nasıl piç oldum anlatıyorum

..dedim ya, tuhaf bir masa ve ben severim böyle masaları bilirsiniz.. performansına henüz başlayan gençlerin müziğini kulağıma fon yaptım, teker teker bizimkileri incelemeye başladım..vay be..bu masadaki 6 kişi.. yani esas oğlanlar ve esas kız..ne çok yaşanmışlık var..iki seneyi devirmişiz..ve ne çok yaşanamamışlık var.. yine de beraberiz..hep birlikteyiz.. çok şükür allahım.. çok şükür ki böyle insanların arasındayım.. onların sevgisi, beni büsbütün karanlığa düşmekten koruyor, ailemin bir şubesi gibi, beni koruyup gözetiyor, elimden tutuyor, omzunu veriyor..

onlar beni, bir gün iyi biri olabilmem, ve tüm bunlar bittikten sonra kendimi bulabilmem adına hayata bağlayan tek kordon, tek bağ.. yoksa çoktan, o nefret ettiğim, puşt dediğim, pekekent dediğim, yavvşşak, dediğim adamlardan biri olmuştum bile.. keş olmuştum, tembel öğrenci olmuştum, ayyaş olmuştum, kokocu olmuştum, gibici olmuştum, gibik olmuştum..

çünkü ne kadar şerefsizleşebileceğime dair olan potansiyelim ve yeteneklerim adeta sınırsız gibi, onları denetimsiz bir gücün ellerine bırakırsam, hem kendi hayatımı, hem de pek çok masum kadının hayatını yakabilirim, hem de öyle, sadece manevi anlamda da değil, maddi anlamda, fiziki anlamda da..

bizim elemanı gördüm geçerken, selamlaştık, az muhabbet edip teşekkür etmek için masadan kalktım, ee sonuçta bize bütün bu ortamı ve imkanı sağlayan onun, tolganın delice fikrini desteklemesi olmuştu, zaten çocukla muhabbetimiz taa mine olayına dayanıyor biliyorsunuz, karşılıklı, ama karşılık beklemeksizin yapılmış kıyaklarımız var birbirimize karşı,

neyse kalktım masadan, ilk kez etraftaki diğer yüzlere bakma ihtiyacı hissettim, artık gözler üzerimde değilken bunu yapabilirdim, sağa sola şaşkın tavuk gibi bakındım, engelleyemediğim bir gülümseme yüzüme yayıldı bir anlığına da olsa.. buraların kralı bendim be, ben!..heheeeyt (:, nasıl da söylemiştim ama, nasıl da geldik hakkından?? *

teşekkür allahım, her şey için, yüzümü kara çıkarttırmadığın, beni rezil rüsva oldurtmadığın için teşekkürler, gerçi, ben de seni hep işime gelen zamanlarda hatırlıyor gibiyim, nerden baksan yazdan beri cumaya bile gitmedim, yorgun olduğum geceler 3+1 i bile ihmal ediyorum..ama sen beni biliyorsun, her ne kadar yavşak gözüksem ve hakikaten de öyle olsam da, içimde, hala bir yerlerde annesinin, anneannesinin o saf, uslu evlatları yaşıyor, nefes alıyor hala, kalbi atıyor.. zayıf da olsa nabzı.. yaşıyor..yaşıyorum...

gittim bizim çocuğa teşekkür ettim, sarıldım, dedim eyvallah kardeşim senin sayende filan..o ara iç taraftan murat abi geldi, "tsigalkocum, çok iyiydiniz, elinize ağzınıza sağlık, arkadaşlarını da çağır ben hakkınızı vereyim size ;)"

"abi onlar gittiler ama, nurettin le ben varız?"

"aa olur mu ya, ama doğru benim kabahatim, siz inince çağırmayı unuttum o ara koşuşturmadan.."

"yok abi estağfurullah ne olcak"

doğrusu bizim de aklımıza gelmemişti aq, orada o heyecan, o coşku, bir de dostlar gelmiş izlemeye.. kimin aklına gelir, zaten paragöz adamlar da değiliz..

"tamam o zaman bana hatırlat perşembe geldiğinizde, 60 ar vereyim size tamam mı?"

ben "fark etmez" falan filan deyince bu anladı çekindiğimi "lan ne adamsın" gibisinden gülerek bir ağız hareketi yaptı, "tamam ben buraya yazıyorum onu unutmam, koçum bu sizin emeğinizin karşılığı yahu (: ne var söylemekte"

"eyvallah abi (:"

güldük şakalaştık, ordan masaya doğru geçiyorum artık, ben de kalkmaya niyetliyim, e yorulduk aq, yarın da okul var, gidip zıbarayım bir an önce..

masaya doğru giderken bazı gözleri üzerimde hissettim, ben de bakındım karşıya doğru bodoslama, masalarda göz göze geldiğim üç-beş kişi oldu kızı, erkeği..5 metrelik yürüyüş mesafesinde beş kişiyle kesişerek (araya erkeklerin kaynaması benim suçum değil amk) kendi kendime yeni bir rekor daha kırmış oldum her halde..

http://fizy.com/#s/3woyik bu şarkıyı verdim mi bilmiyorum ama çok seviyorum lan, sözler keskin (:

o gece de öyle geçmiş oldu..

eve gittiğimde, nasıl daha önceki gecelerde heyecandan uyuyamıyorsam bu sefer de mutluluktan uyuyamadım..zaten genel olarak bir uyku problemim var galiba aq..ne o prozac mıdır nedir, ondan mı alsam ne yapsam..

içimdeki hisleri tarif edemem beyler..olsa olsa teşbih edebilirim..iyi geçmiş bir sınavdan çıktığınız anı, arkadaşlar arası ps turnuvasını son dakika golüyle kazandığınız anı, sevgilinizle kol kola, aheste adımlarla, mutlu mesut yürüdüğünüz romantik saniyeleri, okey atıp bittiğiniz o kutsal anı, pazar sabahı aniden geç kaldım telaşıyla uyanıp, o gün tatil olduğunu fark ettiğinizde yaşadığınız o huzurlu anı, 5 biranın ardından son anda kendinizi umumi bir tuvalete atıp idrar kesenizi boşalttığınız o ibretlik anı düşünün,

işte tıpkı bunlar gibi, tarifsiz bir rahatlama, mutluluk, kendin güven, geleceğe umutla bakma duygularını körükleyen bir halet-i ruhiye içerisindeyim..

başardım..

inanın bundan daha güzeli yok..başarmak..becerebilmek, bir şeyin hakkında gelmek..yapabiliyor olduğunuzu görmek..

biraz ileriye sarıp cumartesi gününe gidelim, yani 22.00 den sonra çıkacağımız güne, gece performansı..

doğrusu ben artık ilk günkü gibi olmaz diye düşünmüştüm ama, gerek bizim çatlak nilayın sınıftaki çığırtkanlığı gerekse bu tip şeylerin kulaktan kulağa inanılmaz bir yayılma gücü olmasından mütevelli, maşallah ilk günü aratmadılar tanıdıklar gene, tabi bunda hafta sonu olmasının da payı vardır mutlaka,

bizim sınıftan kızlar, alt sınıftan kızlar, yine yurtlu kızlar..kızlar..her taraf karı kız zaten..darı ambarına girmiş tavuk gibiyim anasını satayım, ötüp duruyorum (:

gerçi bir şey olacağından da değil hani, kızların çoğu tanıyıp bildiğim, tanımadıklarım da ilgimi çekmeyen tipler, bakmayın öyle benzetme yaptığıma, bu gruptan bir iş çıkacak olsaydı zaten şimdiye kadar çıkardı..ayşegül ü göremedim bu kez, umarım gelmez artık, diyorum ya, kendimi kötü hissediyorum o kızla karşılaşınca, böyle bir mazlumlaşıyorum aq..

lanet olası, pop müziğin prensi, genç kızların yeni sevgilisi tsigalko.. içten içe bütün bu ortdıbının, en azından %90 ının fake ve yüzeysel olduğunun farkında..
evet farkındayım,

benim için, beni dinlemeye gelenlerden sadece bizimkiler umurumda..gerisi kuru kalabalık..useless..bullshit..

her yeni gece, her yeni performans, aynı zamanda benim için aşılması gereken bir görev barındırıyordu..geçen sefer, sahneden inene kadar, hatta indikten sonra bile ilk yarım saatte etrafına, tanımadıklarına bakmayan, göz göze gelmeyen ben, bu kez mola verdiğimizde cesaretimi toplayıp şöyle bir göz gezdirdim kafeye..ve tahmin ettiğim gibi tanımadığım insanlarla göz göze gelmek ve ufak gülümsemeler, boyun hareketleriyle selam alıp vermek zorunda kaldım bir iki kere..sonra gözlerim kaçamak bakışlar atan ve tamamen kızlardan oluşan bir masaya takıldı,

hepsi güzel gözüktüler gözüme (cheerleader efect mi diyorlardı bu olaya?), ve tuhaf şekilde tanıdık..sahneye yeniden dönmeden önce bir kez daha baktım aynı masaya, tuhaf gülümsemelere, ben de aynı şekilde karşılık verdim o 1-2 saniyelik kaçamak zaman diliminde..

..ve ne yalan söyleyeyim, etrafa bakmak, birileriyle göz göze gelmek, beni korktuğum gibi kötü etkilemedi..hala aklım yerindeydi..hatta keyfim,

daha da yerindeydi..

önce gitar, ardından ritim, sonra klarnet ve nihayetinde de ben başladım bir kez daha,
bir diğer gecenin daha altına imzamızı atmak üzere,

çaldık, söyledik..eğlendik, eğlendirdik..

hayat dedikleri var ya..

işte tam olarak böyle olması gereken taktan bir süreç..

hayat bu..

yaşamak bu..

ve ben, on sekizimden sonra, hayatımı, yaşadığımı sanki yeniden keşfettim..