nasıl başlasam bilemiyorum

entry*4

öyle bir şey ki beyler ben bu kızla telefonda konuşmaya başladığım günden beri kendimi odama kapattım. yani elimde telefon başka yaptığım bi tak yok. dersmiş okulmuş aileymiş arkadaşmış tv'miş pc'miş giberler hepsini.. 1. bölümünden itibaren izlediğim dizileri (kurtlar vadisi) bile bırakmıştım. deli gibi hastasıydım. hatta pana film forum'da senaryo yazıyodum. o derece amk düşünün lan.

takıyodum kulağıma kulaklık tüm gece elimde telefon onunla mesajlaşıyordum. ve öyle bişeydiki arkadaşlar sürekli mesjalaşıyorduk. yani sevgilisi var onun ama ondan daha fazla benimle konuşuyordu. hiç geç mesaj falan muhabbeti yoktu. e olaylar böyle olunca tabi aile de yeter artık demeye başladı. ailemle uyumsuzluğum o günlerde başladı işte ciddi olarak. sürekli bi asabiyet vardı üstümde. bişey olur aileme bağırır çağırırdım sonra babamla kavga eder genellikle de vururdu. döverdi yani amk. (muallaknin kasları da fena)

neyse o da benim de duygularım var deyince ben o anda bittim beyler. nasıl bir sevinç nasıl bir coşku aman yarabbim. çarşıdaydım o an. herkese mutlu mutlu bakıyorum belki sırıtıyorumdur hatırlamıyorum millet tip tipte bakıyodu. kesin ne gülüyo bu amın oğlu diyodurlar. milleti öpesim vardı sevinçten. öyle bişey işte. ama bi sorun vardı. sorun şuydu: benim ona anlattığım kızı unutmam gerekiyomuş. onlar senin için bi yalandı da diyemedim. hani şimdi yalan attın der diye. belki demezdi ama korktum işte amk. o 1 nisan muhabbetinde öyle bir şey söylediğimi bilmiyodu ki hala bilmiyo. belli ettim bi ara çünkü o da şaka yapıyo zannettim ama toparladım işi neyse.

2 hafta geçti. ama 2 hafta benim en mutlu günlerimdi beyler. öylesine sözler veriyoruz, öylesine iyi şeyler konuşuyoruz, birbirimize öyle şeyler söylüyoruz ki yani sanki ömrümüzün sonuna kadar beraber yaşayacağız o derece hayaller kurup yeminler sözler edilip birbirimize bağlanma temelleri atılıyo. ah amk. içim sızlıyo anlatırken.

günlerden 14 nisan 2011. (bugünün bende 2 önemli hatırası var. 1 bu olay, 2 de titanic. öyle titanic diye geçmeyin bende etkisi gerçekten çok büyük beyler. yani sadece filmi veya gerçek olayı değil. ben çok derin araştırmalar yaptım bunun üzerinde. hiç buunmayan fotolar buldum falan.. beni gerçekten çok etkiledi. hele ki batmasının arkasında yatan sırlar, dönen dolaplar. gerçek bi facia ve bilerek batırılma muhabbetleri. demirlerine kadar etkiledi beni amk o derece. yani uzun lafın kısası titanic'in yerin bende çok ayrıdır. halen de ayrı) bugün yani 14 nisan'da bana sevdiğini söyledi. ben o an bittim beyler. 14-15 nisan titanic ve benimde imkansız gözüyle baktığım kız beni sevdiği söylüyor. yani bende mutlusu dünyada kesinlikle yoktu. perşembe günüydü o gün iyi hatırlıyorum. yarın cuma. 15 nisan 2011. titanic'in de battığı gün işte. ah amk bu akdar mı olurdu. 15 nisa cuma günü için okula beraber gitmek için sözleştik. ben onu bekleyecektim.

entry*2

bu kız ben lise 2 deyken okula geldi yeni başladı yani. 1 yaş küçük benden haliyle. ben bu kızı ilk gördüğümde beyler bittim. o zamandan daha belliymiş. aradım taradım buldum ben bunu face'ten yazdım ekledim kabul etmedi tanışmak istemedi. odur budur şudur bi yerlerden muhabbet çıkarıp face'ten mesajlaşmaya başladık öyle ufak ufak sonra bi gün bizim dükkana geldi (tesadüfen arada bir geliyomuş) kontör aldı. o muhabbet vasıtasıyla muhabbeti ilerlettim falan biz gerçekten tanışmaya başladık. ben onun bi arkadaştan numarasını da bulmuştum ilk zamanlar ama yanlış anlaşılırım diye, rahatsızlık veririm diye hiç mesaj atmadım söylemedim de hiç bende numaran var diye.

beyler ben bu kızı daha da yakından tanımaya başladım (hiç yüz yüze görüşmedik, sadece selam veriyoduk o kadar) benim çekimserliğim, utangaçlığım yüzünden yanına gidemiyodum. daha da yakından tanışmaya başladık işte. o bana sevgilisini anlatmaya başladı bi zaman sonra bende başkalarına takılıyomuş havasın verdim ezilmemek için ballandıra ballandıra yalanlar saydım. özele de girmeye başladık böylece ama ben kızı tanıdıkça bi sorun oluşuyodu bende. bu kız bana aşırı derecede imkansızlaşmaya başladı bende. abi bu zamana kadar gördüğüm en farklı kızdı ve hala da öyle. başka hiçbir kızı farklı bulmadım. hala da tek farklı o.

düşünün. arzuladığınız bi ünlüyü. atıyorum ki adriana lima. onunla görüşebilme ihtimaliniz nedir hayatta ? 0'dır amk. hatta üstünde. imkansızın katlarının katları. işte. bu kızda bende öyle imkansızdı. onunla birlikte olmam, o kızın bana bakması, benimle birlikte olması, sevgili olmamız bi ünlüye ulaşabilmenin imkansızlığındaydı. bu imkansızlık sanırım farklı olmasından kaynaklanıyodu. gözümde artık imkansızdı. arkadaştık belki de dost. ama ben onu yüreğimde hep büyütüyodum. tanıdıkça daha çok seviyo ve aşık oluyodum. hatta bilmediğim şeyleri (kızlar hakkında, nasıl yaklaşılır, ne yapılır, ne edilir vb. durumlar) ona soruyodum üstü kapalı ve ona göre bilgi ediniyodum. ben kızları bu kızla öğrendim.

çok alıngan biriydi. yani samimiyetimize güvenip arada bir şakalar yapardım ufak tefek alınırdı ve bi sevgiliden beder tripler atar bi daha hiç konuşmazdı. aylarca bu. bir iki gün değil haftalarda değil aylarca. yani en büyük kavga buydu. diğerleri buna nazara daha azdı. o sene sonuna doğru telefon numaralarımızı da almıştık (ben artık son andan söyledim bende var diye, kontör attırmaya geldiğindeki numarayı aldığımı söylemiştim. halbuki ben ona sorduğumda bu senin mi diye hayır kuzenim demişti) yaza geldiğimizde bi şaka yaptım ve buna alındı. yalvarıp yakarmama rağmen konuşmadı benimle. kesti ilişkiyi. 3 ay boyunca tek bir mesaj bile yok. bende madem öyle dedim o zaman okullar açılınca hiç giblemek yok aga. okullar açıldı. sanki ben konuşmuyormuşum gibi hallere girdim hiç bakmadım hep yüzümü çevirdim yolumu değiştirdim hiç takmadım onu. aylar geçti. ocak ayına geldik benim doğum günüm geçti. ocak ayının sonuna doğru mesaj attı. barıştık. konuşmaya başladık tekrardan.