nasıl ateist oldum en baştan anlatıyorum

Kenan’la dışarı çıktık. Kahvaltıyı dışarı da yaptık.
Sonra kızlar geldi. Sohbetler filan derken galiba aşık oluyordum.
Kızları yolcu ettik. Benim yüzümde garip bir gülümseme...
Yol boyu Kenan bana bakıyor gülümsüyor.

+ niye gülüyon lan? Yoksa aşık mı oldun?

- şey ...

+ şey ne lan hahhaa ?

- oğlum ya çok tatlı...

evet çok güzeldi, tatlıydı... onun da benden hoşlandığı belliydi.

+ teklif etmeyecek misin?

- kabul eder mi ki?

+ eder kardeşim... sana bakışlarını görmedin mi? Ben kalbinin sesini duyuyordum...

- gerçekten mi lan? Benim gibi bakıyordu demi?

+ evet oğlum... yarın güzel bir çıkma teklifi et. Çiçek böcek bir şey al...

Günlerin nasıl geçtiğini anlamadan akıp gidiyordu.
Kenan’la samimiyetimiz her gün daha da artıyordu.
Kıza teklif etmiştim. Çıkmaya başlamıştık.
Genellikle çift çift takılıyorduk.

Zeynep’le çok iyi anlaşıyorduk. Ama bazen o da biliyor muydu yurtta yaşanan olayları diye düşünüyordum.
Gerçi bilmeyen kalmamıştı... Yerel gazeteler sadace 2 intihar haberi vermişti. Geri kalandan bahsetmemişti. Ve intiharların sebebinin bilinmediğini söylemişti.
Diğer intihar haberlerini ve yaşanan olayları ifadeleri filan almamışlardı gazeteciler...

Belediye başkanı şehirde karışıklığı önlemek için böyle bir tedbir almıştı herhalde... Nedenini pek bilmiyorum. Ama elimde o dönemde çıkmış yurtta esrarengiz olaylar adlı bir dergi var...
Ve 2 intiharın haberi var...

Ama ne kadar da sen bu haberin yayılmasını önlemek istesen de kulaktan kulağa büyük bir kaos ve bilinmezlik yayılıyordu şehirde.

Bu durum da Zeynep in de bilmemesi imkansızdı.

Ama o hiç oralı olmuyordu. Hani birini seversin ya, senden ayrılmaması için yalanlar söylersin ama o yalan attığını öğrenir, hisseder ve ayrılamaması için söylediğin yalanlar bir aşkın sonu olur. Bu da böyle bir şeydi.

Hep yalanlar söylüyordum her konu da... Kendimi hep farklı gösteriyordum. Bahsettiğim kişi ben değildim ki... O da başka biriyle çıkıyordu. Benim bahsettiğim adamla çıkıyordu. Ama o ben değildim. Belki bahsettiğim adamdan daha iyiydim ama bahsetmediğim adam çaresizlik içinde boğulmuş bir adamdı. Ona anlatamazdım ki! Ama gerçek seven ayrılır mıydı?

Bir gün o açtı konuyu...

+ Bak aşkım! Seni gören herkes bana bu o yurtta kalan çocuk değil mi? Hatta daha da ileri gidiyorlar... Senin için katil diyorlar. Ben çok üzülüyorum. Sen öyle değilsin biliyorum bilmesem bile hissedebiliyorum. Bana anlat her şeyi ki aklımdaki kuşkular gitsin.

- Zeynep! Bunu anlata anlata dilimde tüy bitti. Her tanıştığım insan bana bunu soruyor. Cani gibi bakıyorlar bana. Sence ben öyle biri miyim? Kardeşlerimi öldürecek kadar vicdansız mıyım? Onlar benim canımdan öteydi lan! Ne zaman aklıma gelse kendimi öldüresim geliyor. Keşke ben ölseydim onların yerine ama ölmedim işte Allah kahretsin ki ölmedim. Kafamdan atamıyorum, dağıtmaya çalışıyorum kendimi unutmak için ama sürekli birileri bana onları hatırlatıyor. Sözleriyle, bakışlarıyla hatırlatıyorlar. Sen o kadar insanın birden bakışlarının sana yoğunlaşması nedir bilir misin? Bu şüphe ile yaşanmaz kızım... inanmıyorsan çekip gidebilirsin... Bir de seni kaybederim... Ne de olsa alışkınım anasını satayım... Buna da alışırım. Senin yokluğuna da alışırım. Ama ben de biterim. Sen de onlardan biri olma...

Zeynep ağlıyordu. Sarıldım... Ve kaldığımzı yerden devam ettik.

Yurda kendimi zor attım... Kenan oturmuş camdan etrafı izliyordu.
Dolabın kilidi sallanıyordu. Allah Allah dedim... Açtım dolabı üstümü değiştirdim..
Sanki biri benim dolabımla uğraşmış gibiydi... Üstelemedim. Kenan la dolaplar yan yanaydı.
Belki kendi dolabıyla uğraşırken benim kilit sallanmıştı.

Yatağıma geçtim. Kenanın yüzü asıktı. Ne oldu dedim... 3 günlüğüne memlekete gitmem gerek dedi. Yüzüm asıldı. Canım sıkıldı.

O 3 gün bana çok zor gelecekti.

Peki dedim... Önemli bir şeyse ben de geliyim yardımım dokunur belki... yok dedi... Ben hallederim.

kenan gitmişti yolcu ettim...
yalnız kalmıştım yine.
kızı aradım dışarı çıktık.
dolaştık biraz... yine gece olmuştu.
oda da yalnızdım.

tek dostum kendim kalmıştım.
kızı aradım biraz da telefonla sohbet ettik.
klarnetini giderken bırakmıştı.
bana biraz öğretmişti.
2-3 parça çalabiliyordum.
uğraştım bi kaç nota çıkardım.

yalnızlık...

sessizlik...

içim daralıyor içim bildiğin gibi değil.

kenan gitti. sessizlik beynimin içinde tekrar yankılanmaya başladı.
sessizliği dağıtmak için müzik çalıyorum.
müzik dinliyorum. ıslık çalıyorum.
geçiştirmeye çalışıyorum.

uyumalıydım. sessizlik beni boğuyordu.
sanki biri tekrar camdan aşağı atlayacak gibi geliyordu.
tek ben vardım odada ... cam beni çekiyordu.

susuyordum. gittim musluğa ağzımı dayadım.
yurdun koridorunda kimse yoktu.
herkes odalarına çekilmişti.
saat gecenin 2 si olmuştu.

uyumalıydım...

yastığa başımı koydum...
içerde şimşekler çakıyordu.
sesler yoğunlaştı.
ellerimle kullaklarımı kapattım.
iyice içime sindim.

duvarda bir şeyler yazıyordu.

senle bir anlaşma yapmıştık...

3+3.0+1/606/6 /6

sonra kahkahalar yoğunlaştı.

duvardaki yazı ve sayılar hafızama sanki iğne ile işlenmişti.

çığlık atıyordum. kimse duymuyordu.

kan görmüştüm. cam kırıkları görmüştüm.

yine gelmişlerdi ama kan beni daha da çok çekiyordu.

yalnızlık! hep yalnız olduğun zaman gelirler.

hep yalnız olduğun zaman gelirler. ve kimseye görünmezler.
sadece seni isteler onlar. sadece sana görünürler.
seni almak için en uygun zamanı beklerler.
onlar... en görünmedik şeyi bile görürler.

sevdiklerinin inandıklarının gerçek yüzünü gösterirler sana.

ne kadar ağlasan da sızlasan da çaresi yok...

aslında tek çaresi var. çaresizsiniz!

odanın içinde yine o rengarenk iplikler...

havada uçuşuyorlar.

karanlık ağır basıyor.

bir taraf sarı bir taraf lacivert...

siyah olan onlar. sen ise beyazsın.

dokunursan kararırsın.

birden cam kırılma sesiyle irkiliyorum...

etrafıma bakıyorum kimse yok.

koridorda çığlıklar yükseliyor.

büyük bir gürültü var.

polis arabasından siren sesleri geliyor.

ambulans zaten hazır bir şekilde.

görevliler güvenlikler herkes burada.

korkarak koridora çıkıyorum.

odamın kapısını açar açmaz herkes bana bakıyor.

ama herkes yan odaya yoğunlaşmış.

polisler çocuklara dağılın diyor.

geçen konuştuğum bir polis bana tuhaf tuhaf bakıyor.

üzerimden bir yük kalkmış gibi hissediyorum.

sanki bir kuş gibi hafif ve özgürüm.

bütün oklar çevremden geçip gidiyor.

sonra odama gidiyorum. yatağıma yatıyorum.

koridorda çocukların sesleri...

" çocuk kendini camdan atmış."

bu sefer işler değişmişti...
o oda da ben yoktum.
bu sefer benim arkadaşım değildi.

hem aldığım duyumlara göre de oda da muhabbet ederken olmuş...
çocuklar işte doğa üstü olaylardan bahsediyorlarmış.
çocuk hiçbir şey söylemeden kendini camdan aşağı atmış.

herkes olayı polise anlatmış.

artık olaylar gittikçe içinden çıkmaz bir hal alıyordu.
gerçi benim için değil polisler için sıkıntıydı.
herkesin bana olan bakışı da değişmeye başlamıştı.

artık yavaş yavaş temize çıkmaya başlıyordum...
bu son olaydan sonra belediye başkanı filan yurdu ziyaret etti.

sanırım orda da bir katil olmadığını anladıkları için inceleme gerektiğini anlamışlardı.
yurt kapana bilirdi.

kızı aradım buluştuk.

herkes gibi oda olanları duymuş.

geldi bana sarıldı...

+ senden şüphelendiğim için affet beni aşkım dedi.

sarıldım uzun uzun... uzun zamandır kimse bana böyle sevgiyle sarılmamıştı.

sanki eski günlerime döner gibiydim.

ama kenan gittikten sonra duvara yazılan yazılar ve ardından olan olaylar beni korkutuyordu.

"senle bir anlaşma yapmıştık" dedikten sonra böyle olması doğal mıydı?

sanki başıma bu belayı saran güç...

tekrar alıyordu.

sanırım benim rahat yaşamam için onların dediklerini yapmam gerekti.

gece tekrar yurda geldim...

açtım kur'an-ı kerim'i tekrar okumaya başladım.

içim huzurla dolmaya başlamıştı...

birden o huzuru yine bir ses bozdu.

+ anlaştığımız gibi...

cesaretimi topladım bu sefer cevap verdim...

- ben senle anlaşmadım...

+ anlaştın! arkadaşlarını istediğini söyledin...

- sen mi vereceksin arkadaşlarımı? senin buna gücün yetmez... kimsin bilmiyorum ama sanırım aklımın bir oyunusun.
Allahtan başka kimse ölüyü getiremez...

+ ölüyü getireceğimi nerden çıkardın?

- ben anlaşma yapmadım... kimsin sen? benden uzak dur...

+ ya sevgilin ya kenan...

- dokunma onlara... onlardan uzak dur. benimle ne alıp veremediğin var?

+ sen farklısın... dediklerimi yapacaksın.

aklıma kenan ve sevgilim geldi ağlamaya başladım...
gitmişti o ses... duvarda bir yazı daha belirmişti.

" güvenme"

güven! en çok yaptığımız hata...

biraz yakın olana güveniriz. sırlarımızı paylaşırız.

güven bir bataklık gibidir. batarsan çıkamazsın.

gün gelir o bataklıktan çıkar bütün sırların...

yüzüne çarpar uluorta en güvendiğin adam bütün gerçekleri...

üzülürsün! güvenme! ilk defa haklıydı.

gece kenan gelmişti. uzun uzun sarıldım...

olaylardan gelir gelmez haberi olmuş.

tuhaf tuhaf sorular sordu. anlam veremedim...

ben yurttan ayrılıyorum. okulu da bırakacam.

sevdiğim bir kız memlekette onla evlenecem. işerin başına geçecem demişti.

ya dedim burdaki sevgilin o gelip geçiciydi. bir hevesti.

peki neden? sıkıldım artık dedi... dolabını toplayıp gitti...

intikam! intikam nasıl bir duygudur bilir misiniz?
soğuk filan yenmez... onu sıcak sıcak yiyeceksin ki tadı çıksın...
dondurma değil ki bu...
intikam en güzel yemektir. ancak sıcak yersen de dilin yanabilir.

en doğru zamanı beklemelisin. sistemini çok güzel kurgulamalısın.
bir katil gibi düşünüp bir yazar gibi uygulamalısın.

artık intikam vakti gelmek üzereydi.
bunu hissediyordum.

herkesin bakışları değişmişti. bir çok arkadaş edinebilirdim.
çünkü suçsuz olduğum ispatlanmış gibiydi.
bazı arkadaşlarım gelip benden özür bile dilediler.

çok arkadaş edinebilirdim evet ama dost edinemezdim.
çünkü güven konusunda dersimi almıştım.
hiç kimseye güvenemezdim artık.

çok sevmiştim... zeynep'i çok sevmiştim.
yoldaşım olmuştu.
ilk defa birine o kadar sevgiyle sarılmıştım.
ama satılmıştım.

bu çok fena bi duygu...
bir anda öldürür. neye uğradığını şaşırırsın...

unutmuş gibi yaparsın ama gün gelir kıyıdan köşeden fırlar.
işte intikam böyle bir şeydir hiç ummadığın anda karşında bulursun...

kendimi sıkı sıkıya hayata bağlamalıydım.
tekrar eski cesur ben olmalıydım.
kimseden korkmadan, hiçbir şeyden titremeden, ben, eski ben olmalıydım.
ne kadar güçlü olursam o kadar başarılı olurdum.
ama suat'ın dedikleri hala kulağımda çınlamakta.
teslim olmamı istemişti.
ne kadar mücadele edersem o kadar acı çekeceğimi.
ne kadar güçlü olursam o kadar sevdiklerimi alacağından bahsetmişti.

ona inanmıyordum. onun kişiliğinin benim kadar güçlü olmadığını biliyordum.
o yüzden çabuk pes ettiğini düşünüyordum.
zaten güven konusunda dersimi almıştım.
neden güvenecektim suat'a...
aylarca beni kandırığı için mi?

eğer benim kadar güçlü olsaydı zaten yanımda olurdu.
yanımda olsaydı daha da güçlenirdik.
o kadar kişinin de ölmesine gerek kalmazdı.
başarırdık! onun bildikleri benden fazlaydı.

böyle düşünüyordum ama belki de kendimi kandırıyordum.
belki de başaramayacaktım.

onlarla yaşamaya alışmalıydım.
onların istediği adam olmamalıydım.

ama işte onların da bu hoşuna gidiyordu.

milletin kafası çok karışmıştı.
herkeste bir korku havası vardı.
ve ne olduğunu bilmiyorlardı.
yurttan birer birer ayrılmalar başlamıştı.
valizini alan gidiyordu.
ancak durumu yetmeyenler kalmak zorundaydı.
müdürlerle filan görüşülüyordu yurt kapanabilirdi.
ama bilmiyorlardı ki eğer bi kere gelmişse nereye gidersen ordadır.

gece millet uyuyamıyordu. o sırada geleneksel olarak her sene yapılan odalar arası futbol turnuvaları vardı.
yeni başlayacaktı. her oda takım çıkarıyordu.

yurdun hemen arkasında halısaha vardı.

maçlar orda yapılacaktı.
benim ise odam boştu.

ben takım çıkaramıyordum ama kafam dağılması içinde böyle aktivitelere katılmam gerektiğini düşünüyordum.

suat geldi yanıma...