nasıl ateist oldum en baştan anlatıyorum

odaya pencereden çıktık. zaten alçak olduğnu belirtmiştim. cam kesici ile pencereyi açtık. yukarı çıktık. oda da değişiklik yoktu. ışıkları yakmaya çalıştık ama açılmadı. sonra ben bastım açıldı. arkadamı döndüm tekrar kapandı. korayla göz göze geldik gülümsedi. tekrar basıp açtım ışığı 6. yatağa doğru yöneldim. ve başımı yastığa koyarak uzandım. korayda sandalyeye oturdu ve saatlerce öylece bekledik. koray bir şey olacağı yok kalkalım dediği sırada. kilitli kapı açıldı. lacivert ve etrafında renkli ipler uçuşan bir karartı geçti önümüzden. birden ikimizde yaşlı teyzenin sesini duyduk. bu sefer şuh bir kahkaha atıyordu. arkadaşla ikimiz bildiğimiz bütün duaları okumaya başladık. ama allah kahretsin gitmiyordu. okuyorduk gitmiyordu. musakaya sarılıyordum gitmiyord. gitmiyordu lan işte. allah diyorduk gitmiyordu.

kısa süre sonra ses kesildi... odanın içinde soğuk rüzgarlar esmeye başlamıştı. koray korkudan ses çıkaramıyordu. ben ise artık alışmış gibiydim ama tedirgindim. hemen burdan çıkalım dedim. koray kalkmadı. sen git dedi. koray kalk dedim kalkmadı. sonra ışık yanıp sönmeye başladı. bi kapandı bir daha açılmadı. sonra bir cam kırılma sesi duydum... ışık yandı. aşağı bi baktım koray yerde yatıyor. sonra tekrar seslendi o ses " sadece sen"

@58 panpa biliyoruz amk... bu başlığı boşuna açmadık. ateizmi bana öğretme... ben yaşadıklarımı anlatıyorum. metafizik mi değil mi sonra anlarsınız? bi sonunu bekleyin...

@59 peki!

ya amk diğer başlıklarda da bunu sordular... @61

2 blok var kızlar binası, erkekler binası... kızların en son katından devam ediyor numara sıralaması. hikaye bitince onun da capsini verecem.

hemen çıktım odadan... korayın yanına koştum güvenlikler de geldi. hemen ambulans filan zütürdüler ben de yanların da gidecektim... gelen polisler sen bizle geliyorsun dedi. koraydan habersiz gittim sorguya çektiler. artık onların da canı sıkılmıştı bu durumdan. ne işiniz vardı orda dediler.ben yoktum sese geldim diye kıvırmalara başladım. çünkü oda da bir ben bir de koray vardı. bunu benim yapmadığıma ikna edemezdim. ifademi verdim çıktım. adam imalı imalı bakarak tekrar görüşcez dedi. hemen korayın yanına gittim. herkes ağlıyordu. koray ölmüştü.

@71 işin muallakliği orda ya zaten panpa... o istediğini öldürüyor istemediğini yaşatıyor. bina alçak normalde. atlasan en fazla ayağın kırılır. ama kafa üstü düşersen ölürsün. devam edecem panpa rahat olun! sonunda hepiniz ne demek istediğimi anlaycaksınız?

artık o oda da olanları tek bilen bendim. bir de daha önceden yaşamış suat.
ortada bir sır var. biri bu sırrı sana söylyecek.
ama ilk önce senle uğralıyor gücünü alıyor daha sonra da seni ona köle ediyor.
bir kapı var orda... içeri girsek her şey çözülecek. o kapının anahtarı da merak.
artık onlar benden elini kolunu çekse bile ben onları bırakamazdım.
bütün bunları yapan sevdiklerimi elimden alan neydi?
onlar kırmızı pelerindi. ben kızgın boğa... onların okları vardı.
kan gördükce daha da sinirlenmeye başlamıştım.
çünkü kan pelerinden kırmızıydı.

---

koray ölmüştü...
sürekli izleniyordum polisler tarafından.
muhtemelen beni seri katil sanıyorlardı.
ama bu kadar prof bir seri katil daha önce yaşamış mıydı?
belki de görünmeyen yerlerde. ama ben ne görülmeyen yerdeydim ne de görünmezdim...

yanıma hiçbir kimse yanaşmıyordu. sabah akşam namaz kılıyordum. dua ediyordum.
hocalara gidip derdimi anlatıyordum. hepsi bana delirmiş gibi bakıyordu.

yine polis arabası görmek beni rahatsız etmiyordu ama beyaz gömlek görmek beni çok korkutuyordu.

bugünlük bu kadar yeter kardeşlerim... yarın devam edecem. hem word'e atıyım daha hızlı yazarım sizde beklemezsiniz. şuan çok tuhafım garip şeyler hissediyorum. yatmalıyım!

@93 kardeş işte bende başıma bu olaylar gelmeden önce senin gibi düşünyordum. ayrıca sen hz muhafazidin istanbul'u feth eden için söylediği hadisi çok yanlış anlamışsın. o hadiste fatih'in adı geçmiyor bile.

neyse bak kardeşlerim hikaye komik gelebilir saçma gelebilir ama bunlar gerçek... önyargılarınızdan sıyrılın ve beni dinleyin hikaye bittikten sonra eleştiri yapacak haliniz kalmayacak. daha neler anlatacam? bunlarla ateizmin bi alakası yokmuş gibi görünüyor daha başlangıcı anlatıyorum ilerleyen partlarda anlattıklarımla bütün konu bağlanacak rahat olun siz.

yok la fame peşinde değilim... gözlerim yoruldu bin.

@107 oğlum kesmemin illa bir sebebi var demedim. gözlerim yoruldu 1 kendimi tuhaf hissediyorum 2... uyku tutmadı uyuyamadım rahatsız oldum anlatabildim mi?

@109 dinlerim de okurum da... gibimde de olur. ne meşhur olcam yannanım okuma gibtir git o zaman. @1'i iyi okuyun. devam edecem kalktıktan sonra. için fesat senin. oğlum şu başlığı saçma şeylerle gibmeyin...

@112 panpa saat 21-22 gibi başlarım yine herhalde belki daha da erken.

artık çok rahat dolaşıyordum... uzun süredir hiçbir şey rahatsız etmiyordu beni. ama dediğim gibi merak her şeyin anahtarıydı o istemese bile gidecektim peşinden... o da bunu biliyordu sanırım.

felsefe vermiştim kendimi. araştırmadığım konuları araştırıyor, dalmadığım denizlere dalıp çıkıyordum. bütün din kitapları araştırmaya okumaya başlamıştım. ufak bir ışık arıyordum...

camii hocaları beni görünce yine mi sen gibi bakmaya başlamışlardı.
ama beni gördüklerine sevindiklerine kesindi.
içlerinde tek bir hoca vardı, beni gördüğü zaman kaçıyordu.
korkuyordum panpalar. gerçekten korkuyordum.
sığınacak tek kitabıma sığındım.
allahıma sığındım... namazdan başka bir şey düşünmez oldum.

artık kafayı yemek üzereydim. yurtta kimse beni sevmiyordu. herkes benden uzak duruyordu.
gitmem lazımdı bu yurttan. uzaklaşmam lazımdı. keşke hiç kayıt olmasaydım yurda keşke o kadar güvenmeseydim kendime.

bu anlattıklarımı kimseye anlatamıyordum. tek koray biliyordu.
oda öldü.
suat biliyor tek... gerçekleri biliyor ama onun yolu farklıydı.
bir gün suat ile oturup konuşmya karar verdim.
yine başıma iş alacaktım, ne güzel rahatt bırakmışlar hayatına devam etsene...
ama yok! illa kaşınıyorsun...
istemeden de olsa kaşınıyorsun.

suatın yanına gittim. o bile benle konuşmak istemedi.
çünkü yurdun tepkisinden korkuyordu. herkes bana karşı cephe almıştı.
üstelik polisler bizi izliyordu. konuşursak başının belaya gireceğinden korkuyordu.
ilk başta istemedi konuşmak.

gözlerinin içindeki yalana bakıp iyi dedim ve gittim.

takiiii gece o benim yanıma gelene kadar...

gece yanıma gelmişti... çok şaşırdım. bi taraftan da korkuyordum.
o cesur halimden hiçbir şey kalmamıştı.

- niye geldin?
+ konuşmak istemiyor muydun moruk?
- gündüz istiyordum evet.
+ gece niye istemiyorsun? Yoksa korkuyor musun?
- yoo... korkudan değil (yalanıma sokuyum)
+ ee o zaman?
-gündüz neden reddettin şimdi neden geldin?
+ ... şey... öyle ya işte sana haksızlık yaptığımı düşündüm...

haksızlık yapmamıştı. onlar git demişti anlaşılan...
tekrar harekete geçmişlerdi belliki!
ama neden ben bu soruyu hep düşünüyordum? bende diğerlerinde olmayan ne vardı?

- iyi bakalım konuşalım o zaman...
+ sen konuşmak istedin. anlat.

---

- suat ne konuşmak istediğimi sende biliyorsun. bu olanlar benim kafama çok takıldı bacanak! sende bunları biliyorsun. belki de en ince ayrıntısına kadar biliyorsun. belliki bunların içindesin ve ne yapıp ne edip bu işin içinden çıkıyorsun... ama farkında değil misin ki kölesin? bütün kardeşlerin toprak altında yatıyor lan. hiç mi vicdanın sızlamıyor? hiç mi gece kalkıp ağlamıyorsun? hiç mi?

+ ağlıyorum... daha doğrusu ağladım be hocam. senin gibi bende çok ağladım. ama ağlamakla olmuyor. çok farklı şeyler çok. bak ben sana iyilik yapamam. anlıyor musun? sen onlar için benden daha değerlisin. ve seni istiyorlar. bende çok direndim senin gibi ve sonunda bıraktım, teslim oldum. yoksa daha çok sevdiklerim ölüyordu. kardeşim! emin ol ben senden daha çok ağladım. daha çok mücadele ettim. ama gereksiz. boş. kurtulan yok. ve daha çevrende gördüğün onlarca belki de binlerce adam onlar için çalışıyor. nereye gidersen git hep yanındalar.

derin bi sessizlik oldu. ama neden suata inanıyım ki? daha önce inandım da ne oldu? kardeşimiz dedik de ne oldu? neden teslim olacakmışım. bunlar kim ki? ne güçleri var? kime hizmet ediyorlar? ne bu? allah'a bile şüpheyle yaklaşıp kul olmayan insanlar varken bunlara neden köle olsun ki? inanmayacaktım...

- peki neden ben? ve bunlar kim? beni bilirsin suat ben kolay kolay teslim olmam... ama sana inanmam için de beni az da olsun seviyorsan söyle...

+ sen sanıyor musun ki bizi şuan görmüyorlar? emin ol bizden daha iyi görüyorlar. söyleyemem kardeşim seni çok seviyorum ama söyleyemem. gel vazgeç teslim ol.

- ne olduğunu bile bilmediğim bir şeye niye teslim oluyum? nasıl teslim oluyum? hani hani nerdeler teslim oluyum hani nerdeler?

+ ...

kalktı ve gitti.

@192 boşuna tekrardan okuma oralara gelecem... anlatacam teker teker aklında o sorunun kalması güzel olmuş. dikkati oraya çekmeye çalıştım zaten.

O gece içimde garip bir sıkıntı vardı. sanki bir şey olacaktı. 8 kişilik yurt odasında tek başıma kalıyordum.
herkes beni dışlamış kimse benle kalmak istemiyordu.
gerekirse millet aynı yatakta 2 kişi yatıyordu ama yine o kadar boş yatak varken geçmiyordu.
korkuyordum! oda da tek başımayım.
ve içimi garip bir sıkıntı basmış.
sanki birşeyler olacakmış duygusu...

hani tarif edemezsin ya işte o duygu sarmış bütün benliğimi.
açtım neti internetten videolar filan izliyorum ki kafam dağılsın.
film filan izliyorum.
bi ara elektrikler kesildi.
ne tuhaftır ki jenaratör de devreye girmedi.
karanlık ortamı sadece laptop'un ışığı aydınlatıyordu.
zaten korkuyordum iyice içime sindim.
deve kuşu gibi ellerimle suratımı kapatıyorum.
dudaklarımı kemiriyorum.
bildiğim bütün duaları okudum.
titreyen ellerimle sigaramı yaktım.
ve elektriklerin gelmesini bekledim.

kafamın içindeki uğultular sarmıştı odayı...
ceset kokuları geliyordu burnuma.
kulaklarımda kardeşlerimin sözleri.
bütün benliğim odanın içine hapis olmuştu.
ne çıkabiliyordum o odadan ne de kalabiliyordum.

ellerimi gözlerimden çektim. bütün kardeşlerim yerlerinde yatıyordu.
hepsi yerli yerindeydi. uyuyorlardı. suratım ilk defa gülümsedi.
sonra rengarenk ışıklar dolmaya başladı odanın içine. renkelerin içinden ipler birer birer camdan dışarı çıkıyordu.

ayağa kalktım. kargalar karşı binanın etrafında dolanıyordu.
sesler gittikçe yoğunlaşıyordu.

yine o sesi duymuştum amk! sadece sen...

neden ben? dediğimi hatırlıyorum...

rüya da değildim eminim ama gözlerimi açtığımda sabah olmuştu.

temizlikçiler kaç gündür odayı temizlemiyordu. sanki lanetlenmiş gibiydi oda...
kız arkadaşım terk etmişti. öğretmenlerin yüzünü gördüğüm yoktu.
iyice salmıştım kendimi. saçım sakalım birbirine karışmıştı.
herkes bana deli diyordu. polis katil diyordu. hoca kafir diyordu.
arkadaşlarım (!) ise yanıma yaklaşmıyordu.

gerçekten ben neydim...

ilk defa o gün kendimi ıssız bir yere atıp kendimle başbaşa kalmaya karar vermiştim.

benim arada arkadaşlarla içip kafamızı dağıttığımız bir yer vardı. bir kayanın üstünde yaşamaya çalışan bir ağaç vardı.
etrafı çoraktı. yeşillik yoktu.
her zaman o ağaca hayran kalmışımdır.

başımda bu kadar şey varken içmem beklenmezdi. bi yandan allahtan yardım isterken diğer yandan içmek olmazdı.

içmek için değil kendimi dinlemek için gittim...

ve bu zaman kadar yaşadığım en tuhaf şeylerden birini yaşadım...