Yine sessizliğe büründüm. Boş boş duruyorum işte düşünüyorum herkesin gecesi bir farklıdır şimdi diye.
Bazıları ailesiyle bazıları sevdiğiyle birlikte. Belki çoluk çocuklu belkide değil.
Mutlu olanlar, olamayanlar. Çok fark var insanların geçirdiği aynı zaman dilimlerinde.
Kimisi ağlayıp mahvolurken kimisi kahkahalar atıp eğlenir. Herkes kendi derdine kapılmıştır.
Aynı şu an benim olduğum gibi belkide. Anlamıyorum bazen neden böyleyim diye soruyorum kendime.
Kendim bile bir anlam veremiyorum. Belkide son zamanlarda yaşadıklarımdır diyorum ama sanki
tek sebebide bunlar değilmiş gibi. içimde bir şey birikmiş ve artık dışarı çıkmak istiyor.
Ben onun daha ne olduğunu bile anlayabilmiş değilim. Güne mutlu kalksam bile sonunda bir yerde
bu hale geliyorum. Karanlık ve üzücü müzikler dinliyorum. Aklım sürekli o içimdeki histe.
Ağlamak istiyorum. içimdeki bu anlayamadığım his artık istediğini alıp gidene kadar durmak istemiyorum.
Her günün sonunda bu hale varmaktan sıkıldım. Bitirmeyide aklımdan geçirdim belki ama jiletin tenime
verdiği soğuktan sonra pekte cesaret bulamıyor insan. Geride bırakacaklarım beni engelliyor tabi.
Mantıksız bir hayat yaşıyoruz. Kim bilir şu anda bambaşka bir gezegende neler oluyordur. Olan biten bunca
şeyin farkına varmak yerine birbirimizi yiyoruz. Acınası varlıklarız ve bunun farkına varamıyoruz bile.
Güç şu saate kadar herzaman aptalın elinde olmuş. Bir akıllınında elinde güç tutmasına izin vermemişler belliki.
Sorgusuz suhalsiz yıllar boyu böylece yaşamak çok mantıksız. giberim alacağım maaşıda seveceğim işide.
Ben böyle mantıksız ve ufak şeyleri hedef alarak yaşamak istemiyorum. Bunlardan çok daha büyük problemler var
ama kimsenin gibinde değil. gibine takan varsada sessiz, tıpkı benim gibi. Depresyondayım desem pek denilemez.
Belirtilerin neredeyse hiçbiri bende yok. Anlamsız bir düzenin içindeki ufak bir parça olmak canımı sıkıyor.
O kadar gerizekalı olanlar varki bunlara akılları bile yetmiyor. Onu bunu ezip bir basamak daha üste çıkmak isterler anca.
O basamağın sebebini sorgulamazlar hiç. Akıllarını gibtiklerimin kevaşeleri. Onlara olan nefretim en büyük nefrettir.
Cidden bıktım artık böyle yaşamaktan. içimdeki anlamsızlık nedir bilmiyorum. Belkide buraya yazdığım her şeyin bir karışımıdır.
Umutsuzluğa kapılmış gibiyim sanırım. Hep bambaşka bir dünayda yaşamanın hayalini kurdum. Hala kuruyorum. Acısız sadece mutluluklarla
dolu bir dünya olamayacağını bende biliyorum ama bu kadar taktan bir şeyin içinde olmak çok boş ve anlamsız. Birbirimize yaptığımız
şeyleri kaldıramıyorum. Sadece 16 yıl geçmesine rağmen böyle bir düşünceye sahipsem ileride ne olacak bilmiyorum. Belkide o kadar
nefret dolu biri olurumki intihar etmeye cesaret bulabilirim. Çok mantıksız. Kaç kere yazdım bilmiyorum ama mantıksız.
Geleceğim gibimde değil. Öncelikle bu düzeni değiştirmeliyiz. Aksi taktirde geleceğime odaklansamda istediğime sahip olamayacağım zaten.
Gerçi istediğim bir şey yokki sahip olayım. Bu şekilde doğdum ve bu şekilde ölmek istemiyorum. Bu kadar anlamsız ufacık bir parça olmak istemiyorum.
Yaşamak istemiyorum. Böyle bir yerde yaşamak istemiyorum. Dediğim gibi kim bilir ben gecemi böyle geçirirken başkaları nasıl geçiriyor.
Bazıları çok mutlu bazıları kahrolmuş. Tıpkı benim gibi düşünen birini bulmak isterdim. Bu sistemin ne kadar boş ve mantıksız olduğunu
görebilen bir insan. Onunla oturup uzun uzun konuşmak isterdim. Olaylara bir çok pencereden bakabilecek bir insan.
Ama bununda olmayacağını biliyorum sanırım. içimde bir umut yok. Beni eğlendirebilecek şeyler yapıp zaman harcayarak kafa dağıtıyorum
bende. Sonuçta karşı gelmek istediğim bu sisteme uygun yaşıyorum. Bir kafese kapatılmış gibiyim. Sıkıldım artık anasını gibtiğimin
hayatından. Yeter bu kadar çektiğim daha neye katlanayım ben. Beni bu hale sokabilecek olan herkesin ebesini gibeyim. Umarım
hayatınızın herhangi bir bölümünde benim kapıldığım bu hisse kapılırsınız. Belkide o zaman beyninizi kullanabilip benim
düşüncelerimi anlayabilirsiniz.