nasıl piç oldum anlatıyorum

http://fizy.com/#s/1agn5b

şeytan haklıydı..

her ne kadar, beni en zor zamanlarımda kurtardığına inandığım şeylere ihanet ediyor gibi görünsem de, seçtiğim yolda ilerlemem için bazı ağırlıklarımdan kurtulmak zorundaydım..

düşmekte olan bir uçaktaki ağırlıkların atılması gibi..

ya da yükselme olan bir balondakilerin...

umarım uçak değilimdir, çakılmam,

balon değilimdir, patlamam...

ertesi gün hemen hafta başı, spor salonu işini halletmeye karar verdim,

hocaya çaktırmadan muhabbeti açayım dedim ama adam kurt, anladı direkt,

"ayrılmayı düşünüyorsun galiba ha tsigalko? (:"

"hocam..valla nasıl söyleyeceğimi bilemiyordum... anladınız sağ olun (:"

"ee iki seneye yakın oldu tsigalko, sende benim bir kardeşim, arkadaşım gibi oldun ;) peki iyi düşündün mü?"

"hocam..bırakmak istemiyorum aslında inanın, ama okul ağırlaştı bu sene, başka sorumluluklarım da oluştu (:"

hoca imalı imalı güldü, anlamış gözüktü,

"peki, peki.. (: ama ben yine de son bir kez düşün isterim, epey ilerlemişken yarıda kesmek..onca emeğin var"

"keşke hocam, olabilcek olsa zaten aklımdan bile geçirmem ayrılmayı"

"tamam o zaman, senin kararın tsigalkocum, yolun açık olsun demek düşer bana da ;)..bu ay ortasına hatta sonuna kadar gelebilirsin bu arada, sen 15 inden 15 ine veriyordun değil mi?"

"evet hocam ama ben mümkünse bugün son olsun diye düşünmüştüm"

"aa hadi ya..eh peki madem..ama tam verdin sen bu ay ücretini, hakkın boşa gidecek.."

"olsun hocam ya..ne yapalım sağlık olsun (:"

olmaz öyle şey deyip aylığın yarısını geri verdi, eh, ne diyeyim helal olsun, helali hoş olsun, neticede iki sene ter akıttık, muhabbetimiz oldu, bir şeyler paylaştık, vermeyen gene vermez, hele büyük şehirde, böyle büyük gym lerde, gibinde bile olmaz hocaların çoğu zaman..ama adam, harbi adam çıktı, ki zaten ben başından beridir iyi elektrik alıyordum, muhabbetimiz de iyiydi..eyvallah hocam..

böylelikle kick taks hayatıma açık kahverengi kuşakta son vermiş oldum, en azından şimdilik..

son antrenmanımı yaptım, son hazırlık müsabakalarımı, salondaki arkadaşlarımla ve hocamla vedalaştım, çantamı aldım..çıktım..

tatlı bir hüzün var tabi..bir yandan gülümsüyorum, çünkü güzel bir şey inşa etmişim, belki biraz yarım gibi ama olsun, yine de estetik duruyor karşıdan bakınca..

her hikayenin bir sonu var derler ya, eh, benim ernesto hoost luk hikayem de bu kadarmış işte (:

http://fizy.com/#s/1ahybj

aynı gün, ikinci ayrılık ağır gelir diye düşündüm,

ertesi güne bıraktım sosyal sorumluluk projesindeki takım liderimiz gökhan ı aramayı..

eve gidince diplomama baktım, kemerime ve kick taks kıyafetlerimi yatağımın üzerine serdim, sonra dayanamayıp giydim..gittim tolganın odasına, görünce şaşırdı, "ne bu la, kavgaya mı gidiyoz yakuza? (:" diye güldü, anlattım böyle böyle, hayırlısı olsun dedi, buna bir kaç hareket çektim odanın ortasında, "aferin çekirge" filan deyip alkış tuttu, kick takscu selamı verip yeniden odama döndüm (:

ertesi gün, daha da zor oldu benim için, gökhanla sitem dolu bir konuşma yaptık, "kardeşim, daha çok güzel etkinliklerimiz vardı, konferanslar, piknikler... " kibarca savuşturdum son çabalarını, "mecburum" dedim, "üzgünüm" dedim... öyleydim hakikaten de..

o akşamüstü basketbol antrenmanına geç gittim bilerek, çakma ergin atamandan fırça yedim, böylece atar yapmak için fırsat doğdu bana da, valla bak, bilerek planladım yani, çünkü bu hoca "hocam ben ayrılmak zorundayım bıdı bıdı vık vık" dan anlamaz, zorla devam ettirir adamı, o yüzden kavga ederek ayrılmam lazım mutlak surette (:

güya bozulmuş bir genç adam olarak salondan sinirle çıktım kısa bir tartışmanın ardından, yani bir nevi istifamı asla kabul etmeyecek bir patronun, beni kendi eliyle kovmasını sağladım, çıktığımda ise gülüyordu..evet, okul takımında bir daha gibseler oynayamam belki, ama ben, bulduğum en ufak boşlukta, elimde basket topum, bizim evin biraz aşağısındaki belediye parkında yine üçlük sallıyor, turnike çeşitleri deniyor olacağım..

ve böylelikle, iki gün içinde, bana artık zahmet vereceğine inandırıldığım bütün sorumluluklarımdan feragat etmiş bulunuyordum..

iki sonra ilk canlı performansıma çıkacağım..okuma bayramında söylediğim haluk levent şarkısını ve lisede kurduğumuz gibimsonik ergen grubunu saymazsak, bu ilk adam gibi canlı performansım olacak..masaja filan ihtiyacım var beyler..gerginim lan..

çarşamba günü begüm geldi, dedi böyle böyle, takımdan ayrılmışsın üzüldüm filan..

lan amk sen ne ara duydun hemen? bu milletin de ağzı durmuyor ha, hemen yayın anasını satayım, hatta "hoca gibti tsigalkoyu, koydu postayı" diye anlatın..çok da gibilaçi..

dedim işte ben zaten ayrılmak istiyordum, bu aralar programım yoğun..

bu "ne bu kadar yoğunluk yaratan şey?" diye ısrar edince canlı müzik olayını anlatmak zorunda kaldım, aslında bizim çocuklar haricinde kimseye söylemek niyetinde değildim ilk seferim olduğu için, hani sıçarsak da, yabancıya karşı sıçmayalım..

lan bu demesin mi, "ayy süper ya, kızlarla kesin geliyoruz, yarın 8 de demi??" diye..yandık anasını satayım..ya rezil olacağız, ya ihya..

öyle böyle derken, perşembe günü geldi çattı,

öğleden sonra dersim bitti, okuldan çıktım, nilay bir şeyler ısmarlayayım sana dedi, iyi dedim, gittik pizza yedik, bu gene beni rahatlatmaya çalışıyor, provada süperdiniz, zaten hepinizin alt yapısı, tecrübesi var filan diyor..ne altyapısı var aq, ilk yağmurda sel basar o alt yapının üstündeki mahalleyi..dua edelim de hava açık olsun..

perşembe akşamı, saat 6 gibi günlüğümü yazmış, sonuna bol soru işaretli, kaygılı, bir o kadar da umut dolu cümleler bırakmış, kıyafetlerimi seçmiş, kendimi sakinleştirmek için call of duty oynamaya başlamıştım (harika bir yöntem değil mi?)..

eninde sonunda o neon ışıklı, loş sahneye çıkacak, kah hüzünlü şarkılarla yumuşatacak, kah gazı verip coşturacaktık... belki de kimse giblemeden muhabbetini yapardı kendi arasında? öyle daha iyi olur muydu sanki? ha?..yok lan..o zaman da güzel çalarsak boşa gider..

olsun..ne olursa olsun..dinlesinler bizi..dinleyecekler... dinleteceğiz abi kendimizi..

ı have a dream ulan..

kabusa dönüşmesin... lütfen..