nasıl piç oldum anlatıyorum

http://fizy.com/#s/3e3b5q

Gitarlı çocuk, “son iki şarkı daha olsun kaçalım, üşüdüm?” dedi sırıtarak..herkes onayladı..

Nilay kalktı, yanımıza geldi,

“naber bitanem, yoruldun mu?” dedi şefkatle ebrunun yanağını okşayarak..bizimki kedi gibi, gülümseyerek karşılık verdi..

“tsigalkoyu alabilir miyim biraz? Şöyle son son bir baş başa yürüyelim ;)”

“yürüyün bakalım” diye miyavladı ebru gülümsemeye devam edip..

“tapusu sende nasılsa” dedi nilay, gülüştüler..

Ben başıma gelecekleri, birazdan duyacaklarımı bilir vaziyette, sanki yeşil yolda yürür gibi yürümeye başladım nilayla kumların üzerinde, kalabalıktan uzağa doğru..

Başını bana doğru çevirdi..ben de çekinerek, yeniden alev gibi gözlere baktım…yeniden kaçtım sonra da..

“nasıl yapabildin bunu..idrak edemiyorum” dedi buz gibi bir sesle..

Salağa yatma gereği duymadım..kıvırmadım da..

“oldu bir hata..çok pişmanım” dedim kısaca ve ifadesiz bir sesle…acaba çok mu ukala görünmüştüm..şimdi aniden atarlanmasın da..

“en azından kıvırmadın” dedi kızmak yerine, aynı soğuk sesle devam ederek..

“anlattı mı..her şeyi?..”

“her şeyi” dedi…”hatta, siz de yattınız mı? diye de sordu..beni elden geçirmediğine inanamadı”

Utançla sustum..o devam etti,

“bu kaçıncı tsigalko..çocuk gibi azarlayayım istemiyorum..ama..bu saatten sonra..nasıl yaparsın..cidden…yalvar yakar geri döndürmüşsün kızı…yüzük takmışsın…ailesiyle, annesiyle tanışmışsın….neden tsigalko…nasıl bu kadar saplantılı, sığ düşünceli olabiliyorsun…ya bana değil de ebruya anlatsaydı olanları? Ya ilerde bir gün anlatırsa…o zaman ne yapacaksın…ömür boyu bu korkuyla
yaşamaya değer miydi yani?”

“bunlar hep aklıma sonradan geldi..gözümü intikam bürümüş resmen…ama gördüğün gibi, yine ondan çok kendime zarar verdim…cidden o kadar pişmanım ki…”

“hıı…öylesin demek…anlayabildin yani…biliyor musun…artık eskisi gibi olmayacağız seninle…eğer etrafta insanlar olmasaydı..ve ben seni “son bir romantik vedalaşma” bahanesiyle oradan kaldırmamış olsaydım, şu anda avazım çıktığı kadar bağırıyor olurdum..bir kaç tekme tokat da sallamış olurdum çoktan…”

“nilay..gerçekten çok üzgünüm..ben…”

“sus tsigalko…sus artık…bütün üniversite hayatım senin zırvalarını, kendini haklı çıkarma çabalarını dinlemekle geçti zaten…sus…kendine acımadın, bana acımadın, hadi hepimizi gibtir et de, şu kıza nasıl yaparsın bunları ya…göz göre göre, nasıl riske atarsın?... yok bir de “seviyorum” muş, “hayatımın aşkı”ymış…bilmem ne…lan…böyle dediği insana bile bunu yapan, bana ne yapmaz?..korktum tsigalko…vallahi korktum ben senden…pes ediyorum artık…merak etme sırrın benle mezara kadar gidecek..ayşen için o kadar emin değilim ama…bundan sonra da, sırf insanlar işkillenmesin diye selam vereceğim sana..merhaba merhaba….”

Donakalmıştım…oha..bu kadar ciddi olabilir miydi?..

“ni…nilay..abartıyorsun..” dedim ağlamaklı bir sesle.

“kes..” dedi dişlerinin arasından..ateşten gözler yüzümü yaktı kavurdu… “merhaba..merhaba..senin gibi birini daha yakında istemiyorum hayatımda…kötüsün abi sen…hani, her şeyi anlayabilirdim de, bu yaptığını anlayamam artık…bunu yaptığın için, cidden kötüsün…kötü bir karaktersin yani…”

“bir an..sadece bir anlık hırsımın sonucu..nilay..bütün o yaşadıklarımız..bütün dostluğumuz..yan yana geçen dört sene…yok artık…bunları bir an da silip atamazsın..biraz sakinleş…sonra tekrar konuşalım..lütfen..saçmalama…”

“saçmalayan ben miyim? Sen tümden saçmasın o zaman?... ya da gerizekalısın..bu yaptığının şiddetini kavrayamıyorsun…keşke bir misal
olsa da örnek gösterebilsem…”

Bir misal vardı aslında..

Yaptığım şeyden dolayı, meleğim bile terk etmişti beni..sadece bir insan olan nilayın kalması nasıl beklenebilirdi ki?..