nasıl cinlere inanmaya başladım anlatıyorum

hee iyi iyi okuyanımız varmış.

bu diyalogdan sonra ben artık düşmanımı yerine koymuş, neler yapabileceğimi düşünmeye başlamıştım. bir kere alkolü falan kestim. düzenli namaza başladım. hatta cumalara gitmek için okulla kavga ettim ama sonunda annemin ısrarlarıyla onları da yola getirdim. artık tek dostum allahımdı ve ben bu şerefsiz kadını bir şekilde mutlaka durduracaktım. tabi bunlar olurken nesrinin hamileliği de bir taraftan tam gaz devam ediyordu. o kadar içinden kötü bi insanın nasıl bi çocuğu olabilirdiki, resmen şeytanın çocuğu gibiydi. ama ben büyü yapmanın ne kadar günah olduğunu öğrenmiştim ve o kadının bir gün tepetaklak olacağını biliyordum. dine dönüşüme rağmen kabuslarım fersah fersah artmıştı. her gece 3-4 kere kan ter içinde allahım diyerek uyanıyordum. çektiğim eziyetin haddi hesabı yoktu. rüyalarımda hep tarif edilmez ucubelerin bana yaptığı işkenceleri görüyordum. upuzun tırnakları, düzensiz ve bazen yarısı bile olmayan saçları, kızıl gözleri ve çürük derileriyle bana işkence ediyorlardı. işkence onların eğlencesiydi.

@142

23

bu işin böyle gitmeyeceğini anlamaya başlamıştım ve anneme şu hocalarla beni görüştürmesini istedim. bir gün fatihte bir eve gittik. ev dışardan rezalet bir apartmandaydı. hani şu varowşlardaki mozaikli apartmanlar olur ya, hatta mozaikten maşallah falan yazarlar. heh, öyle bi yer ama içersi ben diyim ezel sen de nip tuck. öyle bi tasarım. sonradan öğrendim iç mimara yaptırmışlar zaten. evde tabi ki dini materyaller falan var ama öyle bir şekli olmuş ki evin dünyanın en kültürlü müslümanının evi gibi. hocaya durumu anlattım. uykularım kaçıyor, rahat edemiyorum, başımdan şunlar şunlar geçti dedim. hoca tamam evladım dedi. lütfen gözlerime bak şimdi dedi. baktım, o da benimkilere dik dik ve iyice baktı. estaafurullaaaah estaafurullah diye ağır ağır söylendi. ne oldu hocam dedim. oğlum ne sen sor, ne ben söyleyeyim. bi insan nasıl bu kadarını yapar, şirazem aştı dedi. ve içerden bir leğen ve temiz su istedi.

hocayaistedikleri geldi. bir de beyaz çarşaf istemişti o da geldi. hoca gözümün önünde suyu çarşafla kapattı. ve ağır ağır okumaya başladım. öyle bi okuyordu ki sanki beni büyülüyordu, sanki içim çekiliyordu. hoca okumayı bitirdiğinde ben de yorgunluktan bitmiştim. oturduğum yerde yoruldum resmen, 10 dakika içinde bütün kanım çekildi sanki. inanamıyordum. beni sonra yanına çağırdı, gel evladım dedi. ve çarşafı leğenden kaldırdı. inanamıyordum gördüğüme.

hoca kaldırdı çarşafı o tertemiz suyun içi büsbütün çamur olmuş. çamurun içindeyse onlarca muska, düğümlü iplikler, pislikler. şok içindeyim ama. gözümle görmesem hasgibtir lan derim. bütün payına düşen burdaymış oğlum. seni de aileni de düğüm düğüm etmişler dedi. ben konuşamıyordum ve başıma lanet bir ağrı girmişti. hoca yardımcısını çağırıp leğeni bir kavanoza doldurttu ve bana yarından tezi yok bu kavanozu al, bir denize at dedi. sakın ihmal etme, sende kalmasın, hemen at dedi. kekeme bi şekilde peki diyebildim. namazla aramın nasıl olduğunu sordu, çok iyidir hocam dedim. ala dedi. bu büyülerden böyle kurtulursun. yalnız bunu sana yapan melunu biliyorsan öldüreceksin, yoksa durduramazsın dedi. böylesini görmedim dedi. öldürmek mi dedim? evet, ya ölecek ya da senin sonun olacak dedi.

@154 maaş mı veriyosun pekekent ister yazarım ister yazmam gibtir git

@156 bizim ailede içilir moruk, gelenek meselesi.

o gece akşam namazından sonra erkenden yatmak istedim ve abdestimi alıp uzandım. tatlı tatlı içim geçti. geçtikten sonrasıysa çok daha güzeldi. rüyamda bir bahçe gördüm. bahçenin içinde uzun uzun çimenler güzel bi hava ve uzanıyordum. ama ellerim iki yana açık ve bacaklarım da birleşikti. yani bir nevi isa gibiydim. neden böyleydim bilmiyorum. ama bir ses duyuyordum. sanki çok uzaklardan ama sanki kalbim kadar yakından geliyordu. sabret diyordu. kötülük eden, küfre meyleden karşılığını görür diyordu. inan diyordu bana. inanılmaz huzurluydum. sanki bir şey beni kucaklıyordu.

sabah bi kuş gibi hafif kalktım. sanki dünyam değişmişti, sanki anlattığım hiçbir şeyi yaşamamıştım. ne yengem huursu, ne dayım pekekenti aklımdaydı. hocanın söylediklerini bile giblemiyordum. fakat bu huzur çok sürmedi ve ertesi gün elif'in kaydını okuldan aldıracağını duymamla dünyam gene yıkıldı başıma. çok aktif bi ilişkimiz yoktu. zaten o yaşta yapılacak şey de maksimum öpüşmektir ki o da imkansız gibi bişeydir. ama her şeye rağmen onun varlığı her zaman bana iyi hissettirmiştir. açıkçası kendimi suçlu da hissediyordum biraz elife olanlardan, biraz da bundan yanında olmak istiyordum. ama onun artık gücü kalmamıştı. sadece olanlar da değil. bu kadar erken yaşta aldığı ağır ilaçlar, hasar gören akli dengesi, dolayısıyla başarısızlık. yeniden başlamak istiyormuş her şeye. bensiz mi diye sordum? bi müddet en azından dedi, bir müddet görüşmeyelim, yeni hikayelerimiz olsun, belki biraz mutluluk iyi gelebilir ikimize de dedi. aşk nedir elif dedim? aşk bazen vazgeçmektir dedi. o an bi kız için ilk defa ağladığım andı.

@164 okuma beğenmiyorsan. ben sizi korkutucam diye laf anlatmıyorum ki, nasıl inanmaya başladığımı anlatıyorum.

bu akrep muallaksi benim sinirimi bozdu amk bu gecelik bu kadar beyler.

@167 sen beni tanıyor musun kardeşim? tanımıyorsun değil mi? ben de seni tanımıyorum. tanımadığım etmediğim birine ne amaçla yalan söyleyebilirim sence? sadece içimi dökmeye gelmiştim, insanı hasta ediyorsunuz amk.

@173 gibtir git amk kızlarınız huur erkekleriniz muallak hahahah

@175 kurgu murgu yok canım ben sana kendi hikayemi anlatıyorum. istediğin gibi inanmama özgürlüğün var ama tutup bana yalancı demenin manası yok amk. en basiti sen bu hikayeyi beğenmediysen kapatır ve okumazsın. bu kadar basittir bu iş.

hee biz biraz büyümüş de küçülmüştük napalım amk, siz dünya görmediyseniz suç bende mi? cebimde balya balya parayla dolaşıyordum. bunu çok büyük bişey olduğu için değil, yaşıtlarıma göre daha farklı yaşadığımı anla diye söylüyorum.

neyse anlat diyenler var hadi biraz daha anlatıym zaten ben öyle sakız gibi uzatmam biteceği yerde bitiririm.

elif okuldan ayrıldı. ayrıldı dediğim hocalarla falan paslaştı ailesi, bi şekilde kitabını uydurup kızı bi daha okula göndermediler, tasdikname de almadılar. sonraki sene de bunu arel kolejine verdiler etrafı değişsin falan diye elifin olayı buraya kadar ağalar. öte yandan nesrin yine muhtemelen antin kuntin hareketlerine devam ediyordu çünkü peder bey ciddi müşteri kayıpları yaşamaya başlamıştı ve bu duruma inanamıyordu. her zaman olan şeyler oluyordu halbuki, değişen bir şey yoktu. paradan biraz papazladık ama arkamız sağlamdı neyseki. bu arada satılması mevzu olan evi de sattırmışlardı. bize de daha canlıyı vermemişlerdi. babamda bu duruma çok sinirleniyordu ama fazla abartmıyordu, malum, kalbi vardı. ben bigün dayımla bu konları bir konuşayım dedim. aradım bunu nabıyosun müsait misin falan hesabı gel dedi. gittim. dedim bak dayı, bu yol, yol değil. birbirimizi severiz, ama babam artık kalp hastası. işi gücü sektede, bir de sen haksızlık yapıyorsun. böyle yürümez dedim. ee dedi, nasıl yapalım dedi. valla nasılı masılı yok dedim. hazirana geldik, millet istanbuldan kaçıyor, müşteri fifti fifti azaldı dedim. bizim de durumumuz iyi değil. siz bence gene bi toplanın ama bu sefer geçen seferki gibi davranma. koca koca adamlarsınız, olmuyor dedim. peki dedi ben bi düşüniym falan. öyle kaldı. haftasonu toplandılar.

@181 yok moruk pekercan falan değil elifin soyadı. söylediğin adamları da tanımıyorum amk, boşu boşuna milletin başını ağrıtmayalım şimdi.

@180 yok kanka öyle kozalaklık yapmam. hikayenin sonunu ben biliyorum da öyle am gibi bi anda söylemiyorum. gerçi yoruldum, söyleyesim de var ama gibtir et.

@189 ben öyleydim moruk, yaşıtlarımdan sağlamdım amk napiym allah boyu da vermiş kafayı da vermiş. bizim ilişkilerimiz böyleydi.

kaldı ki dayımla aramda 15 yaş var. o ara o da olsun olsun 27 28 yaşındaydı.. abim gibiydi. o samimiyet vardı amk.

neyse bunlar geldiler. evin satılması ve dükkanlardan birinin kapanması konusunda görüş birliğine vardılar. öteki malları paylaşmak için de sözleştiler. her şey tahmin edemeyeceğim kadar yolundaydı ama nesrin huursu yine sinirimi bozuyordu. karnı da iyiden iyiye burnuna gelmişti dıbına kodumunun, toplasın 100 güne doğacaktı huur çocuğu o yüzden bizimkiler hesap daha çok kaışmasın diye bu işi bitirmek istiyorlardı fakat dayım yer mi, tabi ki yemez. ama onun da sıçacağı günler yakındı beyler. az kalmıştı olacaklara, ben hissediyordum adaleti.

@193 ananın amı oldu amk. sonra ortaklaşa seni çektik çıkarttık.