yorum istiyorum beyler sizlerden de. ben bir yemek yapıp geleceğim. araya da müzik atayım dinliyor musunuz bilmiyorum ama:

https://www.youtube.com/watch?v=4F-CpE73o2M

benim dengeler yine gibilmişti beyler. öyle zengin bir ailem falan yoktu benim fakat hasta olduğumu düşündükleri için para isteyince bir kere bile yok demediler bana. bunun sayesinde paso cigara içecek param oluyordu. her gün takılıyordum cigaraya ve böyle giderken yılbaşı geldi bir anda.

o yılbaşı hayatımın en önemli günlerinden biriydi o yüzden saat saat yazacağım her şeyi.

saat 1: uyandım sigaramı içtim ve tuvalete girdim. klozette otururken pelin bir mesaj attı bugün ne yapıyorsun diye. mesaja baktım. 2 akika düşündüm ve cevap olarak gibimin fotoğrafını çekip yolladım buna. sen bunu istiyorsun ama sana bunu vermeyeceğim yazdım.

saat 3: abim geldi eve. cigara yaptık ve içmeye başladık. içerken pelinden mesaj geldi: "sen harbiden ruh hastasıymışsın ya * " yazmıştı.

saat 4: cigara bitti ve abime sert bir şeyler içelim dedim. çıktık abimle ve kokain çözdük. içtik. şehrin muhtelif yerlerinde insanlarla uğraştık laf attık cami çıkışında noel baba şapkasıyla ho ho ho diye bağırarak kaynattık falan.

saat 8: ailece yıl başını teyzemlerde kutlayacaktık. ben teyzemlere geçtim yemek falan yedik. daha sonra abim benim telefondan kuzenimi aradı. yemekte de biraz şarap içmiştim. abim "telefonunu arabada unutmuşsun. alp seni çaldırıp duruyor. arayacak parası yok heralde aç köpeğin." dedi.

saat 8:15: abim teyzemlerin evin önüne geldi. bindim arabasına. aldım telefonu bir mesaj vardı. alp yazmıştı: "ya aç şu telefonu yada nisayı ara." diye aradım bu lavuğu. öfkeliydim. iki line daha vurmuştum. telefonda bu itin sesini duymayı bekliyordum ama nisanın sesi cevapladı telefonu. "ben yine kayboldum hayatım tak gibi." diyordu. öfkeliydim bense. "yanındaki eşek gibici züt oğlanına söyle bana bir daha emir cümlesi kurmasın dıbına koyduğumun barbarı." dedim. o bana problemlerini anlattı. neden böyleyim diye sordu. durdum ve "bunu merak ediyorsan anne babana bak nisa. gönülsüz gibişten maraz doğar sen o marazsın işte. annenle baban birbirini sevmediği için sen bu durumdasın." dedim.

saat 9: ailemle içtim. mutluydum. zafer sarhoşuydum. beni unutamamıştı. benim yüzümden acı çekiyordu. o alp seviyesizi nisanın dengi değildi. ikisinden de iyiydim ben.

saat 11:45 :abim teyzemlerden aldı beni. eski arkadaşlardan biri vardı yanında. cigara içtik. havaya bir şarjör ateş ettim. kafamın içinde çok fazla şey vardı. abim beni teyzemlere geri bıraktı. orada bir iki saat daha takılıp içtim.

saat 2: abim aradı. uğur ölmüş varoluş dedi. algılayamadım ilk başta. uğur 32 yaşında şizofren bir arkadaşımızdı. beşikteş ve uyuşturucudan başka ortak paydamız yoktu. uğur benim için masumiyet demekti ama. masumiyet bu taktan dünyaya dayanamamış kendini tren raylarına atmıştı. abim geldi beni aldı. kirası 150 lira olan 6 ay sonra yıkılacak bir gecekonduda oturuyordu uğur. gecekondusuna gittik kapıya tekmeyi vurduk. saati duvardaydı. saatin ne akrebi ne de yelkovanı vardı. üzerinde beşiktaş kadrolarının ve arabaların stickerları vardı sadece. saati ve uğurun oyun kağıtlarını alıp çıktık. o saat hala evimde durur...

saat 3: uğurla ortak arkadaşlarımızdan birinin yanına gittik olayları öğrenmek için. oturduk rakının başına onca takun üstüne. uğuru andık. nereye gömmüşler diye sordum. kimsesizler mezarlığına gömmüşlerdi.

saat 6: kimsesizler mezarlığına gittik. uğurun mezarını bulduk ve başında bir cigara dönüp külleri mezarına çırptık abimle ben. güneş doğuyordu. yeni bir yılın ilk günüydü bu ve hayat hala taktandı.

saat 7: eve geçtik abimle. mutfak masasında ne kadar ilaç varsa yuttum. belki ölürdüm belki ölmezdim. bilmiyordum. umurumda bile değildi.

20 saat sonra uyandım. zamanım değildi. ölmemiştim.

hayat devam ediyordu. günler geçti. hocayla muhabbet ediyordum sadece aylardır. hocayla ortak noktamız fransız filmleriydi. vize almak için konsoloslukla uğraştığım günlerden birinde hocamla karşılaştım. kızını bebek arabasına oturtmuş geziyordu öyle. "hayırdır varoluş ne yapıyorsun buralarda?" diye sordu bana. konsolosluk muhabbetini anlattım kadına.

"şimdi ne yapacaksın?" diye sordu bana. eve doğru geçeceğim hocam dedim. gel bir çayımı iç istersen dedi. olur valla hocam ya diye cevapladım. evine doğru geçtik hocanın.

hoca kızını uyuttu. bana çay yaptı. çayı içerken bu ara neden bu kadar durgunsun diye sordu. ben de nisayı pelini ve son bir kaç yılımı anlattım ona. bacağımın iç tarafına dokunup üzülme sen doğru olanı yapmışsın dedi bana. nereden geldiğini hala bilmediğim bir özgüvenle hocayı öpmeye başladım.

"bu doğru değil." dedi beni kendinden çekip. ben de kadını kendime doğru çekip "doğru dediğin ne ki diye cevapladım öpücükler arasında. o gün orada hocayla beraber olduk. hayatımda en çok pişman olduğum şeylerden biriydi bu.

Şimdi düşündüm de meralle yaşadığım ilişki benim için bir dönüm noktasıydı. o gün anladım bazı şeyleri. iki insanın gibişebilmesi için gerçekten çok küçük şeyler yeterliydi. meralle tenefüslerde sigara içerken yaptığımız sohbetler onun beni kabul etmesine yetmişti mesela. pınar benim birini nasıl sevebildiğimi gördüğü için beni evine kabul etmişti. iki belki üç hatta zaman zaman 6-7 kişinin gibişmesi spontan gelişen bir olaydır. bazen sadece gibişmek için gibişirsin. meral olmasa bunların hiçbirini bilmiyor olacaktım belkide.

11 günüm kalmıştı belçikaya gitmeye. doğduğum şehirdeydim. telefona baktım. 3 mesaj vardı. üçü de nisadandı. ilk mesajda taksime gelsene 1 liralık eğlenceye binelim diyordu.