.. bunu da yine zamanı gelince, bir süre sonra ailemizle paylaşacaktık..