seri yaz amk

hayat devam ediyordu. günler geçti. hocayla muhabbet ediyordum sadece aylardır. hocayla ortak noktamız fransız filmleriydi. vize almak için konsoloslukla uğraştığım günlerden birinde hocamla karşılaştım. kızını bebek arabasına oturtmuş geziyordu öyle. "hayırdır varoluş ne yapıyorsun buralarda?" diye sordu bana. konsolosluk muhabbetini anlattım kadına.

"şimdi ne yapacaksın?" diye sordu bana. eve doğru geçeceğim hocam dedim. gel bir çayımı iç istersen dedi. olur valla hocam ya diye cevapladım. evine doğru geçtik hocanın.

hoca kızını uyuttu. bana çay yaptı. çayı içerken bu ara neden bu kadar durgunsun diye sordu. ben de nisayı pelini ve son bir kaç yılımı anlattım ona. bacağımın iç tarafına dokunup üzülme sen doğru olanı yapmışsın dedi bana. nereden geldiğini hala bilmediğim bir özgüvenle hocayı öpmeye başladım.

"bu doğru değil." dedi beni kendinden çekip. ben de kadını kendime doğru çekip "doğru dediğin ne ki diye cevapladım öpücükler arasında. o gün orada hocayla beraber olduk. hayatımda en çok pişman olduğum şeylerden biriydi bu.

adam 4 aydir nasil muallak oldugunu yazamadi vay amk

Çok iyiydi de batırdın be panpa son 2 sayfa fail

Oldun mu lan?

Devam panpa

Hadi lan öldün mü yazsana pic

Şimdi düşündüm de meralle yaşadığım ilişki benim için bir dönüm noktasıydı. o gün anladım bazı şeyleri. iki insanın gibişebilmesi için gerçekten çok küçük şeyler yeterliydi. meralle tenefüslerde sigara içerken yaptığımız sohbetler onun beni kabul etmesine yetmişti mesela. pınar benim birini nasıl sevebildiğimi gördüğü için beni evine kabul etmişti. iki belki üç hatta zaman zaman 6-7 kişinin gibişmesi spontan gelişen bir olaydır. bazen sadece gibişmek için gibişirsin. meral olmasa bunların hiçbirini bilmiyor olacaktım belkide.

11 günüm kalmıştı belçikaya gitmeye. doğduğum şehirdeydim. telefona baktım. 3 mesaj vardı. üçü de nisadandı. ilk mesajda taksime gelsene 1 liralık eğlenceye binelim diyordu.

"1 liralık eğlence"
flashback yapıp istanbula ilk geldiğim seneye gideceğim. nisayla fena kapışmışız. hayatım gibilmiş cepte beş kuruş para yok. tek varlığım akbildeki 20 lira. bastım gittim nisanın okula. aklımdan onu öldürmek geçiyor. yumruklarım sıkılı okulun önünde bekliyorum. pakette 7 tane sigara var. ne kadar bekledim bilmiyorum ama paketin son sigarasını içerken çıktı bu okulun kapısından. gözleri şişmişti. gittim yanına. beni görmedi bile omzuna dokununcaya kadar. omzuna dokundum ve tüm vücuduyla bana döndü bir anda. onu öyle görünce dayanamadım ve sarıldım. beraber taksim meydana yürüdük. tek kelime etmedik birbirimize. meydana geldik. tuttum elinden ve nostaljik tramvaya bindirdim. oturduk bir yere. kafasını göğsüme koydu ve ağlamaya başladı. ağladı. tren tünele geldi. ağladı. tünel tekrar meydana çıktı. ağladı. tren tekrar tünele geldi... kaç kez yaşadık bu gidiş gelişi ama bir süre sonra beraber yüzümüzde bir sırıtışla istiklali izlemeye koyulduk. trenden indik. bir sigara yaktı. bana da verdi bir tane. yaktım. kolumdan çekti ve dedi ki bir liralık eğlenceyle tavladın beni köpek...

ikinci mesajda" yine tükendim ve galiba bana sadece sen iyi gelebilirsin. yüzüyorum ama suyun yüzüne çıkmama az kaldı." diyordu.

"suyun yüzü"
yine bir flashback. bu ise iki sene öncesinden.
"beni de kendini de umursamıyorsun yaşdığını anlaman için ne lazım allahın cezası adam." diye bağırmıştı telefonda. sustum. "cevap versene dıbına koduğumun korkağı." diya bağırdı. hıçkırıklar içinde "gibtir git lan biraz yalnız kalmak istediğimi görmüyor musun?" dedim. "ben eve gidiyorum ve muhtemelen hiç dönmem. istediğin gibi yalnız kalabilirsin. sen yalnızlığı benden çok sevdin her zaman." dedi ve kapattı telefonu. bir üçlü sardım ve içtim. aradım bunu neredesin diye. levente geçiyorum bilet alıp ankaraya gideceğim dedi. bekle geliyorum dedim. buluştuk leventte. ben yine suskunum. diyecek hiçbir şeyim olmadı zaten şu hayatta genelde. bu kamil koç yazıhanesine girdi. bana bavullarımı bekler misin diye sordu. olur dedim. bilen bilir yazıhanenin olduğu sokak çeliktepeye doğru uzanır. bu içerideyken o sokağa doğru yürümeye başladım. bir pet shop gördüm. girdim içeriye iki tane japon balığı aldım. arkama saklayıp gittim yazıhaneye. gülüyordu bana sinirleri bozulmuş bir biçimde. "iki bavulu bile bekleyemedin." dedi. aldığım balıklardan birini uzattım. bunun adı varoluş dedim. bendekini gösterdim. bunun adı da nisa dedim. bak yalnız değiliz dedim. haftaya gel istanbula özlerim seni dedim. tamam dedi ve sarıldı. servise bindirip yolladım. 7 saat sonra aradım. ulaştın mı kuzum diye sordum. evet dedi. sesi kırgındı. varoluş napıyor diye sordum. süzülüyor diye cevap verdi. gülmeye başladım. ama suyun yüzünde diye ekledi birden. varoluş ölmüştü...

üçüncü mesajda ise ayrıldık. sana ihtiyacım var ama sen her zaman olduğu gibi ortada yoksun dedi. aradım bunu. perişan haldeydi. yarın doktora gidecekti. sabah 6 otobüsüyle istanbula gittim. çıktın mı doktordan diye aradım. bir ton antidepresan falan yazmış işte. gittim bunun yanına ve sarıldık.

https://www.youtube.com/watch?v=kSSXspfXAcY

okuyan var mıdır?

"gittim gördüm ve kaybettim."
harap olmuştu nisa. sinirleri bozulmuştu. korkuyordu her şeyden. sert kavgalar yaşamıştı. en sonunda canına tak etmişti ve ayrılmıştı o çocuğun evinden. "ben onu sevdim bunun için senden özür dilerim." diyordu. diyecek hiçbir şey bulamıyordum. nisa artık bir kadın olmuştu. acılarıyla ve olgunluğuyla.

istanbulda olduğum her gün onun yanında oldum beraber vakit geçirdik bir hafta boyunca. belçikaya gitmeme üç gün kalmıştı. arada bu alp denen huur çocuğu nisayı arayıp bunaltıyordu. ben eve gittim bir gün orada kaldım ve tüm valizlerimi alıp geri döndüm. aynı gün içinde valizleri bıraktım vizemi aldım ve nisa ile buluştum.

onca yol yorgunluğu ve saatlerce bir şey yememiş olmanın açlığı vardı üzerimde. saat 12 filandı. gel kahvaltıya gidelim dedim buna. cihangire doğru yürüdük. oturduk bir yere kahvaltıya ama ikimizde sigara içmekten başka bir şey yapmıyoruz. sürekli güzel günleri ve eğlenceli anıları anlatmaya çalışıyor sürekli hayatın güzel olduğunu vurgulamak için bir şeyler uyduruyordum.