nasıl piç oldum anlatıyorum

Hay sokayım ya..hasta yatağımda (:p) düşünmek zorunda kaldığım şeylere bak!..ee..bir yalanı söylediğin zaman, asla ne zaman karşına yeniden çıkabileceğini bilemezsin…onun üzerine bir kat yalan daha çıkarsın…sonra bir kat daha…taa ki yıkılana kadar..

Son zamanlarda, biraz durumu değiştirmiş olsam da, özellikle üniversitenin ilk iki senesinde, yalanlar üzerinde önemli bir kurulum yapmış olan hayatım, bu gece en ufak bir sallantıda çökebilecekmiş gibi görünüyor…

gibeyim…bir daha yalan söylemeyeceğim lan…zaten iyi olduğum bir konu değil.. bari yüzüme gözüme bulaştırmayayım…ayrıca sürdürdüğüm yalanları da bir an evvel sonlandırmam iyi olacak gibi görünüyor…bu sene sonunda ebrudan ayrılayım ben en iyisi evet.. (:

O gece kimler gelmemişti ki?

Sınıfımdan pek çok insan (ki kimisiyle o kadar da muhabbetim yoktur yani) gerek bireysel, gerek küçük gruplar halinde, gelip kısa ziyaretlerde bulundular. iyi halimi görünce, iki tarafın da birbirini teskin etmesine gerek kalmıyordu zaten.

Basketboldan tanıdığım aramın iyi olduğu bir iki çocuk geldi, begümden duymuşlar olayı. Dolayısıyla begüm de geldi.

Sosyal projeden tanıdığım iki kız, ve vefalı saz arkadaşlarım ömer ile ilkay da diğer ziyaretçiler arasındaydılar.

Böyle şeyler çabuk yayılıyor malum.. kötü haberin sesten hızlı olduğu rivayet edilir (:

Alperlerin sınıftan tanıdığım insanlar geldiler yine..

Nilay geldi..

Taşak geçer gibi yine..lan..lan şimdi yataktan fırlayıp boğucam serumun hortumuyla dıbına koduğumunu…

Yüzünün sol tarafındaki deformasyondan büyük keyif duydum ama.. okkalı çakmışım.. elime sağlık..

Fazla kalmadı, gitti..

Tolga, tuhaflıkların başından beri farkındaydı zaten ve,

“aga bi ayak var, bunları sonra konuşucaz, hiç itiraz etme, geçiştirmeye çalışma, acayip kıllandım çünkü” diyerek ayarı vermişti..

Bir de ona açıklama yapmak zorunda kalıcam yani..

“senin hasta arkadaşın nasıl aga, haberini alıyor musun?” diye sordum bitkin bir ses tonuyla,

“ha?..e..evet..lan ne adamsın haa.. kendin yataktasın, başkalarını soruyorsun nasıl diye.. hıyar ya (:”

“abi daha önce soracaktım da..unuttum işte biliyon.. durumlar…ayıp oldu sana da..”

“yok lan.. saçmalama ne ayıbı.. senin derdin kendineydi zaten..iyi ya çocuk.. kemoterapiye başlamışlar işte.. kolay pes etmeyecektir ya..vücut şeysi önemli…direnci işte..” dedi ses tonu çadırdayarak, buruk bir şekilde..

bu aralar pek bir hastane meraklısı olmuştuk.. hadi hayırlısı.. allah beterlerinden saklasın..

..gelen arkadaşlarımın kısa ziyaretlerinde çeşitli şebeklikler ile onları iyi olduğuma ve aslında fuzuli yere yattığıma inandırmak için çabalasam da, bu küçük vefa gösterileri benim için çok önemliydi ve gayet hoşuma gitmişti..

insanın böyle, kötü, demeyelim ama, hani, enteresan günlerinde de yanında olan dostlarının olduğunu bilmesi güzel bir şey…sevilmek gibi bir şey işte…sevildiğini bilmek gibi.. değer verildiğini filan…

Babam, “annene bir şeyler yedireyim ben poğaca simit mimit.. apar topar geldik,” deyip laf altından izin ister gibi konuştu benden..lan baba, ne gerek var böyle kibar hareketlere? Zaten bence gelmeniz bile hata..ah tolga.. eşşek tolga…

“tamam tamam.. tolga burda, buradasın demi lan? bak annemin gözü arkada kalır yoksa ölürüm mölürüm x)”

Biz erkekler güldük, ama annem “aşk olsun oğlum.. dalga geçiyor bak” deyip trip attı hafiften..

“hadi gidin yiyin bir şeyler” dedim anlayışla.. annem hızlı araba yolculuğundan ötürü de biraz soluk görünüyordu zaten, hem üzülmüş

belli.. babam çaktırmaz pek böyle durumlarda duygularını, gırgıra filan vurabilir ama annem çok etkileniyor.. onun öyle yorgun ve üzgün görünmesi, beni şu anda bulunduğum durumdan çok daha fazla endişelendiriyor doğrusu..
canım annem.. kıyamaz oğluna..

bizimkiler odadan ayrılınca tolgayla baş başa kaldık.. diğer çocukları da zorla yollamıştım eve, ama tolga gitmemekte inat etmişti..
hemen sordu,

“lan..ne iş olm? (:” deyip şaşkın şaşkın sırıttı..

“off..aga sorma.. taka sarmasa bari ya..uzun hikaye abi.. anlatırım sonra..”

“vay amk.. aileni neyle kandırıyon lan? ne bin bir adamsın lan sen x)”

“aq ya..tolga.. ebrunun numarası var mı lan sende?”

“ebru mu?hangi ebru?..şu senin eski..”

“evet evet onun..”

“olması lazım…da…neden?”

“mesaj atsana ona, tsigalko hastanede, işte bilmen uygun olur diye düşündüm, belki uğramak istersin falan filan diye?”

“oha? Sebep?”

“at olm işte sen ya..”

“yuh ya…abi tüm bunların transkriptini istiyorum senden ennn kısa zamanda.. neler var bilmediğim aq…gerçi az çok ayıksadım sanki lan…sen yoksa sizinkilere, hala ebruyla sevgili olduğunu filan mı söyledin?”

Zeki adamın hali başka (:

Göz göze geldiğimizde, konuşmama da gerek kalmadan, doğru düşündüğünü anladı,

“vaay anasınıııı sayın seyircileeer….olm…sana var yaa…bir şey demiyorum..” deyip şaşkın şaşkın güldü..

Ben tam yine tolgaya bir an evvel mesaj atmasını söylemek üzereydim ki, işte o an bir mucize oldu..

Diyordum ya,

“Daha ne kadar şaşırabilirim bu akşam” diye.. sanırım bu durumun üst sınırını buldum..

Odanın kapısı açılınca, bizimkiler geri döndü sanıp irkildik hafifçe, ama içeri gireni gördüğümde aldığım soluk ciğerlerimle nefes borum arasında bir yerlerde kalakaldı resmen..

Ebru, “acaba doğru odaya mı geldim?” tedirginliyle içeri genel bir bakış atmıştı, sonra tolgayı görünce küçük bir gülümsemeyle selamladı..

Ebru geldi.. gerek kalmadı fake şekilde çağırmaya,

“aa..” diyebildim belli belirsiz..”hoş geldin (:”

“selam” dedi pozitif anlamlar yüklemeye çalıştığı dengeli bir ses tonuyla.. gülümsemeye çalışıyordu..

Tolgayla kibarca öpüştüler, sonra bana döndü,

“geçmiş olsun” dedi fazla samimi görünmemeye çalışarak..

Ben ise, hala, hem aşırı derecede şaşkın, hem de memnum bir vaziyette, “teşekkür ederim” dedim, “teşekkür ederim.. geldiğin için (:”

“kızlardan duydum ya” dedi gergin bir ses tonuyla, eliyle eteğini düzeltip tolganın yanındaki sandalyeye oturdu..

“ne olmuş?..düştü filan diyorlardı ama?” dedi tolgaya, benden sanki çok uzaktaymışım gibi bahsederek..

O an anladım ki, buraya geliş sebebi sadece ahde vefa, ya da en azından “ayıp olmasın-düşman değiliz-ortak arkadaşlarımızın hatırına” kombinasyonundaki düşünceleriydi..

Yani benle direkt olarak muhatap olma bile istemiyor gibi..e haklı tabi canım…ne diyebilirim ki?..

“evet ya..ben buldum işte, banyoda baygın” dedi tolga bana muzip bir bakış atarak, o ara ebru da şüpheli-küçük bir bakış attı yüzüme kara kara..

“iyi ama, stres-yorgunluk-düzgün beslenmeme filan dedi doktor…bu sınav zamanları bitiriyor adamı biliyorsun” diye devam etti tolga, söylediği şeye kendisi de inanmaya çabalayarak..

“hıı.. evet” dedi ebru, ruhsuzca onayladı tolgayı..

“bir de başka ekstra stresler de vardı tabi” diye ekledi tolga.. bana doğru anlamlı bir gülümseme atarak..

“doğrudur” dedi ebru sadece..

“eh..böyle işte..iyi etmişsin gelmekle.. senden ne var ne yok?” dedi tolga neşeyle..

Görünen o ki, tolga, aramızda köprü olacak.. yani ebru, sorusu olursa onun üzerinden sorup, benim adıma, yine onun ağzından cevap alacak.. keza tolga da benim yerime konuşuyormuş gibi davranmaya çalışıyor şu an..lafı uzatarak, ebruyu biraz daha buralarda tutma amacında..

Eyvallah, iyi hoş tabi, ben de öyle olmasını istiyorum bizimkilerle karşılaşması açısında da…karşılaştıklarında ne olacak?..

Ya bir şekilde şansla, ya da sağduyu ile durumu atlatıp, hiç kimseye çaktırmadan, ya da sadece ebruya “daha da fazla” rezil olarak durumu kurtaracağım..

Ya da bu gece bu odayı büyük çaplı bir facia bekliyor dıbına koyim..
Sokucam ya…ne diye bayılıyorsun ki aq?..he? niye bayılıyon?..bünyesine sıçtığımın fakiri..