mutsuzum ulan sadece derdimi anlatıcam

23 yaşındayım. istanbul'da bir üniversite'de okuyorum. 2 sene önce okula ilk geldiğim gün yani 2009eylül'ü daha ilk derse girer girmez bi kız dikkatimi çekti. ilk görüşte aşık olmadım tabi ama etkilendim. dikkatimi çekti işte. aslında tek derdim düzenli bi manita yapıp keyfime bakmaktı. rahat bi hayat sürüp mutlu olmaktı.

ama olmadı işte. gittim aşık oldum bi kıza. çok güzel, melek gibi bi kız. aşık oldum abi işte napiyim. sevdim çaresizce. o şen kahkahası, masum bakışları aklımı aldı. zaten arkadaşların da olm bu kız sana bakıyo demesiyle ben zaten kitlendim. bir an'da hayatım değişti. her sabah okula gitmek için can atıyorum.

okulun ilk günleri, ayları olduğu için yavaş yavaş okula ısınıyoruz, insanlarla kaynaşmaya başlıyoruz, millet birbirini feysbuktan eklemeye başlıyo falan ama ben bu kızla bi türlü muhabbeti kuramıyorum. bir çok ortak arkadaşımız olmasına rağmen, benim herkesle aramın iyi olmasına rağmen bununla muhabbete giremiyorum.

2 ay'a yakın bi süre böyle geçti. yavaştan selamlaşmalar, ufak tefek dialoglar başladı aramızda. öylesine bi gülüşü var ki onu güldürmek dünyanın en büyük mutluluğu sanki. ya dıbına koyim kızla olan ufacık şeyden bile mutlu oluyodum. nasıl böyle bişi olabilir diye kendimi sroguluyodum ama elimde değildi. en küçük olumlu bi davranışı kalbimin ritmini alt-üst ediyodu.

gel zaman git zaman yavaş yavaş samimiyetimiz artmaya başladı ama ben bi türlü adım atamıyorum zira daha 1.sınıfız, önümüzde 4 yıl var. bi red cevabı almak yani onu baştan kaybetmeyi göze alamıyorum. çok korkuyorum. başkalarıyla da arası iyi ve kız'dan hoşlandığını düşündüğüm tipler de var. yavaş yavaş aşk'ın içine acı girmeye başladı.
ne bileyim dıbına koyim işte başkasıyla gülüp eğlendiği zaman kıskanıyodum.
seviyoz dıbına koyim kıskancaz tabi.

@4,7 afiyet olsun beyler. bende bu akşam siftah yapıcam. neyse devam ediyorum.

arkadaşlarım konuş ulan artık, yavaştan anlat derdini falan diye sürekli üstüme geliyolardı. bi baskı oluştu üstümde ama muhabbetimiz de iyi bi şekilde devam ediyodu.
samimiyetimiz artıyodu ama kız'dan o ışığı alamıyodum ve işin kötüsü yavaştan benim duygularımı anlamaya başlamıştı çünkü her kızla normal bi şekilde takılırken, yani umursamaz bi vaziyette takılırken onla da çok şakalaşsakta ciddiyeti el'den bırakmıyodum.

neyse beyler artık mart ayına gelmiştik. ben kör kütük aşık vaziyetlerdeyim. neredeyse herkes biliyo mevzuyu. o da farkında ama çaktırmıyo, ama msn'de konuşurken ara sıra yokluyodu beni, yani ağzımdan laf almaya çalışmak gibi. küçük kız numaraları, bilirsiniz dıbına koyim. yine de gidemiyodum beyler. delikanlı gibi karşına çıkıp seviyorum ulan diyemiyodum. en büyük keşke dediğim durum da budur. delikanlı gibi mertçe duygularımı söyleyememek.

ama çok korkuyodum beyler. bir an'da hayatımın merkezine koymuştum onu. bir an'da çok bağlanmış, tüm mutluluğumu onun üstüne yıkmıştım. mart ayının sonunda yakın bi kız arkadaşım bi gün yanıma geldi ve bana ''kızın durumun farkında olduğunu ve eğer bişi hissedersem kendimi ona bırakırım dediğini söyledi ama şu an bişi hissetmediğini ve beni kaybetmek istemediğinden bahsetti. ulan sevinsem mi üzülsem mi bilemedim. hem kaybetmek istememesi çok hoşuma gitti hem de bişi hissetmemesi çok üzdü ama aşığım sonuçta pek bişi anlayamıyorum.

bu sırada bu birden annesiyle antalyaya gitti. yakın bi aile dostlarını ziyerete gittiler, hem de 1 hafta tatil yaptılar. kafa dinlemek istemişler ana-kız. zira annesi de kocasından ayrılmış ve bu durum kızın üzerinde çok derin etkiler bırakmış vaziyette.

ulan işler acaip bi hale almaya başladı. tuhaf durumlar falan oluyo. bu antalyaya gitmeden önce benim burun ameliyatı olayım ortaya çıkmıştı. geniz etimi alıcaklardı.
kız'da durumu biliyodu. neyse beyler bu antalyaya gitti ertesi gün bende ameliyat oldum.
bunun en yakın iki kız arkadaşı benimde en yakın 2 kız arkadaşım. o ikisi bana ameliyat öncesi ve sonrası sürekli mesaj attılar. benimle hep ilgilendiler ama bundan tık yok dıbına koyim. ne bir mesaj ne bir arama.

ameliyat oldum.2 gün hastanede yattım. özellikle ilk gece çok ağrıdı burnum ve nefes alamadığım için uyuyamadım. bi yandan hüngür hüngür ağlıyorum bi yandan bu mesaj atmadığı ve hiç sormadığı için üzülüyorum bi yandan da uykusuzluktan sürünüyorum. o 48 saat nasıl geçti bir ben bir allah bilir.

(beyler çok fazla ayrıntı var aslında ama onları anlatırsam anasının dıbına kadar uzar o yüzden geçiyorum çoğu şeyi)

neyse beyler ben ameliyattan 1 hafta sonra okula döndüm, bu da antalyadan dönmüş ama bu benden 1 gün önce dönmüş ve millet benim durumumu söyleyince unuttuğu için çok üzülmüş
hemen mesaj attı bana. özür falan dieledi durumumu sordu ama ben pek sallamadım zira kırılmıştım. akşam msnde yazdı yine pek umursamadım. ilk defa bi soğukluk oldu aramızda.
keşke yapmasaydım diyorum şimdi ama yaptım işte aklımı gibeyim. ertesi gün okula gelince hiç somurtmadım. durumu anlattım, yine özür diledi ve bende önemi yok dedim.

yalnız burda eklemem gerekn bişi daha var ki doğum günümü de unutmuştu. halbuki bana hediye bile alacağını söylemişti antalyadan. ve beyler inanın korkunç bi doğum günü kafası vardır bende. inanılmaz önem veririm, nedenini bilmiyorum ama o gün dokunsanız ağlarım vaziyetindeyimdir. öylesi bir günü unutması, hem de ameliyatlı olmama rağmen unutması ve sadece bir mesajla özür dileyip doğum günü kutlaması beni çok ama çok üzmüştü.

neyse beyler ilk kırgınlığı atlattık ve nisan ayına geldik. ikimizin de çok yakın arkadaş olduğu sınıftan bir kız arkadaşımızın (hay a.q cümleye bak) doğum günü vardı. benim kıza yazan bi zütveren bin var. o da yanımızdaydı ve kızın zütünün dibinden ayrılmıyodu.
resmen sinirden deliye dönmek üzereydim. çılıdırıcam dıbına koyim. lavuk bizim arkadaş grubumuzdan olmamasına rağmen bu doğum günü olan kızla ve benim kızla olan muhabbetinden dolayı aramızdaydı. o gün bizimki erken çıktı, lavukta bunun peşinden gitti.

resmen dünya üzerime çöktü. herkesin içinde doğum günümde salya sümük ağlamak üzereyim. deli gibi içiyorum. bira, vodka, tekila ve varsa kovalıyorum üzüntüden. ruhum paramparça oldu. alkolünde etkisiyle yavaş yavaş dökülmeye başladım. masada 10 kişi var ama ben başladım saçmalamaya. seviyorum dıbına koyim diyorum. kız arkadaşlar ağzımdan baklayı çıkarmam için gözümün içine bakıyolar. evet ulan seviyorum dedim. seviyorum onu dedim. herkes gülümsüyo. ama kafam trilyon. arkadaşın evine gittik o gece kalmaya.

...

o gün öyle geçti. ertesi hafta okulda gördüm bunu. biraz muhabbet biraz makara hepberaber takıldık arkadaşlarla. öğrendimki bu kamil bunu beğeniyomuş ama kırmaktan koykuyorum falan filan diyomuş. gören de kız bundan hoşlanıyo sanır dıbına koyim. tipini gibtiğiminmuallaksi. neyse beyler ben artık iyice duygularımı belli etmeye başladım. bi gün okulda taılırken çok durgun gördüm bunu, biraz hasta olduğunu ertesi gün doktora gideceğini söyledi. ertesi gün okul yoktu ama 2 gün sonra onu okulda görür görmez nasıl oldun, doktor ne dedi deyince gözleri fal taşı gibi açıldı. nasıl hatırladın ya unutmadın mı ? falan dedi. hoşuna gitti bu durum.

artık iyiden iyiye muhabbet artmıştı ama kıskançlıktan da geberiyodum. en sonunda inanılaz salakça bir kararla kendimi geriye çekmeye karar verdim, bana olmıcak gibi geliyodu çünkü zira kızın geçmişteki 2 ilişkisi onda derin izler bırakmış, ailesi parçalanmış, hatunun bi iyi bi durgun olması falan derken dedim olmaz bu iş. en yakın arkadaşıyla dertleşirken durumu anlattım zaten o da bana onun hakkında bi çok şey anlatmıştı ama sakın böyle bişi yapma, çok üzülür falan dedi. bense kararımı vermiştim.

bu kararı verdikten sonraki ilk gün okulda onu gördüm. inanılmaz bi surat yapıyorum. dünyanın en embesilce hareketi yani. kız nolduğunu anlayamıyo. o gün öyle geçti. kız çok üzüldü. ulan ben napıyorum demeye başladım daha 2.saat en yakın arkadaşı yanıma geldi ve naaptığının farkında mısın onu çok üzdün dedi. bi baktım bu çantasını aldı gidiyo. peşinden koştum. hemen bi yalan uydurdum, bi sıkıntım var o yüzden çok soğuk davrandım falan dedim ama acaip bozuk bi şekilde gitti. o gün çok üzülmüş ve erkenden yatmış.

bu mevzunun ertesi gününde okulda onun yanına gittim. gönlünü aldım ve hepberaber taksime gittik. nisan ayının son günleri yaklaşırken onunla en mutlu günümü ilk defa o gün yaşadım. taksimde beraber yürümemiz, arada birbirimize bakıp gülümsememiz falan derken
kalbim o gün yerinden fırlıcak gibi oldu. bi de yakın arkadaşlarından birine bi kızla beni sarılırken gördüğünde çok kıskandığını söylemesi falan bi an'da kutuplardan miami'ye gitmiş gibi hissettim kendimi. yani dün kar yağarken bugün inanılmaz bi güneş açmıştı.
yani o kadar tuhaf şeyler oluyodu ki anlam veremiyodum. bi iyi bi kötü derken öyle kör topal gidiyoduk ama beyler devamı gelmiyodu ne yazık ki. o umut ışığı gelse de tünelin ışığı sonunda yine karanlık oluyodu. bi türlü bırakmıyodu kendini.