aradan günler geçti belki ama çöllere gül eken bahçıvan umutluydu açacakti bir tane dahi olsa kırmızı gül bekliyordu sabırla umutla güneş yakıyordu belki bütün hayallerini ama olsun bahçıvan yinede umutluydu ve hep şöyle derdi insanın umuttan başka neyi varki haklıydı bahçıvan belki biraz sonra çölde yağmur yagmayacak da olsa üzerine gölge olmaya devam ediyordu bahçıvan umutla ve sabırla işte bendekide böyle bir duyguyu anlarsın benim duygularımı çünkü beni en iyi bilen sensin ben hiç soğuk kanliligimi bozmadan etrafa gulucukler saçmaya devam ettim kimse bilmiyordu içeriyi herkes mutlu sanardi ama içim resmen Suriye gibiydi harap bitap dusmus ama kendimi topladim hep benim bir arkadaşım vardı o beni hep dinlerdi hiç konuşmazdı benle merak etme dost dedi isek kız yada erkek değil o benim cebindeki sigaramdi anlardi o beni hep canımin sıkkın olduğunu anlardi ve paketten uzanircasina adeta "abi yanayimmi " derdi bana kiramazdim ki ben onu alirdim ve dertlesirdik biraz sonra bu arkadaşlık surdu baya bir sonra birisi vardı umutsuzca aşık olmuştum ona saf duygularla gerçekten adam gibi sevdim ve hayat beni elbette mutlu edecekti ya hani oda beni seviyormuş böylece istedigim şeyi buldugumu hissetmeye başladım ve adeta bebeğinin ilk adımlarını gören annenin döktüğü sevinç gözyaşları yüreğime süzülüyordu işte o gün benim en güzel gunumdu