müsadenizle bir hikaye anlatmak istiyorum

ozman denen allahın belası şirket aracılığıyla gitmeye karar verdim. 950 euro vermiştim ilk etapta. Tek isteğim dil geliştirmek ve güzel zaman geçirmekti. amerika'ya gitmeyi çok imkansız bir şey gibi gördüğüm için adamlar ne derse yapıyordum. hatta skype'dan iş mülakatı yaptığımızda karşımdakine ne iş olsa yaparım tarzı bir cümle kurmuştum. pasaportumu çıkarttım. babamın abilerimin maaş bordrolorunu, banka hesap özetlerini ve evlerimizin tapularının fotokopilerini aldım (evler dediğim 2 tane) ilkokula giden kız kardeşimin öğrenci belgesini bile hazır ettim. biyometrik fotomu çekildim. artık konsolosluğa gitmek için hazırdım

istinyede konsolosluğa vardığımda cebimde az buçuk para vardı. fotoğrafta alnım açık olmadığı için yeniden fotoğraf istediler son param da oraya gitti. adamın soracağı sorulara nası cevap verecem diye içimden prova yapıp durdum. adam türkçe biliyordu. aynı suyu içiyoz biz kardeş sayılırız diyerek vize koparmaya çalışanları gördüm. niye gidiyosun nerde kalacan ne iş yapacan gibi gibko sorular sorup beni gönderdi.

840 dolara almıştım gidiş dönüş biletimi. istanbuldan amsterdam ordan detroit son olarak da virginia

dinliyorum panpacim anlat

amsterdam uçuşu 4 saat civarı sürecekti gece 4-5 gibiydi uçak dayım iş güç sahibi adam olduğundan beni 1 de atatürk havalimanına bıraktı cebime de 100 dolar sıkıştırdı saolsun. havaalanında fakültemden insanlara denk geldim. onlar beni tanımadı yada tanımamazlıktan geldi. kimseyle konuşmadım ama heyecanlı olduğum için vakit hızlı geçti

uçakta mini bir kahvaltı ikram ettiler. siyah bir ekmek vardı üzerinde çekirdek taneleri vardı. tabii olm avrupa farklı dedim kendi kendime kaptanın konuşmasını dikkatlice dinledim bi gib anlamadım ama anlamışım gibi kendimden emin baktım etrafa. kimse giblemedi ama türk egosu işte.

amsterdamda havaalanından çıkmamız yasaktı. tuvalette güç bela bir sigara içtim. bir sonraki uçuşa kadar 2 saat vardı önümde. ilk yolculukta uyuduğum için hostes kesemedim şimdiki yolculuğum 8 saat civarı sürecekti. hostes hayaliyle yandım tutuştum. şansımı gibiyim ki o gün bir hostesin son uçuşuymuş kalan hostesler de aynı yaştalardı. 50 yaşında karılar pasta kesti yolcular olarak alkışladık. beynim gibimde kaldı anlıcağınız

devasa bir uçaktaydık (en azından benim için öyle) bir sırada yanlış hatırlamıyorsam 12 kişi falan oturuyordu. ben koridor bölmesinin de ortasındaydım. yanımda hintli bir adam vardı orta yaşlı. yemekler geldi. üzerinde bir tür peynir erimiş makarna. bu amk hintlisi yemeğe girişti elleriyle yağlı yağlı

derken içki dağıtmak için tekrar hostes geldi bu hostes farklıydı yalnız. çok güzel bi kadındı. vay ak. dedim ne kızlar var. ben bir viski söyledim. belki de türkiye sınırlarında değilizdir diye bilmiyorum kızlar çok güzelleşmişti. artık her şey hazırdı çok az kalmıştı. saatleri sayıyordum. hintliye aldırış etmedim hiç. ve yanıma hostesi çağırarak ben kokpiti görmek istiyorum dedim, hostes ise tabii elbette diyerek yolu gösterdi. daha sonra ansızın pilot beni yanına çağırdı ve ben ne olduğunu bile anlamadan birden ağzıma gibini dayamaya başladı ben ne oluyor derken yardımcı pilot zütümü gibmeye başlamıştı bile şu an uçaktan yazıyorum zaten hostes de travesti çıktı beni araya aldılar çok zor durumdayım hintlinin yağlı elleri zütümü parmaklıyor ve hiç durmadan ağzıma dayıyorlar diğer elimle travestinin gibini avuçladığım için tek elle yazıyorum bu hikaye de burada biter binler hadi şimdi gibtirin gidin

bu amk salağı ellerini yağ manyağı yaptıktan sonra parmağından altın yüzüğü düşmüş. el kol hareketlerinden onu anladım. herkesi huzursuz etti oç. beni kaldırdı yerimden koltuğumu kurcaladı falan. sonra buldu mu bilmiyorum ama koltuğu kurcalarken ne yaptıysa benim emniyet kemerini yok etti. o an ayıkamadım ama kemer ikaz ışığı yanınca ömrümden ömür gitti bulana kadar

dinliyorum panpa

korku dolu yolculuk bitmişti. havaalanından taksi çevirecektim dışarı çıkar çıkmaz bir grup siyahi taksici el kol yaptı. ödüm koptu yarım saat içerden çıkamadım. sonra havaalanının kendi taksi şirketiyle 10 dolara anlaştım. yolculuk esnasında adam adresi yanlış anladığını 40 dolara zütürebileceğini söyledi. zütüm yemedi hiç itiraz etmeden kabul ettim

kalacağım otele kayıt yaptırdım. paychecklerimden günlük 11 dolar keseceklerini söylediler. odama gitmeden bi sigara içeyim dedim. yanıma bi çocuk geldi selamın aleyküm dedi. tipimi gibeyim direk belli oluyo türk olduğum. ben şirkete dil geliştirmek için gittiğimi az türk olan bi yer istediğimi söyledim. sonra alttan geçen sarışın tatlı bi kız bana gibtir dedi. noluyoz demeye kalmadan bi grup muhahahahaha asdlfkasdfa zaaaa diye gülmeye başladı anladım ki mekan türk kaynıyo ve yabancılara ilk iş küfür öğretmişler. azerilerle beraber toplam türkçe konuşan sayısı 70 civarıydı. oteldeki toplam wat öğrencisi sayısı 130 falan

bu arada detroit aktarması için de 19 saat bekledim. amsterdamda olduğu gibi havaalanı dışına çıkamıyoz sandım. sigara içilen tek yerde bi bardı. içtiğim sigara başı 2.5 dolardan bi de kola içtim.

ertesi gün oryantasyon için çalışacağımız otele zütürdüler. türkiyedeyken mutfak işi demişlerdi ama orda beni housekeeper yaptılar oçları. erkek olarak 2 türk bi azeriydik. bir de ukraynalı bir hatun vardı. ukraynalı hatun gergindi. ufak bir muhabbet ettik sürekli müslüman olmamla ilgili sorular sordu. ertesi gün de oteli terkedip new york'a gitmiş. terörist sandı bizi mk

panpa @16 mallık yapmışın ulan amsterdamda seni vizen olmadığı için bırakmadılar amerikaya vizenolduğu için istediğin gibi çıkarsın havaalanından

işteki ilk günümüzde kişi başı üç oda verdiler. daha sonrasında bu 16 odaya kadar çıktı. supervisorlerimden biri çok iyiydi kalanı yarak gibiydi. bizden önce odaları gezip tipleri topluyodu oçları. sigara içmek en büyük sıkıntım. müşterilerin abur cuburlarından tırtıklamak en büyük keyfimdi.

@18 mallık işte panpa gayet şehri de gezebilirdim oysa ki :(

öğlen yemekleri güzeldi. 2 dolar verip yiyorduk. etli bişe vardı sordum adama is that pig diye adam pork dedi pork neydi bilmiyodum ama pig değilse sıkıntı yok dedim yedim. böyle de malım amk