Öncelikle başlıkta "siber korsan" dememin sebebi güzel ülkemde "hacker" kelimesinin taka bulanmasındandır.

Çocuktum. Sene 2002. Babam elinde büyükçe bir kutu ve bir arkadaşıyla eve girdi. Masanın üzerine bişeyler koymaya başladılar. Babamın suratındaki mutluluk ve gurur pahabiçilemezdi. Hayatımda ilk defa bilgisayar görüyorum desem yeridir.

Yarım yamalak hatırlıyorum, bilgisayar kurulduktan sonra babam arkadaşınu uğurlamak için kapıya kadar geçirdi. Ben ve annem sanki uzaydan göktaşı düşmüş gibi bilgisayar ekranına bakıyorduk. Bi ara elimi mouse a attım ve biraz sağ sol yaptım. Annem hemen kızdı bozucaksın diye. Ahh annem ahh. Bilgisayarla ilk karşılaşmam, ilk temasım bu şekilde olmuştu. Babamın arkadaşı bi tanede bilgisayarla ilgili bi kitap bırakmıştı. Henüz 8 yaşındaydım ve o kitap boyumun yarısı felandı. Okuyamıyacağım kesindi. O yüzden deneme yanılma yöntemiyle öğrenicektim.

Normal bir çocukluk geçirdim. Okula gidip gelen, kalan zamanı dışarıda top peşinde geçiren normal bir çocuk. Fakat yinede etrafımdaki diğer çocuklardan farklıydım. Sürekli saçma şeyleri merak ederdim (Bana göre saçma değil). Normal bi çocuktum evet ama her çocuk gibi bende farklıydım. Evet her çocuk farklıdır aslında.

Aq lameri webcamı kapa

Öğrendikçe aslında hiç birşey bilmediğimi anlıyordum. Sanki öğrendikçe bilgisizliğim artıyordu. Bir yandan da forumdaki lamerlere sövüyordum. Hayatımda en nefret ettiğim kişiliğe sahip insanlardı. Lamer kavrdıbını bilmeyen için kısaca açıklıyım. Bi gib bilmiyip kevin mitnick havalarında gezinen kimselerdir kendileri. Tama bende bilgisizdim ama kimseye kendimi ispatlamaya falan çalışmıyordum. Havij, bruteforce veya değişik ddos atack programları kullanıp "Ahaha harikayım yaa" havalarına girerler. Midemi bulandırırlar. Lütfen düşünün bi. Adam hazır program indiriyor. Nasıl kullanılcağınıda hazır bi şekilde videolardan bakıyor. Sonra oyun kurar gibi utonlara basıyo programda (tıpki videoda gösterilen gibi) sonrada "Ulan ne biçim haçkırım bee" havalarına giriyor. Ulan dallama o klavyeni söküp ağzına ağzına çarparım senin.

Neyse lamerlere olan öfkemide kustuktan sonra hayat hikayeme geri dönüyorum.

Dediğim gibi öğrendikçe bilgi açlığım arttı. Fakat rahat değildim. Çalışmak için çok kısa zamanım oluyodum. Okulum sabahtan 3 e kadar falan sürüyordu. Evde kavga ortamı vardı. Geceleri bekliyordum... Geceler benimdi dostlarım. Fakat yeterli bir vakit değildi sadece geceler. Bu yüzden aileme çok kızıyordum . Sadece kızıyordum. Ailemi yinede çok seviyordum.

Evde genelde tartışma kavga olduğu için yaptığım işe adam akıllı odaklanamazdım. Bu yüzden gece geç saatleri beklerdim. Bizimkiler uyuyunca geceler benimdi. istediğim gibi çalışabilirdim. Bunun kötü yanı okulda uykulu olmamdı. Genelde ilk 5 ders uyurdum. Öğle arası yemek yer kahve içerdim. Son 2 derste genelde gibko dersler olurdu.

Dersler gibimde değildi anlıyacağınız. Ortalamadır filan. Geçsem yeterdi. Kopya çekme yeteneğim sağolsun. internetten öğrendiğim birkaç ilizyon numarasını kopya sanatına uyarlamıştım. Hatırlarım güzel bi sistem yapmıştım. Şöyledi sağ kolumda omuzuma yakın bir lastik, o lastiğe bağlı bir lastik daha. Fakat 2. lastik kopuk. Yani yuvarlak lastiğe kopuk lastiği bağlardım. Kopuk lastiği bileğime kadar uzatırdım. Onun ucunada misi
na bağlardım. Böylece elimde tuttuğum misinayı bırakınca lastiğin gerilmesiyle kolumdan içeri giriyodu. Misinanın ucunu yuvarlak kanca şeklinde yapıp orta parmağımın tırnağına geçiriyodum. Tam avuç içime, misinanın üzerine kopya kağıtlarını yapıştırıyodum. hoca görürse yüzük parmağından misinayı kurtarmak için ufak bi hareket ve paat. kopya kolumun içinde. Tek kullanımlık olsada zaten hocalar hiç kuşkulanmıyodu benden. O yüzden hiç düzeneği çalıştırmama bile gerek kalmadı. Ama yine her seferinde düzeneği yaptım. Paranoyaklığım tedbirsizliğe izin vermiyordu.

Evde babamla yalnız yaşıyordum. Fakat suratını pek görmüyordum. Oda benimkini görmüyordu. Belki birbirimizi görmek istemiyorduk. Arada sırada annem arıyordu konuşuyorduk. Ablam hiç aramadı...

Bu yaşanan olaylar bozuk olan pgibolojimi iyice bozmuştu. Tamam artık daha rahat çalışıcaktım ama herşey zaman bolluğuyla olmuyor. Bazı düşünceler insanın kafasını kemiriyor. Herhangi birşeye odaklanmanızı istemiyor. Sadece beni düşün diyor o kemirgen düşünce...

Bu dertli günlerde sigaraya başladım. Hani lise 3 te dalga geçtiğimi ve asla başlamam dediğim sigaraya. Bence iyide oldu. Kahveminde benim gibi pgibopattan başka bi dosta ihtiyacı vardı zaten. 3 arkadaş takılıyoduk artık. Ben, nescafe, sigara. Bilgisayarımı hiç katmadım bu sıralamaya çünkü önceden de dediğim gibi ben bilgisayardım, o da ben.

(Arkadaşlar çok yoğunum. Akşama devam edicem. Sırf fazla mesaj geldi diye ufak entry sıkıştırıyım dedim araya)

Günler ilerledikçe evdeki kavganın dozu arttı. Kavga arttıkça paranoyam arttı. Yaşıtlarım huzurlu evlerinde ygs ye hazırlanıyor ve gelecekten güzel şeyler bekliyorlardı. Benim tek beklentim ailemin huzura kavuşmasıydı.

Yine gecenin köründe bilgisayarın başında sızmışım. Sabah oldu uyandım. Evde bi patırdı kütürdü vardı. içeride bir telaş vardı. Bi an " bizimkiler bugün erken başlamış mesaiye" dedim. içeri girdim annemde babamda bana bakıyorlardı. Ben paranoyaktım artık söylememe gerek yok. O bakışlardan binbir türlü seneryo uydurdum. Kişisel hesabı hackledim ve yakalandım. Polisler kapıdaydı. Hayır öyle olmamıştı bu daha kötüydü aslında. Ablam artık dayanamayıp evden kaçmıştı. Bi sevgilisi olduğunu kaçtıktan sonra öğrendik. Bir daha hiç görüşmüyecektik onunla. Keşke veda edebilseydim.

Zaten bu olayında ardında aile dağıldı. Babam ve annem boşandılar. Annem anneannemin yanına gitti. Babamda mesleği için aynı şehirde kaldı. Bende tabiki okul için babamın yanında.

Gün aydınlanmıştı. Bugün benim bir pisliğe dönüşeceğim gündü. Bugün artık umursanıcağım gündü. Bu gün bende Mutlu binler tarafında yer alacaktım. Bu kız genelde sabahları ilk gelen kişi olurdu. Bu yüzden bende bu gün erken dahil oldum sınıfa. Yanına oturdum. Sanki yanına sıçmışım gibi suratıma baktı. Az sonra söylediklerimden sonra acaba bana nasıl bakıcaktı.
+ Selam dedim
- Selam (şaşırdığı belliydi)
+ Nasılsın
- iyiyim de noldu?
Ulan bin seninle insan gibi konuşmak için illaha bi tak mu olması lazımdı. Evet bişey olmuştu ama buna gerek varmıydı?
+ Konuyu uzatmadan sana bir kaç şey söylücem. Öncelike bu söylediklerim 2 mizden başkası tarafından bilinirse kozumu oynarım.
Dalga geçiyorum sandı. Afallamıştı.
- Deniz ile yattığını biliyorum. Eğer bu gece benimlede yatmazsa facebook konuşmalarının aynısını anne ve babana atıcam. Uzun süredir facebookundaydım. Soru sormuyacaksın. Okul çıkışı benimle geliceksin.

Konuşmayı yaptıktan sonra yanından kalktım ve dışarı çıktım. Kapıdan çıkarken suratına baktığımda bu sefer o sıçar gibi bakıyordu...

FACE PATLATMAYI BiLiON MUU

Kolidor bitmek bilmiyordu. Müdürün yanında odasına doğru gidiyordum. Ama sanki dünya turuna çıkmıştım. Bu yolun uzunluğunu başka türlü anlatamıyorum. Benim ilk boşalmamdan uzun sürdüğü kesindi.

Sonunda varmıştık. Kapıyı açtı. Geç içeri dedi. içeride bir adam ve bi kadın vardı. Tahmin etmişsinizdir bunların kim olduğunu. dıbına koduğumun osospusu elimdeki tek kozu çevirip zütüme sokmuştu. Bir kız gibildiğini söylemek için ne kadar huurlaşması gerekmektedir acaba?

Yaklaşım 3 saniye ben onlara baktım onlarda bana baktı. Kadın daha önceden ağlamıştı. Gözlerinden çok kolay anlaşılıyordu. Yaptığım pisliğin portresi karşımdaydı ve bunu izlerken mutluluğum artıyordu. Evet pgibolojisi ne kadar gibik biri olduğumu anlamışsınızdır artık.

3. saniyenin sonunda kendimi tutamadım ve adamın suratına bakarak gülmeye başladım. Adam sandalyeden kalmasıyla burnumu kırması bir oldu. Sanırım babası sandığım kadar gavat değildi.

Televizyonda bu kadar nescafe reklamı yapılmıyor

Kız tüm gün okulda hayalet gibiydi. Bense elim gibimde derslerin bitmesini bekliyordum. Derste arada sırada bana bakıyordu. Göz göze gelince de hayalet görmüş gibi hemen önünü dönüyordu. Arkadaşları ondaki garipliği sezmişlerdi fakat yaptığım tehdidin gerçek olduğunu biliyordu. Arkadaşlarına hiçbir şey söylemeyecekti.

Kimse bu güne kadar ön sıradan dönüp bana bakmamıştı. Daha şimdiden önemsenmiş gibi hissediyordum kendimi. Planımda haklı çıkmıştım. işe yarıyordu işte.

Öğle molasında uzaktan takip ettim acaba arkadaşlarına birşeyler anlatıcakmı diye. Hayır. Bugün fazla sessizdi ve arkadaşlarıda bunun farkındaydı. Rahat rahat yemeğimi yedim. Bu gün uykumu almıştım kahve içmedim. Ama yemeğin üzerine sigara içilirdi tabi ki. Sigara dumanını içime çekerken bu gün yaşıyacaklarımı düşünüyordum. Sanki bugün üzerimdeki lanet kalkıcaktı. Sanki artık hiç mutsuz olmayacaktım. Okulun sonunu bekliyordum. Aynısı kız için geçerli değildi sanırım. Ama gibimde değildi.

(Bu dakikadan sonra artık hikayemi daha ayrıntılı anlatmaya başlıcam. Bu arada Şunu belirtiyim ben bu hikayeyi yazana kadar hiçbir zaman kendimi hacker olarak tanımlamadım. Hacker denilince kötü bişeymiş gibi utanıyorum hatta. En başta dedğim gibi güzelim ülkemizde bu kelimeyi takladılar)

Lise 3... Arkadaşlarımın tenefüslerde koştura koştura sigara içmeye gidişlerini izliyordum pencereden. Hepsi birer özentiydi. Belki sigara güzel bişeydi belki değildi. Ama sırf onlar gibi görünmemek için sigara içmiyecektim.

Ben daha çok çocuk ruhluydum. Belkide pgibolojim bozuktu. Ben 2. seçeneği daha makul görüyorum. Çünkü huzurlu bi aile ortamım yoktu. Küçüklüğümden bu yana annemle babam herzaman kavga ederlerdi. Daha küçükken annem gözümün önünde kendini bıçaklamaya çalıştı. Ben durdurdum. Babam kendini camdan atmak istedi. Ben durdurdum. ileride kafasına sıkmak isteyecekti fakat bu sefer ablam durdurucaktı. Evet bir tane kardeşim vardı.

Ablamında benim gibi çocukça hareketleri vardı. Böyle bi ortamda büyüyünce onunda pgibolojisinin normal olmasını bekliyemezdim zaten. Ailem benden ders çalışmamı bekliyordu. Odamdayken onların tartışma seslerini dinliyordum. Sorarım size nasıl ders çalışırdım bu durumda. Büyüdükçe paranoyaklatım. içeriden gelen her konuşma sesinde nefesimi tutuyordum. Çıt çıkarmadan konuşmayı duymaya çalışıyodum. Havadan sudan bişeyse işime geri dönüyodum. Fakat bu paranoyaklık gelecekte çok işime yarıyacaktı.

Lise 4 ün yazına geçerken lise 2 den kalan bütleri anca vermiştim. Tabi ben geçmemiştim. Okula getirmeye söz verdiğimiz 1 top a4 kağıt karşılığında hocalar bizi geçirmişti. Sanırım müdür yardımcısının talimatıydı. Bıkmışlardı onlarda bize soru hazırlamaktan. Herneyse öyle yada böyle bütlerden son senemde kurtulmuştum.. Umarım lise 4 te bütlere kalmam hayaliyle başladım son seneme. Her yıl sınıflar dağılmıştı. Bu yüzden sürekli ortam değişiyordum. Zaten ortama alışamıyordum tak vargibi bide her yıl değiştiriyolardı. insanlar ne üniversite hayelleriyle tenefüslerde sorular çözüyor, öğretmen odasının önünde hocaları taciz ediyolardı.

4. sınıfın ilk dönemleri. YGS maratonu yeni başlıyor. Millet azimli. Hocalar biraz ders anlatıp sonra çalışmamız için serbest bırakıyordu bizi. Bende geceden kalma yorgunlukla uykuya dalıyordum. Sabah okula geldiğim gibi nescafe içmesem belki akşama kadar uyurdum. Biraz olsun toparlıyordu beni. En yakın arkadaşımdı nescafe. Kışın elimi, içimi ısıtıyordu hem. Bunu hangi arkadaş yapardı.

Sınavlarda görünmezdim. Derslerde görünmezdim. Aile içerisinde bile görünmezdim. Nickimden de anlaşılacağı gibi ben önemsiz biriydim.

insanlar beni önemsemezdi fakat bende onları önemsemezdim. Belki insanlar arasında yaptığım bir anlaşmaydı benimki. Önemsediğim tek şey nescafeydi. Ailemden daha fazla vakit geçiriyordum onunla. Bildisayarımı söylemicem bile. Ben o'dum o da ben.

Normal olarak hayatımda hiç kız da yoktu. Olmasını istermiydim ? hayır. Cinsellik konusuna ilgi duymamakla alakalı bişey değildi bu. Klagib ergenler gibi hafta birkaç kere ferre izlerdim. Fakat herhangi bir kızla selamlaştığım bile yoktu. Bunu denemek için yanıma gelenler oluyordu fakat felç geçirmiş gibi kasılınca yanımdan kalkıp gidiyorlardı. Erkeklerle ile en azından selam verme olayım vardı. O da sadece bir ikisiyle. Onlarda yeterdi bana.

Derslerde en arkada kafamı sıraya gömerdim. Uyuyabiliyorsam uyurdum. Uyuyamıyorsam cep telefonundan yine forumlarda dolaşırdım. Bu forumlar tahmin ediceğiniz üzere boş muhabbetin döndüğü forumlar yerine hack konularının döndüğü forumlardı. Orada yazılan " Şunu hackledik." "Buraya saldırdık" hikayelerini okur iç çekerdim. Onlar benim için kahraman gibi bişeydi. Bense lamerden farksızdım. Lamerlerden tek farkım "hackerım" diyerek ortalarda dolaşmıyordum. Bilgisizdim ve bunun farkındaydım.

Araştırıyordum. Öğreniyordum. Kodlama dili öğrenmemin şart olduğunu anlamıştım. D&R dan c++ kitabı alıp öğrenmeye başlamıştım. Öğrendikçe hoşuma gidiyordu. Gerçek hayatta kazanamadığım saygınlığın yarattığı açığı sanki c++ kapatıyordu. Bir problemi çözemeyip düşünürken uykuya dalmak. Uykudayken hala o problemi çözmeye çalışmak. Rüyanızda kod yazmanız ve problemin çözümünü rüyadayken bulup sıçrıyarak uyanmak. Bunlar size garip geliyormu gelmiyormu bilmem ama umrumda da değil açıkcası. Uzun süre problemi çözücek bi algoritma bulamazsınız rüyanızda bulup sıçrayarak uyanırsınız koşup kağıda kaba taslak karalarsınız bişeyler. Sonra huzur içerisinde yatıp uyursunuz...

Sınıfın en popüler kızın facebooku elimdeydi. ilk hedefimdi, ilk çalışmamdı. Bu benim için ilk adımdı. Kız her ne kadar teknoloji özürlüde olsa daha önceden belirttiğim gibi paranoyaktım. Yaptığım işten yakalanmamak için her ihtimali hesaplardım. Kopya çekme konusu gibi. Ben buydum. Yaptığım şey kusursuz olmuyacaksa yapmazdım. Kızın facebookuna ip mi değiştirerek girdim. Tabi mac adresimi ve daha bir ton önlem alarak. Dediğim gibi artık ayrıntı yok.

Karda yürüyüp izimi belli etmiyecektim. Mesajlarını okuyordum. Kim kimin hakkında ne düşünüyormuş, en son kiminle ne tak yemiş... O an tanrıyı oynuyan adam gibi hissettim kendimi. Ufak bi iş için inanılmaz derecede ego artışı yaşadım.

Mesajlarda tabiki ben yoktum. Çünkü ben önemsiz adamdım.

Duyun lan beni "Ben Mutsuzum" diye haykırmak istiyordum. Siz mutlu binler bana saygı duymak zorundasınız en azından. Bu düşünce etrafında insanlara gitgide düşman olmuştum. Yeniden dönmüştüm asıl konumun üzerinde yoğunlaşmaya. Artık evde kavga yoktu daha fazla çalışabilecektim. Fakat uykum normal insanların uykusuna hiçbir zaman dönememişti. Günde 3-4 saatten fazla uyursam kendimi ziyanda hissediyordum.

Sabah uyanmıştım. Nadiren yatağımda uyanırım. Genelde bilgisayarın başında sızarım. Hızlıca bişeyler atıştırdım. Babamdan aldığım parayı cebe attım. Diğer cebimede yeni dostumu. Babamla aramız çok yakın olmasada bana para vermeyi ekgib etmezdi. işleri iyiydi yani. Okulun yolunu tuttum. Okula genellikle bigibletle giderdim. Havalar kötü olduğunda ise dolmuş filan. Bugün hava sonbahara göre fena sayılmazdı. Atladım bigiblete başladım pedallamaya. Yoldayken çok şey düşünürdüm. Derin derin taze sabah kokusunu içime çekerdim. Okula vardığımda parmaklıkların yakınına bi yere kitlerdim bigibleti. Sonra doğruca kantine. Yani sadık dostumu almaya. Henüz dersin başlamasına biraz zaman olurdu. Bende 2 dostumla zaman geçirirdim okul bahçesinin dışarsında, kuytu yerlerde. Genelde tam ders başlama saatlerine doğru sınıfta olurdum.

Dediğim gibi lise 2 nin ilk döneminde 8 zayıfım vardı. Fakat 2. dönem biraz kopya biraz da ders dinleyerek. Zayıf sayısını 2 ye düşürmüştüm. Zayıf sayısını 2 ye düşürünce bizimkilere göstermekte bi mahsurunu bulmadım. Göstermez olsaydım. Karneyi zütüme soksaydımda keşke göstermeseydim. Lise 3 başlayana kadar yazın pc ye her oturduğumda o delici bakışlar. O "bi gib yapmadın bi sene bide gelmiş pc oynuyo" bakışları. Son sınıfa kadar bütünleme sınavlarını veremedim. Her veremedimğimde bu bakışlar sürücekti.

Lise 3 teydim. Liselilerin en zütünün kalkık olduğu senedir tespitimce. Ne ygs stresi vardır nede liseye yeni başlamışlardır. Tam idaellerdir. Sınıfta herkesin sevgilisi vardı. Öğle molasında millet sevgilisyle yemek yerdi. Ben yemeğimi alır sınıfa çıkardım. Sınıf boş olurdu genelde. Bi yandan cep telefonuyla forumlarda takılır bir yandan yerdim.

Tamam derslerim kötüydü ama ben tembel değildim. internetin bilgi uzayında kaybolmuştum adeta. Tam bir çöplüktü aslında. Yararlı çöpleri bulmak uğraştırıyordu.

Gün yeniden aydınlanmıştı. Sanki bu sefer yeni gün bana "Kalk gibtir git ne yapıyosan yap" yerine "hergünün bir önceki günden iyi olucak" diyordu. Zirvedeydim. Okula gidene kadar ne yaptığımı hatırlamıyorum bile. Belki eski sefil beni düşünüyordum. Sınıftan içeri girdiğimde dünkü gibtiğim kız ağlıyordu. Tabi havalı ya, etrafındada bir ton arkadaşı. Girdiğim zaman suratıma yine aynı bakışı attılar. "Pislik".

işlerin yanlış gittiğini anladım. Kız konuşmuştu. Önemli olan bunu kimlere anlatmıştı. Yalnızca sınıftakilere anlattıysa Belki işime bile gelirdi. Daha çok önemli biri olurdum. Fakat ya babasına veya annesine de anlattıysa? O zaman gibi tutmuştum.

ilk ders başlayalı henüz 15 dakika olmuştu. Herkes aralarında bişeyler konuşup ara ara bana bakıyolardı. Bu artık beni mutlu etmekten çok endişelendirmeye başlamıştı. Kız facebookunda kimseye bişey anlatmamıştı. Peki whatsapp ? Bu ihtimali düşünmemiştim. işte atladığım halka buydu belkide. Müdür kıpıyı kırarcasına girdi ve beni çağırdı. En arka sıradan sınıf kapısına gidene kadar saatler geçti sanki. Yolda herkes bana bakıyordu. Neydim ben? Önemli mi pislik mi? Şahsen artık 2 side bana uyardı.

Sanırım 3. sınıftaydım. Eve ilk defa internet bağlanmıştı. Bu yaşıma kadar bilgisayarda sadece saçma sapan oyunlar oynadım. Hatırlarım GTA Vice City oyunuyla ilk tanıştığım gün 8 saat pc den hiç kalkmamıştım. Küçük bir çocuk için uzun bi süreydi. Görev felanda yapmıyordum. Yolda adamları döverek, polislerden kaçarak günlerim geçti. Fakat internet çok başka bir kapı aralamıştı. Delircek gibi oldum. Google a ne yazsam bana cevabını veriyordu. Her neyi merak edersem edeyim cevabı vardı onda.

Fakat tabiki yine internetide oyun amaçlı kullandım. Daha o yaşlarda Knight Online a başladım. Yani anlıyacağınız çocukluğum çokta parlak değildi. Fakat geleceğimle ilgili mesajlar veriyordu. ileride asosyal biri olucağım besbelliydi.

hep gibiş sokuşlu hikaye az da böyle iyi hikayeler olsun amk devam panpa rez