müslümanlıktaki inanılmaz mantık hatassı

"Tam olarak ALLAH'a inanmam için bi soru daha sorcam?"demiş ve "Peki ALLAH varsa biz onu niye görmüyoruz?"demiş ve imam-ı Azamda "Önce bize biraz süt versinlerde sohbetimiz biraz tatlansın"demiş. inançsız adamda "iyi olur.hem içer hemde konuşuruz"demiş. Neyse sütler gelmiş ve o zaman sütü tatlandırmak için süte pekmez katılırmış. Tabi şimdiki şekerler yokmuş henüz. Neyse sonra adam pekmez koyup sütünü içmaya başlamış. Fakat imam-ı Azam adama bir kaşık daha pekmez sunmuş "Buyrun sütünüzü tatlandırın"... Adamda "Sağol,ben pekmezi karıştırdım, sütüm pekmezlidir.Sen benim soruma cevap ver şimdi"demiş. imam-ı Azamda "Önce sütün pekmezini halledelim"demiş. Adamda biraz daha kızgın "Benimkinin pekmezi vardır dedim ya... "demiş. imam-ı Azamda "inanmam"demiş. Adam büsbütün kızgın "Niçin inanmıyorsun?"demiş. imam-ı Azamda "Ben görmediğim şeye inanmam. Süte karıştırdığın pekmezi gösterirsen inanırım... "demiş. Adamda çattık belaya der gibi başını iki yana sallayıp, bağırmış "Süte karıştırılmış pekmez görünür mü?Onu gösteremem ama içince dilin tadını anlar.Hem bunla niya uğraşıyoruzki?Sen benim sorumun cevabını ver bakalım"demiş. imam-ı Azamda tatlı bir tebessüm ederek "Bana fırsat vermedinizki... sorunuzun cevabını kendiniz verdiniz"demiş. Adamda "Nasıl yani?"demiş ve imam-ı Azamda "Nasılı var mı? Sütün içine karıştırılmış pekmez nasıl görünmezse, ALLAH vardır ve bu gözümüzle görünmez. içtiğimiz sütün yağınıda gösteremezsin ama süt çok güzel ve yağlıdır, dilimizle anlarız. Demekki bu dünyada ki pekçok şeyide biz gözümüzle göremiyoruz, Ancak duyu organlarımızla varlıklarını anlıyoruz.Siz sütün yağını ve şekerini bile... göremediğiniz halde ALLAH'ı görmek istiyorsunuz. Halbuki bu gözümüz dünyada ki herşeyi göremeyen sınırlı bir gözdür. Aynen bunun gibi bizde ALLAH'ı gözümüzle göremiyoruz ama Onun yarattıklarını, eserlerini görüyoruz. Fakat kafa gözümüzle değil, akıl gözümüzle oluyor bu işte... "demiş. inançsız adam tabi kızarmış, bozulmuş bir vaziyette şaşkın ve üzgün ne yapacağını bilemez bir halde düşünmeye başlamış... ve "Peki kabul ediyorumki ALLAH vardır. Onun görünmediğinide anladım.Öyle ise bu gözümüzle görmediğimiz ve varlığını aklımızla inandığımız ALLAH şimdi ne yapıyor?"demiş. imam-ı Azamda "Sorunuz çok kolay.Ama cevabını sizin oturduğunuz kürsüden vermek isterim. iner misiniz aiağıya... ?"demiş. Adamda şaşkın bir vaziyette kalkmış oturduğu yerden ve imam-ı Azam çıkmış ve kurulmuş adamı boşalttığı kürsüye... Şöyle bir etrafı ve kendisine şaşkın şaşkın bakan adamı süzdükten sonra demiş ki "ALLAH, şimdi senin gibi inançsız bir adamı bu kürsüden aşağı indirdi ve yerine benim gibi imanlı bir çocuğu oturttu"demiş

imam-ı Azam Ebu Hanife daha küçük bir çocukken bile çok zeki, akıllı ve bilginmiş. Onun yaşadığı Bağdat şehrine inançsız bir adam gelmiş "Kim bana ALLAH'ın varlığını ispat edebilir?"demiş. Oradakilerde imam-ı Azamı göstererek "Sana ALLAH'ın varlığını bu küçük çocuk bile ispat edebilir"demişler. Sonra adam herkese tepeden bakıp kasılarak, bilginlik taslayarak ve ordaki yüksek bir kürsüye çıkıp oturarak "Hadi bakalım ispatlada görelim"demiş ve imaı Azamda "Benim kitaplarım evde kaldı. Gidip onları getireyim önce"demiş ve "Peki" demişler. Neyse sonra imam-ı Azam gitmiş fakat uzun bir zaman geçmesine rağmen hala gelmemiş, herkesin sabrı tükenmiş, birazda pişman olmuşlar, keşke başkasını çıkarsaydık gibilerinden... söylemişler. Tabi bizim inançsız adamda kasım kasım kasılıyomuş "Nerede kaldı şu küçük bilgininiz?"deyip iyicene ordakilerin canını büsbütün sıkıyomuş.Ama herkes bu işin içinde bir anormallik olduğunu sezmekteymiş.Çünkü "imam-ı Azam dosdoğru bir insandır, yalan söylemez, sözünde durur, gelemeyeceksede mutlaka söyler yada haber gönderir... "diyolarmış. Bihayli zaman geçtikten sonra imam-ı Azama gelmiş ve inançsız adamda kasılarak sormuş "Nerede kaldın? yoksa ALLAH'ın varlığını ispatlıyamayacağından mı korktun?"demiş ve imam-ı Azama rahat bir şekilde "Hayır böyle bir korkum yok.Çünkü ALLAH'ın varlığını ispatlamak çok kolay bir konudur. Ancak benim gecikme sebebim vardır. Benim evim karşı kıyıdadır. Biliyorsunuz,Bağdatın ortasından kocaman bir ırmak akıyor. Karşıya geçtikten sonra büyük bir sel ve fırtına çıktı... Tekrar dönmek içinde ne bir sandal ne bir köprü kaldı"der ve inançsız adam sözünü keserek"Peki şimdi nasıl geçtin?"der ve imam-ı Azamda "Anlatıyorum" demiş ve devam etmiş "Geldim kıyıya bi baktım ki,kocaman kocaman taşlar kıyıdan yuvarlanıp atlıyor ırmağın içine. Yeni gelen taşta ötekinin üstüne, derken köprü ayakları meydana geldi,bu arada havada kendi kendine uçan uzun tahtalarda bu ayakların üzerine örtüldü. Arkasından çiviler yine havadan uçuşarak kurşun gibi saplanıp tahtaları ayakta tutturdular.O sırada kıyıda ki toprakta ayağımın altından kayarak bu tahtaların üstüne kapattı. Büyük ve rahat bir yol gibi, kocaman bir köprü meydana geldi. Bende üzerinden yürüyüp geçtim ve geldim"demiş. Tabi herkes şaşkınlık ve üzüntüyle bu sözleri dinlerken inançsız adamın keyfi büsbütün artmış ve "Yahu kardeşim küçük bir bilgin diye akılsız bir çocuk mu çıkardınız?Bir yığın saçmalk ile uğraştım vaktim yok benim... "demiş. imam-ı Azamda adama bakıp tane tane"Neresi saçma bu anlattıklarımın?"der... "Koskoca bir köprünün kendi kendine oluştuğunu anlatıp duruyorsun. Hiç yapan, çalışan olmadan köprü oluşur mu?demiş adam ve imam-ı Azamda "Peki bir köprü mü daha sanatlı yoksa dünya mı?"demiş. Adamda "Elbette dünya"demiş. imam-ı Azamda "Öyle ise dünyaya göre çok daha küçük ve sanatsız olan bir köprünün kendi kendine olamayacağını söylüyorsunda,bu muhteşem dünyanın nasıl kendi kendine oluştuğunu söylüyorsun? Köprüyü bir yapan vardır, ustasız olmaz diyorsun, doğru... Evet ama,bu dünyayı yaratan yapan olmalı değil mi?"demiş. Adamda keyfi kaçmış bir vaziyette"Peki, kabul ediyorumki,bu dünya kendi kendine oluşmamış.O'nunda yaratıcısı vardır".imam-ı Azamda "işte o yaratıcıda ALLAH"demiş.Ama adamın bütün kozları bitmemiş