nasıl cinlere inanmaya başladım anlatıyorum

geldik okula ama okula falan gitmedim. doğru hastaneye gittim bi taksiye atlayıp. elif ölmemişti ama ölmekten beterdi. bi ayak kırık, ağız burun yer değiştirmiş. zavallım benim. uyuyordu beyler. hiç uyandırtmadım, annesine olanları falan sordum. geçmiş olsun diyip ayrıldım ordan. sonra aklıma dayımı aramak geldi. bu işi kullanarak aşama kaydedebilirdim. zaten hazır ağlamıştım, bankosu vardı. dayımı aradım hazırla rakıyı mezeyi geliyorum dedim. tamam dedi. 1 saate falan zekeriyaköydeydim. akşam maç da vardı hem ziyaret hem ticaret hesabı geldim eve. yengem huursu evde yoktu. hoşbeş arasında yengem nerde dedim, kadın kadına muhabbet etmeyi gitti arkadaşlarıyla dedi. içimden oh yeah dedim dışımdan eyvallah. dayımın elinden yemek memek gelmeyeceğini biliyordum, zaten masada da sırf meze vardı. gitmiş macroya acaip mezeler almış züt. oturduk demleniyoruz bi yandan da elifi anlatıyorum, seviyorum aabi ayakları. ben bi tuvalete gidiym dedim bi yarım saat sonra. yalandan ağlamıştım sızlamıştım o hesap. indim aşağı. bu odanın ne tak olduğunu anlıycaktım sonunda.

hazır dayımın kafası züt gibiyken, öteki huur da yokken şu işi çözelim dedim. kapı koluna uzandım ama kalbim nasıl atıyor anlatamam size beyler. kapıyı açtım, içeri girdim ve gördüğüm manzara karşısında şoka uğradım... çünkü oda bomboştu. huur nasıl da düşünüyordu her şeyi, benim gibi ayıktı çünkü. ama bugün kalesi avucumun içindeydi ve ben bugün burdan elim boş gitmeyecektim. şüphe çekmemek için tuvalete gidip işedim, sifonu da çekmedim. daha saat 6 olmamıştı ama biz dayı beyle hızlı gidiyorduk. ben yine de temkinliydim. fazla abanmıyordum, dayımsa kadehin yarısına geliyordu bir fırtla. böyle giderse sızar, ben de işime bakarım dedim. içirmeye devam ettim.

bi yarım saat daha içtik. sonra bu salak ben şöle 5 dakka uzanıym falan derken dağıldı salonda. yengem huursu da piyasada yoktu. hemen odalarına gitti bunların. çekmeceleri falan karıştırmaya başladım, gardropları. bu huurnun sadece çantalarını koyduğu bi dolabı da var. ayakkabıları falan, öyle bi şekil. üşenmedim oraya da girdim baktım, bi sürü çanta. dedim lan hangisinden ne çıkar bunların amk burdan bi iş çıkmaz. yalnız luis vuitton gördüm bitane. açıktı. dikkatimi çekti, hadi bi bakiym dedim. sadece bi kağıt vardı beyler içinde üzerinde arapça bişeyler yazıyordu. aha dedim dıbına kodumun huursu senden bişey çıkacağı belliydi. kağıdı almadım. üzerindeki yazıyı yapabildiğim kadar başka bi kağıda kopya ettim. zaten uzun bir şey de yazmıyordu. nolduğuna sonra bakacaktık. banyolara bile tek tek girdim baktım beyler, banyo dolaplarına falan. hiçbir şey yoktu. bi yerden sonra yoruldum, dayımın yanına indim.

bu salak yemek memek bilmez demiştim, acıktım amk rakıyı makıyı da içince. dedim hiç kasmıyım, bunu da uyandırmiym be uziym en güzeli. çıktım evden. hava da kararmaya yakın. metin cebimde. bilen bilir zekeriyaköyde koruluk yol vardır kestirme, seni şehrin içine doğru atar. atladım bi taksiyle ordan geçiyorum. bir yandan da bu karının neler karıştırdığını düşünüyorum. kağıtta ne yazıyor acaba? arapça bilen de kimsem yok, kim nerden bilecek. kime sorsam diye düşünürken aklıma bir fikir geldi. arap turizmi yapan acentalardan birine soracaktım. o kadar kısa bi metin için name yapacak halleri yoktu ya.

eve gittim bizimkiler oturuyorlar maça bakıyorlar. galiba sturm graz maçıydı, şimdi tam hatırımda değil de bi şampiyonlar ligi maçıydı. ondan sora havadan sudan konuştuk, elifi falan anlattım. inanılmaz şaşırdılar bizimkiler. artık sadece ben de değil, onlar da yengeme garip garip bakmaya başlamıştı. öte yandan odanın fos çıkmasıyla, daha doğrusu huurnun ayık oluşu yüzünden ben de babayı almıştım. elimde sadece gibimsonik bi kağıt vardı. o gece rüyamda kağıtta yazanları gördüm. başka da hiçbişey görmedim. sabah okula geçtim. bugün okulda durmam lazımdı yoksa bu işin taku çıkacaktı. bi yandan da ilaçların etkisiyle durumları fazla sallamamaya, fazla gerilmemeye başlamıştım ama bazı şeylerden de kurtulamıyordum yine de okuldan sonra taksime gidip kağıdı okutucaktım. ders dinlemeye kasıyordum ama sabırsızdım gene de.

biraz dinlenelim beyler soru varsa alabilirim.

@85 12-13 kanka

devam

neyse abicim çıktım okuldan millet kafa açıyo yok bowlinge gidelim yok touchdowna gidelim falan herkese gibtir çekiyorum. gibe gibe taksime gidicem. atladım bi taksiye doğru taksime. kapısında arapça yazılar yazan turizm acentalarından birine girdim. afedersiniz arapça bilen var mı burda dedim. sinekkaydı bi herif bozuk türkçesiyle ben biliyorum buyrun dedi. işte dedim elimde şöyle bi kağıt var yardım eder misin, ederim falan. herif kağıda baktı. bir de bana baktı. bunu kimin yazdığını falan sordu. ben de salladım bişeyler ama adam şaşırmıştı. açıklama yapmak istemeden üzerinde ne yazdığını sordum. hesabın kesildi yazıyormuş. ben tabi bembeyaz oldum amk. bu kadar da olur mu dedim kendi kendime. artık bu maceracı tripleri falan geçtim bildiğin yaşımın gereği korkmaya başladım. deliriyor muyum, gerçekten bana musallat mı oluyorlar yoksa her şey bir rastlantı mı düşünüp duruyordum. adama teşekkür edip çıktım. doğru eve gittim. canım sadece annem ve babamı görmek istiyordu.

eve gittim. annemle babam mutluydular. ben de artık bu işlerle uğraşmak istemediğimi ve ne kadar korktuğumu farkettim. bir müddet kimseyi görmek istemiyordum. fakat maalesef bu aile saadeti pek uzun sürmeyecekti ve başımı olaylardan alamıycaktım. eve geldim 1 saat playstation falan oynadım sonra bi telefon. arayan elifin annesi. çılgınca ağlıyor. elif bu sabah uyandıktan sonra bunu tanımamış. aklında gel gitler varmış. allah aşkına gel şu kızla bi konuş, bakarsın bi şey değişir dedi. şimdi evimdeyim ama yarın uğrayabilirim. siz merak etmeyin her şey iyi olacak falan dedim yalandan. artık gibe gibe gidip o atmosferi yaşayacaktım.

ertesi gün hastaneye gittim elifi görmeye. çok büyük moral bozukluğu olacaktı benim için ama elif için yapacaktım sonuçta. o kadar güzel bi kız, hayatı güzel kız ne hallere düştü gözümün önünde. elifi en başından beri sevmiyordum. daha doğrusu aşık değildim. aşkı tanıyacak bi yaşta zaten değildim. ama onla vakit geçirmek hep hoşuma gitmişti, hoşlanıyordum çünkü. hastaneye geldim, odasına çıktım. uyuyordu. yüzünün hala bir kısmında irili ufaklı sargılar falan vardı, bir kısmıysa çıkmıştı. annesiyle selamlaştım, beni görünce gene gözleri doldu. dedim vildan teyze aman, şimdi zamanı değil. moralimizi yüksek tutucaz, elif için iyi olucaz dedim. haklısın yavrum dedi. uyandıralım seni bi görsün dedi. çok hafif dürttü kızı. elifim, bak kim geldi yavrum dedi. elif gözlerini araladı ve beni gördü. beni gördü dediğim sanki şeytan gördü, iblis gördü. beni gördüğü anda sen 12 yaşında bi kızın ettiğine inanamayacağınız küfürlerle kovdu beni, ama nasıl bir bağırmak! sen nerden çıktın, gibtir git, lanetli huur çocuğu, şeytan tohumu gibi... bu kadar da olamaz demeye kalmadı kıza hemşire gelip sakinleştirici yaptı. biraz daha beklemek istedim, uyurken izlemek istedim. iki iki buçuk saat yanında kaldım. sonunda uyandı. daha sakindi.

bu sefer beni görünce bağırmadı, çağırmadı. sakin sakin konuşmaya başladı. başıma açtığın belaların farkında mısın diye sordu. nasıl yani dedim? göreceksin dedi. ben kendi diyetimi ödedim ama sana da ödecekler dedi. kim dedim. ağlamaya başladı. tekrardan küfür etmeye başladı. vildanı görüp uzadım ben de. başımıza bi ihale aldığımız belliydi. olayın iç yüzünü öğrenip savaşmak gerekeceği de belliydi. ama bu öyle bir dertti ki ne kimseye anlatabilirdin, ne de kimseyi inandırabilirdin. çünkü sonuç olarak powzitif bilim diye bir şey var ve sen ne yaşadığını düşünürsen düşün her şeyin bir açıklaması vardı. ama bir şekilde savaşacaktım, böyle kolay pes edemezdim. gel zaman git zaman pgibiyatrıma gittim. olanları anlattım. yine uzun uzadıya not aldı, yine bol bol düşündü. napmayı düşündüğümü sordu. bilmiyorum ama bedeli ne olursa olsun savaşacağımı söyledim. peki sence bu vaka metfizik mi yoksa olayları biraz abartıyor musun diye sordu. ben de bunu sınıflandıramadığımı, tek bildiğim şeyin hayatımın yavaş yavaş ellerinden kaydığını görmek olduğunu söyledim.

işin vahim tarafı aynen elif'in dediği gibi sıranın bize geleceğini düşünmeye başlamıştım. çünkü ortada nerden baksan 5 trilyonluk bi servet vardı ve bu kezban bu para için her şeyi yapacak kadar şerefsizdi. dayım da şerefsizdi. ama o saf bi şerefsizdi. yani aradaki fark ne dersen yengem olacak zütveren içinde kötü bi insandı. iş bi şekilde cine periye geldi ama acaba ilgisiz midir diye de düşünüyordum. ama ya elif in yaşadıkları? ya benim başımdan geçenler? duyduklarım? kabuslarım? bütün bunlar bir tesadüf olabilir miydi? veya ne kadar tesadüf olabilirdi ki? yaşımın çok üstünde olaylar omuzlarıma çökmüştü. filler tepişirken ezilen yine bendim.

bütün bunlardan sonra bir de etiler'Deki villanın satılması gündeme geldi? getiren kim? tabi ki dayım zütvereni. bunlar bu konuyu konuşmak için bize geldiler. aynı masada babam annem anneannem dayım yengem oturuyor. börek çay falan klagib bi apartman toplantısını andırıyor hava. lafa dayım girdi. anne biz bu evi satmak istiyoruz. çünkü mutlu bir haber aldık 2-3 gün önce. nesrin hamile. çocuğumuz olacak. bu yüzden de ona uygun yatırımlar yapmak istiyoruz. bunun üzerine ananem lafa girdi. oğlum iyi hoş da bu haber böyle mi verilir, bir de aceleniz neydi diye sordu. çocuk haberi masada pek sevinç yaratmamış aksine nesrine pis pis bakan 6 göz koymuştu adeta masaya. dayım isyan bayrağını çekti. ben anlamam anne. sonuç olarak bu mevzu benim en değerli varlığımla ilgili karım ve çocuğum. ben ne yaparsam onlar için yaparım. sonuçta bi aile reisiyim dedi. bu lafların üzerine babam sinirlendi ve ağzını bozdu. sen ailen için yapıyorsun da biz pavyon karıları için mi yapıyoruz ahmet, ne kadar para merakın varmış falan dedi dayım da enişte senle bu konulara girmem falan diyince dananın kuyuğu koptu. babam saldırdı dayıma. 2 yumrukla da kapattı mevzuyu zaten. sonra da evden kovdu. gibtirin gidin lan evimden, dıbına kodumun yamyamları falan diye. aynen böyle. ben olanları biraz korku biraz keyifle izledim ama çıkarken nesrin'in görüşürüz ahmet abi demesi de dikkatimi çekti. aklınca babama gözdağı veriyordu ama meseleye uyanan bitek ben vardım doğal olarak.

elifi geçtim beni de geçtim artık ibre babama dönmüştü. babam almıştı ihaleyi. fevkalade tırsıyordum. okulda değilsem gözümün önünden hiç ayırmıyordum onu. arada uyurken kontrol ediyordum nasıl diye. bi gibim de olduğu yoktu açıkçası. 1 hafta falan böyle gitti. pazartesi okula gittim, erken çıktım. önden bi elifi de görürüm falan demiştim kendi kendime. her şey güzeldi çünkü. kabuslarım azalmıştı, duymuyordum da artık nolduğunu bilmediğim şeyleri. elif de biraz toparlanmıştı. eskisi gibi değildi tabi ama yine de biz beraberdik. öğlene doğru okuldan erken çıkıp bişeyler atıştırmaya gittik. yedik içtik, iyiydi moralim yalan yok. çok geç olmadan da eve geçtim. evde kimse yok. bitek bizim yardımcı var o kadar. nerdeler dedim. sizin haberiniz yokmu küçük bey dedi? neden haberim yok mu dedim? beyefendi kalp krizi geçirdi, internationaldalar dedi. heeeeh dedim olacağı buydu anasını gibiym, gene yaptı numarasını huur, hem de beni iyi bi giberek. ben tabi ağlamaya başladım, atladım taksiye hemen yeşilyurt. bi yandan ağlıyorum bi yandan sakinleşmeye çalışıyorum ama mümkünü yok sakin olamıyorum. taksiciden bi sigara istedim.

yaşın kaç abisi dedi, 13 abi dedim. senin ne işin var sigarayla falan dedi. hakikaten de daha önceden ağzıma sürmemiştim. olayın şokuyla gelişmişti her şey. abi sen ver yaa dedim. olmaz dedi. bak kardeşim, ne derdin var bilmiyorum. benim raconumda zaten müşterinin özeliyle uğraşmak yoktur dedi. ama sana şunu söyleyeceğim... ne derdin olursa olsun derdinle derdin gibi gibi savaşacaksın, onun dilinden konuşacaksın. sigara içmekle kendini öldürürsün sadece dedi. bir şekilde okuyorsa burdan o abimin ellerini öperim hayatımda hiç sigara içmedim, bi daha gündememde olmadı. her neyse orası burası derken geldim hastaneye.

yoruldum amk iki dinleniym. sorusu olan?

@127 nabiym olm ağzımla anlatmıyorum ya yazıyorum sonuçta, emek var işin içinde amk.

telaşla içeri girdim. babamın odasını sordum. hemen çıktım yanına. uyuyordu. annemin gözleri ağlamaktan yumruk gibi olmuştu. doktoruyla konuştum. tehlikeyi atlattığını söyledi ama bundan sonra ağır işler, sigara, alkol, kahve yok dedi. ki babam bunların hepsiyle uğraşan biridir beyler. 50 yaşında adam bench mi basar amk? basıyo işte pekekent. ama artık öyle bir dünya yok tabi. gerçi o krizden sonra babam çok güzel yaşadı ama yine de arada viskisini içiyor, ondan vazgeçiremedik. konuya dönersek ben artık her şeyi bu nesrin huursuna bağlamaya başlamıştım. dolayısıyla gibip atıcaktım gördüğüm yerde. ertesi gün okula gitmedim. babamın yanında kalmak istedim. ziyarete bu zütlekler de geldi. işleri bitince de nesrine 2 dakka konuşabilir miyiz yenge dedim, çektim bi kenara. dedim bak sen bi işler çeviriyorsun, ben farkındayım bu durumların. parada pulda anlaşılır ama bunları yapma artık, allah belamı versin katilin olurum dedim. bana baktı, müstehzi bir şekilde kahkaha attı ve madem olan bitenin farkındasın sıranın yavaş yavaş kime geldiğinin de farkındasındır herhalde diyip güle gle odaya yöneldi. kapıyı açmadan arkasını döndü ve bu arada, arkadaşlarımın selamı var; seni çok özlemişler dedi. ve bi kahkaha daha attı huur.

@131 olanlardan sonra ona da çok ağır antidepresanlar yazdılar ve daha çok pgibolojisi bozulmasın diye tabi ki normal senaryolara inandırdılar. o da beklediğimden çabuk atlattı açıkçası.

elifle çok sonraları bi kıskançlık mevzusu yüzünden koptuk. enteresan bişey değil yani, klagib kadın erkek ilişkisi.

okuyanlar bi okuyorum desin devam edicem. merak ettim kaç kişiyiz.