huzur çok önemli bi kavramdır beyler. çok farklı yerlerde buluruz huzuru. kimisi ailesinin yanında huzurlu hisseder kendini. kimisi arkadaşlarının yanında, kimisi ise sevdiği kişinin yanında bırakır kendini huzurun kucağına. ama kimileride vardır ki yalnız kalmak huzuru yaşamasına vesile olur. kimse olmadan, tek başına. okuduğu kitaplar, izlediği filmler, dinlediği müzikler eşlik eder yalnızca huzur denen kavrama. peki ben hangi bölümündeydim huzurun ? bana huzur veren şey neydi ? ya da nasıl yakalayabilirdim huzuru ?

izmir doğup büyüdüğüm, huzurun kelime anlamı olabilecek yerdi benim için. gerek arkadaşlarım, gerek ailem burada, yanıbaşımdayken huzur kaçınılmaz gelirdi bana. tüm bunların üstüne bi de sevdiğin varsa ellerini tutabileceğin keyfinden geçilmez. ama yaşadığım öyle ağır şeyler vardı ki şu koca şehirde artık huzuru arkamda bırakıp yalnızlığa gitmek istiyodum. yalnızı seven birisi olmadım hiç bi zaman beyler. ailenin tek çocuğu olmama rağmen yalnız kalmayı hiç bi zaman sevmedim. çünkü hep birileri vardı yanımda bu yaşıma kadar. şimdi kimse olsun istemiyodum. sakarya'ya gelme sebebimde tamamiyle bundan ibaretti. tabii ki eğitimsel yanıda var. okuduğum bölümün en iyi eğitiminin burada olması, dgs'de tercihim olarak alınacak 2 kişiden birisinin benim olmam. bunlar yan etkenlerdi esasında. ama bulunduğum konumda bunları düşünmek için fazlasıyla geç. çnkü gelmiştim, görmüştüm ama yenmeye hazır değildim. ama bu mücadelede kendime bi ordu toplamam gerekliydi. huzursuzluğumla olan savaşımda arkamda duracak cesur savaşçılara ihtiyacım vardı. ilk ikisi yanımda belirmişlerdi bile. dilleri farklı olsada kalpleri aynıydı benimle. sakarya onlar içinde bi kurtuluş yoluydu, bi çıkış kapısıydı. burada da yollarımız kesişti işte. Eşqin ve Javid rolleri büyük olacak karakterlerdi.

Ertesi sabah yine erkenden uyanıp hazırlanmışken bizimkilerden hiç birisi yoktu ortalarda. Sabah sabah kapılarına gitmekte istemedim, gelmedilerde vardır herhalde bi bildikleri diyip yalnız başıma koyuldum okul yoluna.

burada beni bilen bilir beyler. açtığım başlıklardan, girdiğim entry'lerden her zaman belli etmişimdir rengimi. şu ana kadar hayatıma girip çıkan tüm kadınlar renkli gözlüydü, bundan sonra da öyle olmaya devam edecek. ben açık kahverengi gözlere sahibim. ama aileme bakacak olursanız hem anne hem de baba tarafım (amca-hala / dayı-teyze hatta dedeler nineler dahil) herkes renkli gözlüdür. ulan tüm pis genler bana mı geçti ne olduysa ben kahverengi oldum amk. içimde, damarlarımda renkli gözlü genlerinin fıtı fıtı gezdiğini biliyorum. eğer renkli gözlü bi hanımefendiyle izdivaca erebilirsem çocuklarımda kesinlikle renkli gözlü olacaklardır. ya olmazsa ? ya ona da kahverengi geni geçerse ? o zaman yannanı yeriz işte. aman sağlıklı olsun da *

temeli buna dayanmakla birlikte estetik olarakta bana hoş gözüktüğü için renkli gözlü hanımefendiler her zaman için daha ilgi çekici gelir bana. dediğim gibi hayatımda da hep onlar yer almıştır. okula gitmek için dolmuşa bindiğimde de etrafa çok bakınmadan boş bi yere oturup müziğimi açarak yolu seyretmek gibi bi planım vardı. ama yanıma öyle birisi oturdu ki gözlerine baksanız saniyeler içinde boğulabilirsiniz. masmavi, fosfor gibi ulan. parıl parıl parlıyo. balayına gidilen asortik adalardaki sahil kenarları gibi masmavi, ardını görebilirsin o gözlerin. kendiside ufacık, hanım hanımcık bişey. yanım boştu, geldi oturdu. göz göze geldik, fakat ayıp olmaması için çokta fazla bakıp rahatsız etmek istemedim. ilk günden ne lüzumu var aq. bi de kız tesettürlüydü. arkadaşlar, ben izmirde doğup büyüyen birisiyim ve izmirin tesettürlü oranına bakacak olursanız yok denecek kadar az. herkes açık, herkes laik. ve bu durumdan dolayı benimde hayatım boyunca hiç tesettürlü arkadaşım olmadı. yanlış karşılanabilir diye başımı çevirip yolu seyretmeye koyuldum, ama gözler gitmiyo aklımdan. o da yolu seyrediyo, telefonunu çıkarıp muhattap olduğu yok. ulan tam dönüp seyretmelik zamanlar ama yapmak istemedim. hem aynı duraktan bindiğimize göre daha sonra tekrardan denk gelebilirdik. ya da indiği fakülteye bakarak nerede olduğunu bilebilirdim. kafamda binbir türlü seçenek var. ama büyülenmiş gibiyim, oralı olamadım.

ben bunları düşünedururken çoktan okula girmişiz bile. benden bi durak önce indi, ulan tam da iki fakültenin arası. hangisine girdi acaba amk ? ya bizim fakülteye girecekti ya da hukuk fakültesine. dur bakalım, bulurduk elbet...

fakültemin durağına gelip indikten sonra yine içim kıpır kıpır şekilde uzunca olan merdivenlerden inip binaya doğru yola koyuldum. öğrenci işlerinde işlerimi hallederken bölüm başkanı olan hocayla karşılaştım. aslında iyi bi adamdı bu. bilgi birikimi, yaşadıkları, tecrübesi fazlaydı. ulan zaten yoldan geçen boş bi öğretim görevlisini burada bölüm başkanı yapmazlardı. elbet böyle birisi olacaktı. ama geçiş öğrencisi olmamla ilgili söylediği şakalar artık batmaya başlıyodu be.

"sana fazladan bi kaç ders daha ekledim, onlarıda atlat bakalım delikanlı"
"ooo geldiğin puanda yüksekmiş (3.74'tü bu arada) onu birazcık kırpalım da hakettiğin yerlere gelebilesin"

falan filan.

Şaka diyorum ama harbiden önceden aldığım dersleri yeniden eklemişti lan ders programıma. Hem de oldukça kabarık bi ders programıydı bu. Bi dersten çıkıp koşarak diğerine gitmem, gecemi gündüz etmem, hatta blok derslere fazlasıyla alışmam gerekiyodu. haftanın her günü dolu olmamda cabası. of hocam be, iyi anlaşabilirdik. daha ilk haftadan şu kazığı atmasaydınız bana çok kral olucaktı aslında.

işleri hallettikten sonra fakültenin içinde, çevresinde dolaşayım dedim biraz. Ulan öğrenci olarak geldik anca karıya kıza, gezilecek yerlere bakıyorum. Az sınıflara, laboratuvarlara, amfilere bakayım. Nasıl bi ortamda geçecekmiş 3 senelik uzun maceram. sınıflar fazlasıyla ferah, her yerden ışık alıyo. tabii hocalar rahatça slayt okuyabilsin diye hazırlanmış projeksiyon cihazlarıda yerlerini almış. amfilerde fazlasıyla tatmin edici. en azından dersten sıkılırsan rahatlıkla uyuyabilirsin, karışan falan çok olmaz gibi.
kantinine göz atacak olursak; anlatmak için kelimeler kifayetsiz kalabilir beyler. öyle bi kantine sahibiz ki hem ortamı hem de konumu çok iyi. üniversite genelinde güzel (hatta yollu) kızların en bol olduğu, hatun düşürmek için en yüksek potansiyele sahip kantinde burasıymış zaten söylendiği kadarıyla. hatta başka bölüm ve fakültelerden sırf karı-kız kesmek için gelen öğencilere rastladığım oldu. okulu bitirdim, yıllar geçti. ama hala aynı şekilde olduğunun haberini alırım orada olan eşten dosttan.
herkes bi gruba sahipti. sohbetini eden, dedikodusunu yapan, yeni tanışmaya çalışan, fal baktıran, abaza muhabbetleri çeviren... herkes bi oluşum içindeydi yani. ben gidip koltuklardan birine tek başıma otursaydım daha ilk haftadan loser damgası yiyebilirdim. zaten izmirden geldiğim için giyim kuşam olarak farklı bi tipim, dikkat çekebiliyorum. bi de yalnız oturup iyice sıçmayalım. bakınıp geçtim sadece. elbet bi ekip oluşturup ben de oturur iki lafın belini kırarım birileriyle.

fakülteyle, öğrenci işleriyle ilgim alakam kesildiğine göre daha pazartesiye kadar uğramam buralara. aslında uğrasam mı lan ara ara ? belki mavi gözlü hanım hanımcık güzellikle tekrar karşılaşırdık. belki bu sefer konuşur tanışırdık bile. ne var yani parasını alıp "kaptan, şuradan bi öğrenci al" diye bağırarak uzattıysam. olamaz mı amk