nasıl piç oldum anlatıyorum

..ama ebrunun da bir sabrı vardı.. fazla zorlamıştım şansımı..

sesi bir anda, dalgın ve şaşkın havasından çıkıp, sert bir tona büründü,

"iyi de, bunları konuşmanın amacı ne şimdi?" diye sordu..

karşımdaki heybetinden korktum resmen... oturan o, ayakta olan bendim ama, yanında sanki bir anda küçücük kalıvermiştim..

derin bir nefes daha aldım..

"söyle tsigalko" diye çınladı beynimin içinde bir ses... "neyse derdin söyle, uzatma, atma içine..bir kez olsun planlama, taktiklere, tekniklere girme... delikanlı gibi söyle.."

baştan aşağı elektrik verilmiş gibi, içten içe titredi vücudum..ve belki de hayatımda ilk kez bu kadar dürüst, bu kadar net oldum;

"bana bir şans daha vermeni istiyorum"

ağzımdan kaçmıştı sözler.. sesli düşünmüş gibiydim... böyle söylemeli miydim? söylemek istemezdim... çok.. çok ani.. aptalca..acemice oldu ama.. tutamadım işte... tutamadığım tek şey, sözlerim olmayabilirdi bu gidişle... gözlerim dolmaya başlamıştı yine ansızın.. hayır lütfen.. sınıfın ortası, duygu boşalımı için hiçte uygun bir yer değil..

zaten herkese, her yere yeterince rezil oldum... bir de bu eklenmesin yalvarırım...

ebrunun gözleri büyüdü.. yüzüne şoke olmuş bir ifade yerleşti.. benim, yüzünün ortasına bira fışkırtılmış halime benziyor olmalıydı duyguları şimdi..

şokta..tek kelime ile... bu duygunun görsel anlamı var tam olarak yüzünde...

ya ben?..ben nasılım?..yalanı ortaya çıkmış çoban gibi mahcup... allahım ben ne yaptım? diyorum kendi kendime..dur..dur ebru ne olur infaz etme hemen... sanki ellerimi görünmez bir ipi yakalamak, devrilmek üzere gibi duran bir bardağı tutmam istercesine ileri atmak, savunmak istiyorum kendimi..

"sen.. delirdin herhalde?" dedi ebru çatallanmış bir sesle.. sıradan kalktı ani bir hamleyle..

bas ulan tokadı... vallahi bas be... hak ediyorum sonuna kadar.. gelecekse senin elinden gelsin..

ama yapmadı öyle bir şey.. çantasını, defterini de aldı çarçabuk.. hızlı adımlarla, ayakkabılarının topuklarını vura vura duvar kenarındaki sıralardan birine gitti, defterini attı sıraya, sonra da çıktı sınıftan...

artık alıştığım üzere, etraftaki tüm gözler yine bana bakıyor gibiydi... ensemde, yanaklarımda hissettim bakışları...
hep rezalet, tam rezalet..
yaşam felsefem bu artık..

öküz tsigalko... lan öküz olunur, düz adam olunur da bu kadar da olunur mu be abi?..

ne dedim, ne dedim? "bana bir şans daha ver" mi dedim?...

vay anasını satayım emi...

oha lan... nasıl söyleyebildim bunu..
bak.. yine kendimi rahatlattım, ama rahatsız ettim karşımdakini..

cerene karşı, neslihana karşı bile lafı o kadar eveleyip geveleyen, iki saat edebiyat yapan bu öküz, belki de en çok ima kasması gereken bu durumda çat diye çıkarıp vurmuştu masaya sözlerini..

mecazi olarak, çıkarıp vurmak dedikleri bu olsa gerek..
ancak bu kadar direkt olabilirdi her halde..

sen deli misin tsigalko?..

evet.. galiba deliyim ebru... doktorum da sensin..