devam ediyorum.

işe gidiyorum yine 2 ay falan oldu zaten toplam 3 ay çalışcam yaz dönemi. her gün de görüşüyoruz mecbur bu herifle. adımı da öğrendi artık "günaydın nurmisal,iyi akşamlar nurmisal" diyip duruyo gülüp geçiyorum adamın yaşı büyük aq ben 17 yaşındayken o 24 yaşında. neyse bi akşam eve gidicem bu da çıktı dükkandan "beraber yürüyelim mi" dedi iyi dedim başladık yürümeye. baktım kaptırdı kendini anlatıyo. üniversite okuyomuş son senesiymiş yazılım mühendisliği okuyomuş dinliyorum ben de. neyse anlattı anlattı lafının sonunda "ben ilk defa birine karşı böyle şeyler hissediyorum" dedi. şaşırdım ilk defa oluyo ve karşımdaki kişi benden büyük yani...

dinleyen tek kişi de olmasa anlatcam aq en azından sevgilim okur :d

bu eve bırakma işi artık aramızda bi ritüel olmuştu. ben ona bişey demesem de eve giderken yanıma takılıp yürürdü, bazen hiç konuşmazdık. gelmediği zamanlar kendimi kötü hissederdim. yaklaşık 1 ay böyle devam etti. 1 ayın sonunda işten ayrıldım,10 gün sonra okul açılacaktı. o da okuduğu şehre gidecekti numaralarımızı verdik o son gün.

12. sınıf kabus gibi geçti. Çalışmaktan başka bi tak yapmadım. Onun üniversite bitmiş, ankaraya yerleşecekti. Konuştuk falan puanım orta dereceydi, ankarada bir vakıf üniversitesinde iç mimarlık ve çevre tasarımı gibi gibko bi bölüm yazdım. Takıldım peşine herifin. Neyime güvendim emin olun bilmiyorum ama beni çeken bişeyler vardı sanki bana ondan zarar gelmeyeceğini anlamıştım işte. Ailem de hiç sormadı sen nereye gidiyon diye babam yurt falan ayarladı bıraktı gitti. Üstümde fena bi üzüntü ama aynı zamanda sevinç vardı tarifi yok o duygunun. Sevip sevmediğimi de bilmiyordum, güvendi sadece hissettiğim.

Lise son sınıf boyunca da devamlı mesajlaşıyorduk ama aramızdakinin adı yoktu. Yaşı benden büyük olduğu için çok çekimser duruyordum. Hani şu "kezban" dediğiniz tip işte. Mesajlara cevap vermiyordum bazen. Ankaraya da gittikten sonra haftasonları görüşmeye başladık. O çalışıyordu benim ilk senemdi aramız da uzaktı anca haftasonu görüşüyorduk. Sonra bir gün tekrar açıldı bana. O cümleleri öleceğim gün bile unutmam sanırım.

"Sen elini bana uzatırsan sımsıkı tutarım, bırakmam seni. Üzüntü gider, kara bulutlar kaybolur. Küçük kız çocuğu Nurmisal'i geride bırakırız benim güçlü sevgilim olursun ağlatmam, üzmem seni" demişti. Hiçbir şey demeden yurda döndüm.

Annesinin, babasının bile istemediği bi kıza kendinden yaşça büyük birinin böyle konuşması ne hissettirir bilebilir misiniz acaba? O gece uyuyamadım. Sonraki gün o mesajdaki konuşmalar yaşandı. Telefonda 4 saat konuşmuşuz. Nasıl oldu bilmiyorum, benim gibi bir kızı ikna etmişti sevgili olmaya, yine de kesin bir şey demedim. Sonraki gün whatsapp durumuna "Anamın gelini olacağın günler de gelecek" gibi bir şey yazmıştı. Güldüm geçtim, belki de mesaj atmamı bekledi ama atmadım. Sonraki hafta görüşmek için tekrar sözleştik.

Hala kesin bir şey söylemiyordum çünkü bilirsiniz işte büyük bir şehirde tek başımaydım, içimden bir yer ona güvenmemi söylüyordu ama daha o kadar deli değildim. Onunla beraber dünyanın en saçma işlerini yapacağımızı bilmiyordum tabiki *

Gece saat on bir olmuştu ve yurt kapanmıştı. Nerede ne tak yiyeceğim hakkında bir fikrim de yoktu. Evine gitmezdim, bana yakışmaz diye düşünüyordum. Yüzüne de söyledim,ben kimsenin evinde kalmam diye. Beni evine zütürdü anahtarı elime verdi.

"içerisi biraz incin, odamda yatmak istemezsen kanepenin altında temiz yorgan yastık falan var annem bırakmıştı hiç kullanılmadı al onları kullan. Giderken de anahtarı posta kutusuna bırakırsın" dedi. içeri bile girmedi. Şoktaydım nereye gideceğini bilmiyordum ama gelip kalmasını teklif edemezdim, aynı evde kalmak bana tersti. Kırk yıl düşünsem aklıma gelmeyecek bir olayı yaşıyordum. Uyumadım o gece, salonda oturdum.

Sabah 7 gibi de evden çıktım. Mesaj attım anahtarı posta kutusuna bıraktığıma dair. Yurda geçtim, okula gitmedim o gün. Bir kaç kez telefonda konuştuk,o hafta bir daha görüşmedik. Haftasonu görüşmek için tekrar sözleştik. Bu sefer ben de ona açılacaktım, boş değildim çünkü. Hatta küçük de bir hediye almayı düşündüm bana yaptığı jest için. Evinde annesi ve kardeşiyle olan bir fotoğrafını görmüştüm, aynanın köşesine sıkıştırmıştı. Onun için bir çerçeve aldım. Buluşmalara hep ben geç giderdim,bu sefer ondan erken gitmiştim. Bana yaptığı iyiliğe nasıl karşılık vereceğimi bilmiyordum. Geldi,ilk kez nezaketen de olsa sarıldım tokalaşmak yerine. Yemek yerken cümleleri toparlayabildiğim kadarıyla anlattım her şeyi. ilk günden beri nasıl sevdiysem anlattım. ilk kez yaşıyordum böyle bir şeyi. Benden 7 yaş büyük bir adamdı karşımdaki ve mutluluktan gözlerimiz dolmuştu. Şimdi yazarken dolduğu gibi.

Yarim saate yazicam arkadaslarimiz geldi

devam ediyorum salaklık yapacaklar çıkarsa iyi olur. dediğim gibi sadece sevgilim okusa bile yazıcam amacımız anı biriktirmek bizim.

ilk dönem normal geçti sadece haftasonları görüşerek tamamladık. ikimizin de ortak tek hobisi vardı, kayak yapmayı çok seviyorduk. Erciyes 3-4 günlüğüne gittik. Bu tatil dönüm noktamız oldu. Beni büyüten, gözümü açmama yardımcı olan bir 4 gündü bu. Beklediğiniz gibi bu tatilde beraber olduk. Daha sonra hiçbir şey düşündüğüm gibi olmadı. Her şey daha güzel olmaya başladı.

Tatilin ilk günü normaldi, ayrı odalarda kalıyorduk normal olarak. Bu benim için önemli bir ayrıntıydı çünkü. Hayatımda hiç alkol almamıştım o zamana kadar. 2 kadeh kırmızı şarapla sarhoş olduğum ilk ve son geceydi sanırım o gece. Daha sonrası arabada devam etti. Otele nasıl geldiğimizi ve olayların nasıl geliştiğini bilmiyorum bile. Sadece sabaha mutlu uyanmıştım. Yaptığımdan hiç pişman olmadım ve hala da değilim. Cinsellik artık benim için tabu değildi.

Bu olayın ertesi günü de gayet sakin geçti. Artık kendimi tamamen ona ait hissediyordum. Aranızda kız varsa anlayabilir dediğimi. Otelden ayrılacağımız gün şiddetli bir kavga ettik. Sebebi valizlerle ilgiliydi sanırım benim sorumsuzluğumdan kaynaklanıyordu. Adımı o kadar güzel söyleyen adam gitmişti, otelin içinde "Nurmisal!" diye kükrediğinde ellerim korkudan titriyordu ve bu gerçekten aşağılanmış hissettiriyordu. En özel anlarınızı iki gece önce paylaşıyorsunuz,en saf en çıplak halinizle bir adama kendinizi emanet ediyorsunuz ama sanki alacağını aldıktan sonra sizi kullanıp atmış gibi davranıyor. Bu cümleyi anladıysanız empati kurabilirsiniz. Ankaraya kadar onunla konuşmadım. Yurdun kapısında durduğu an yüzümde en ufak bir değişim olmadı. Bana sarılmak için uzandığında kendimi geri çektim. Ondan soğumuştum,ya da öyle hissediyordum.

Beyler bu entry sadece sizin için;siz siz olun karşınızdaki kız hazır olmadan bekaretini almayın. Yoksa benim sevgilimin yaşadıklarından daha ağırlarını yaşayabilirsiniz. Belki basit bir tartışmaydı hatta tartışma bile değildi ama 1 ay onunla konuşmadım. Kendimi kandırılmış hatta kullanılmış hissettim. Yarıyıl tatilinin ne kadar nefret etsem de yarısını annemde yarısını babamda geçirdim. Geri dönünce de 20 gün aynı şehirde nefes aldık ama yüzüne bakmadım. Bu o kadar kolay olmamalıydı, beni kullanmış gibi davranamazdı.

Günlüğüme bakıyorum, kavganın üzerinden geçen 33.günde yurdun kapısına arabasıyla gelmiş tüm gün beklemiş. Evet hatırladım, uygulama dersleri düşmüştü yurda erken döndüm. Artık onunla konuşmak istiyordum ama o adım atmadan atamazdım ki. içimdeki inat gitmiyordu deli gibi sevsem de olmuyordu bir türlü. içimden "allahım lütfen konuşmaya çalışsın" diyerek yurda yürüyordum. Arabadan indiğini görünce rahat bir nefes aldım. Bir şey demedi, gözleri anlatıyordu. Bindim arabaya. Eymir bizim okula yakındır haliyle yurda da yakın,hep gittiğimiz özel bir yer vardı kendimizi bizden başka kimsenin bilmediğine inandırmıştık. Oraya gittik. ikimiz de konuşmuyorduk ama ben onun nefes alışından bile anlardım demek istediklerini. Özür falan dilemedik. Normal konuştuk okuldan. Yeni işe başlayacağını falan söyledi. Dünyanın en sayko muhabbetini yapmış olabiliriz ayrıntılara girmiyorum baya saçmaladık. Onu affettiğimi söylemedim, yurda bıraktığında yanağına bıraktığım öpücükten anlardı o.

Şimdi de bütün bu romantiklikten farklı bi olay anlatıcam. Biliyosunuzdur belki bizim okulda Mayfest olur, amaç bahar şenliği ama okulda sevişmeyen çift kalmaz. Biz yapmasak ekgib kalacaktık sanki. Neyse torunlarımıza mirasımız olsun çimenlerde seviştikten sonra çektiğimiz video (:

Bu olay da yaşandı ama bana hala gelip gidiyordu, kafama estiğinde "sen beni kullanıyorsun" triplerine giriyordum. Halbuki adam "istemiyorsan yapmayalım" dediğinde bile üstüne atlayan pislik benim işte bu adamın nasıl özel olduğunu siz anlayın. Haftada bir kez bu muhabbeti yapıyordum en az. Beyler tekrar ediyorum, kız hazır olmadan bekaretini almayın.

Son partları atıyorum son 3 olucak sanırım.

Okulda ilk yılım bitti. Bu hazirandan bahsediyorum. Babama yurtta kalmayacağımı arkadaşımla eve çıkacağımı söyledim zaten gibinde olmadı. Sevgilime taşındım. 3 aydır beraber yaşıyoruz. Artık o salak triplerden vazgeçtim,ya da öyle sanıyorum. ikimizin de isteğiyle oldu bu iş onu anladım. Temmuzda beraber ingiltere'ye gittik,o bambaşka bi olay ayrıca anlatırım. Artık birbirimize çok alışmıştık ama ben evlilik insanı değildim işte. Arada bir lafını açıyordu. "Önüne bak çok konuşuyorsun" diye tersliyordum. Bu yaşta evlilik fikri beni delirtiyordu.

19 Ağustos 2016. Bu tarihi yazın bir köşeye. Dünyada bir kızı sadece bir adam delicesine mutlu etti daha ilerisi yok. Anlatıyorum, voleybol antrenmanım var sabah kalktım benimkinin işe gitmiş olması lazım o yüzden rahatım. Elimi yüzümü yıkamaya gittim banyonun kapısında küçük bir not var "bugünü hiç unutma olur mu" yazıyor. Yazı da benim herifin yazısı. Düşünüyorum düşünüyorum bugünün bir özelliği yok. Neyse dedim, kahvaltı falan derken antrenman çantamı hazırlamaya başladım, ayakkabımın kutusunun üstünde "bugünü atlatırsam elini hiç bırakmayacağım, hazır mısın?" yazıyordu. Tırsmıştım aq. Bu neyden bahsediyordu bilmiyordum ama adam baya düşünmüştü. O notu da aldım. Metroya bineceğim zaman kartımı çıkarmak için cüzdanımı aldım çantamdan, cüzdanımda da bir not vardı "antrenman çıkışında spor salonundan çıkma" yazıyordu. Senin yapacağın sürprizin dıbına koyayım lan mete diyerek beklemeye başladım metroyu. Yine ne tak yedin kendini affettiriyorsun diye düşünüyordum. Antrenmana gittim kızların hepsi maldı her zamanki gibi. içlerinde bir tane kankim vardı o da "ya keşke saçlarını iyi yapsaydın niye makyajsızsın" falan dedi. "Kader başımdan git bak antrenmana geldim lan ne makyajı kaç kere makyaj yaptık biz burda" diye kızı da tersledim. Libero olduğum için antrenmanda anam gibilmişti. Son 5 dakikada falan kenara geçtim.

Saatime baktım, antrenmanın bitmesine 3 dakika vardı. Gözüm salonun içinde sevgilimi aradı, yoktu ortada. Şu aq şortu da adamı sıkıp duruyordu zaten bir an önce çıkmak istiyordum içinden. Bir anda kızlar alkışlamaya başladılar tahmin ediyorsunuz değil mi o iğrenç çığlık-alkış karışımını? "Noooluyoz amk" diye etrafa baktım. Sonra o dilimin tutulmasına sebep olan pankartı gördüm. Delibal filminden çok etkilenmiştim ben,o filmi beraber izlemiştik. "Aşkım sen de ilerde böyle yaparsın dimi" demiştim o evlilik teklifi sahnesinde. Gülmüştü sevgilim, "Ben sana daha iyisini yaparım güzelim" demişti. Daha iyisi buydu işte.

Benim adım Nurmisal, arkadaşlarım Nurmi, sevgilim Nurm der. Pankartta yazan yazı "Benimle evleNURMusun?" Laz aklını sevdiğimin adamı yine yapmıştı yapacağını tam da Rizeli sevgilimden beklenen bir teklifti. Güldüm, ağladım,kahkaha atıp sarıldım boynuna ama cevap vermedim. 19 Ağustos günü böylece geçti. Yüzündeki acı ifadeyi görebiliyordum ama yapamazdım. Kendimi hazır hissetmeden onu da üzemezdim. O gün için dünyanın en mutlu kızı olmuştum onu üzsem bile.

Gelelim 28 Ağustos gecesine. Sevgilim dibi görüyordu o kabul etmediğim günden beri. Beyler size yine bir tavsiye, kendim de içindeyim bakın bir kıza gereğinden fazla değer vermeyin. Vermeyin diyosam vermeyin ulan. Sonra benim herif gibi berduş geziyosunuz.

Normal davranmaya çalışsam da o üzgündü. 28 Ağustos gecesi yemeğe çıktık. Yine çıkardı yüzüğü, "nolursun net bir şey söyle. sen ne dersen kabul bak istemezsen susar giderim ama kabul edersen seni dünyanın en mutlu insanı yaparım yaralarını beraber sararız" dedi. 3 Eylül gününe kadar müsaade istedim. 3 Eylül benim sevgilimin doğum günü çünkü.

Evet Mete Bey, nefessiz okuyorsunuz biliyorum ama 3 Eylül'e kadar bekleyemedim işte. Öncelikle tüm sözlük halkının huzurunda doğum gününüzü kutluyorum. Sonrasında ise, EDiYORUM ULAN! Getirin davulu zurnayı düğünümüz var komşulaaaar!!