Bir problemim yok. Bu her zamanki ruh halim. insanlar genelde mutlu olmaya çalışırlar. Ve doğrusunun da bu olduğunu düşünürler. Ben mutlu olmaya çalışmıyorum. Evet, buna ihtiyacım yok. Genel yapım, ruh halim mutsuz. Ve karamsar. Işığı hiçbir zaman göremiyorum. Sorunum ne gerçekten bilmiyorum. Kendimi lanetlenmiş hissediyorum. Öyle bir lanet ki, hayatı farklı algılayacaksın, asla hiçbir şeyin parçası olmayacaksın ve de bardağın hep boş tarafını göreceksin. Kendimi bu hayata aitmiş gibi hissetmiyorum. Hayatın akışını uzaktan izlemeyi tercih ediyorum. Daha doğrusu yerimi yadırgıyorum diyelim. ailemi, yaşadığım semti, şehri ve ülkemi. Hatta fiziksel özelliklerimi. Ya da var olan düzeni, hayatın işleyiş şeklini. benim fikirlerimi önemsemeyen kişileri. Bazen şiir yazarım. Şair değilimdir, asla da olamam zaten: bende o estetik anlayış ve ince zevk yok. Öküzzzz gibi, odunnn gibi adamım. Yazdıklarımı görenler benim yaşıma göre aşırı derecede karamsar olduğumu söylüyorlar. Gençliğin ateşimi ne o tarz bir şeyler geveliyorlar. Hah. Beni o kadar zaman boyunca tanıyamamışlar. Suratıma bakanın bile neler hissettiğimi az çok anlamasını beklerdim. Ben hayal kurmayı bırakalı çok uzun zaman oldu, hiç umudum olmadığından değil de, kendimi hayallerimdeki yaşama uygun görmediğimden, o yaşamı hak etmediğimi düşündüğümden. Bu sözlüğü de bu yüzden seviyorum. Benim gibi umutsuz tiplerin mekanı. Benim kadar dibe batmış insanların yeri. Asosyal binlerin sığınağı ve hatta limanı. Birbirlerine açıldıkları limanı. Ama buradaki insanların sorunları çok basit. Hayatlarında karşılaştıkları küçük sorunları çözmeye çalışıyorlar. Sorunlar benimki gibi kökten değil. Benim hayatım bir sorun. Neden yaşadığım, nasıl yaşadığım, yaşamak isteyip istemediğim, niçin doğduğum... Bu yazıyı dertlerim altincisine aldım. Benim bu karın ağrısı yazım anca buradaki mazolar okur zaten. Ama sol taşşakta geziniyorum. Bütün başlıklar aşk acısı ve ulaşılamayan kızla ilgili. Keşke böyle dertlerim olsun isterdim. Ben hayatı sorgulamak için çok yanlış bir yeri seçmişim. Ama elimden ancak bu gelir. Her zaman içimde bir burukluk vardır. Hep bir şeyler ekgibmiş gibi hissederim. Ne olduğunu bulamadım, yıllardır. Şiddetli bunalım ya da zihin amcıklaması gibi bir sorunum var sanırım. Doğrudur, zaten düzgün düşünebilen birisi olsaydım bu kadar kötü durumda olmazdım. Acılı veya dertli değilim. Sadece yaşadıklarımdan zevk almıyorum. Ben hayatım olumsuz taraflarını temsil ediyorum. Sizse olumlu taraflarını. Bu yükü birinin sırtlaması lazım. Birinin tüm bu pisliği hissetmesi lazım. Bu görev küçükken bana verilmiş sanırım. Asla mutlu olamıyorum. Ya da bir şeye çok üzülüp aniden ağlayamıyorum. Sadece güzel şeyleri uzaktan izliyorum. Evet. En iyi yaptığım şey bu. Kendimi çok yalnız hissediyorum. Bu yazının neyi anlattığını çözebilecek kişi sayısı kadar yalnız.