http://www.youtube.com/watch?v=dr_wSwKFQQk

şarkımızı atalım

yav ne zman gibtiriyon zütünü oraya gel bide nisanin tel num at pmden

rezervatuar

cinsellik kavramı benim için artık çok değişiyordu. ilaçları bıraktım bırakalı bana kalan tek şey cinsellik olmuştu. "gore" kavramı hayatımın temelini oluşturmaya başlamıştı. hayatın kendisi zaten iğrençti ve hayatı sevebilmenin tek yolu iğrenç olanı sevebilmekten geçiyordu. 60 yaşındaki karıları kemiklerini kırana kadar gibmek tatmin ederdi bir insanı. güzel olarak adlandırılan çoğu standart, sadece bir hiyerarşi yaratıp düzeni bu hiyerarşinin rayına oturtabilmek için var gibi geliyordu. bir şişmanı gibmekle dünya güzeli bir karıyı gibmek amın içine girmenden itibaren aynıdır diyordum o günlerde. taktan olanı gibmeliyim hayatı gibebilmek için diyordum. kafam çok ama çok karışıktı...

nisanın o meymenetsiz sıfatına yalnızlığım yüzünden katlanıyor olmak bile hayatın ne kadar gore bir kavram olduğunun ispatıydı adeta. yavaş yavaş okula gitmeyi kestim bu dönemde. sonra ikinci dönem geldi. yurtta kalmaktan da ciddi biçimde bıkmıştım. liseden bir arkadaşımla eve çıktım. artık nisayla daha çok beraber olabiliyorduk ama standart ciksten ötesine geçmiyordum onla yaşadığımız son olay yüzünden.

her şey sabitti resmen. ve ben isyan bayrağını açtım. evden çıkmamaya karar verdim. sürekli odamda müzik dinleyip film izliyordum. ziyaretime sadece nisa geliyordu. 1,5 ay boyunca yemek getiren paketçiler, ev arkadaşım ve nisadan başka kimseyi görmemiştim. artık nisa her geldiğinde kavga ediyorduk. benim durumuma zerre kadar saygı göstermiyor ve beni sadece acınası bir yaratık olarak görüyordu. her kavgada benim için yaptığı şeyleri anlatıyor ve bana aciz diyordu. kavga ediyor, barışıyor sex yapıyorduk. sonra nisa yurduna gidiyordu. başka hiç bir şey paylaşmaz olmuştuk. beraber film bile izlemiyor, sohbet bile etmiyorduk. o da geçimsiz bir insan olduğu için ve hiç arkadaşı olmadığı için sürekli benle takılıyordu.

bir gün yine kavga ediyorduk. silkin diyordu. her şey sadece kare kare aklımda şu an. öpmeye başladım bir anda. seviştik. git lütfen dedim. onun varlığı bana sadece ne kadar aciz olduğumu gösteriyordu. ağlıyor ve git lütfen kurtar kendini benden diyordum. ben ölüyorum diyordum. seni de öldürürüm diyordum. o ise kalk diyordu. beni sallıyordu. bugün dışarı çıkacaksın diyordu. bugün yapacaksın diyordu. hayatımda çıkardığım en tiz sesle gibtir git diye bağırdım yatağımda iki büklüm bir halde. o ise kollarıma girmiş beni kaldırmaya çalışıyordu. üstüme su döküyordu...

her şey manasını yitirmişti. nisa yurduna gitti. 1 saat sonra beni aradı. "daha iyi misin?" diye sordu. "evet" dedim mecburen. ben evet der demez blietzkrieg'e başladı. "bunu bana nasıl yaparsın, nasıl gibtir git dersin"le başlayıp, "madem bu kadar kötüsün anne babanın yanına git, onların dizinin dibinde bir ömür yaşarsın."a kadar zütürdü sözlerini. durdum, dinledim. ağlıyordu. "2 arkadaş bulamayacak kadar geçimsiz bir huur olmasan bana muhtaç kalmazdın." dedim. haykırarak ağladı ilk argümanımda. ağlayarak telefonu kapattı.

2,5 ay görüşmedik. telefonla konuşmadık. birbirimizi görmedik. hiç bir şey yapmadım bu iki ay süresince. film izlemedim. kitap okumadım. dışarı çıkmadım. içki içmedim. ilaç içmedim. boş boş oturdum. boş boş oturdum ve düşündüm.

2,5 ay düşünüp zütünü gibitmr kararını nasıl aldı acaba merak ediyorum

bir gün yine düşünürken dayanamadım ve nisayı aradım. görüşelim mi? dedim. olur dedi. sözleştik ve buluştuk beşiktaşta. en güzel kıyafetlerimi giydim ve karşısına çıktım. baktı ve şaşırdı. "zütü göbeği salmışsın." dedi. o an farkettim ki evde sadece ev arkadaşımın odasında ayna vardı. yani 4 aydır aynaya bakmıyor dışarı çıkmıyordum. ilkbahar bitiyor yaza giriyorduk neredeyse.

ben yokken ne yaptın muhabbeti falan geçti aramızda. murat diye bi lavukla konuşmaya başlamış. dersleri fena değilmiş. falan fişman işte. baktım gözlerine. "muratı terket. biz yine beraber olacağız. o sözüm için de gerçekten özür dilerim. ben artık çok daha iyiyim." dedim.

var mı dinleyici?

at yalanı gibeyim inananı 4 ay aynaya bakmamış beynını sıktıgımın fosılı neyse reserved

yaz geldi ve ailemizin yanına döndük. her gören şişmanlamışsın diyordu. gerçekten de ayı gibi olmuştum panpalar. pek ilgi çekici olmayan bir yaz geçirdim daha sonra.

yaz okulu için istanbula döndük nisayla beraber. depresyon sırası ona gelmişti. yaz okulunda daha az paramız vardı. nisa beraber tatile gitmek, taksime beşiktaşa çıkmak, cluba gitmek falan istiyordu. ama paramız yoktu. hem kendini hem de beni bunaltıyordu o sıra. ben ise ev kiramı zar zor ödüyordum.

nisa beni böyle böyle epey bir yıprattı. yaz okulu bitti tekrar ailemizin yanına döndük. tatil bitince istanbula geri döndüm. bizim okulda liseden bir kaç arkadaş vardı. onlarla nisayla falan takılıyorduk normal bir şekilde. derslere falan gitmeye başlamıştım. hızla arkadaş çevremi büyütüyor, normal bir insan olmaya çalışıyordum.

arkadaşlarımla nisayı tanıştırıyordum. hep beraber takılıyorduk.

bir süre de böyle geçti. devamı ise akşama...

reserved