gececi tayfa burada mı arklar

nereden başlasam bilemiyorum.. gerçekten anlatacak o kadar şey var ki. burada geldiğim ailenin yapısı, yetiştiğim okullar, hayatın tatlı cilvesi olan fırsatlar ve dünyanın başıma yıkılmaya başladığı süreç...

anasını gibtiniz sözlüğün. git vatpette falan yaz amkodumun ergeni. okuduğu kitap sayısı 20yi geçmez burda başımıza yazar kesilicek. sinirden elim ayağım titredi aq ya. bilader adresini yolla sana idefixten 100 liralık klagib edebiyattan benim seçeceğim eserleri göndericem. git onları oku sonra utan, kendini geliştirene kadar yazma bi daha

Arka plan şarkımız: https://www.youtube.com/watch?v=tEb7fgSIlSM

o kadar güzel yıllar geçirdik ki hepimiz herkes bu şarkıdan eski güzel anılarına dalıp gidebilir.. belki küçüktük belki saftık ama bacısını gibeyim çok delikanlı çocuklardık...
belki en güzel çocukların yetiştiği yerdi bu topraklar.. trakyanın soğuğuyla, marmaranın bulutlu havasının hüznüyle, karadenizin yeşili, akdenizin plajları, doğu ve güneydoğunun dağlarında askerinin söylediği türkü ve iç anadolunun buğday kokan evleriyle yoğrulmuş çocuklar... fakat hepimizin kalbini kıran birileri oldu, bu belki yar'dı. belki komşumuz hamdi amcaydı belki de burnu ziftten çıkmayan siyasilerdi. hepimizin umutlarını elinden aldılar. aldılar gibi göründüler ama bu yazıyı okuyan kardeşim.. içindeki umudu hiçbir zaman alamazlar bunu sen de biliyorsun. o yüzden buradayız ve birlikte bu güzel hikayeyi oluşturuyoruz. ben bu hikayede var mıyım dersen, evet varsın. bu ülkenin güzel insanlarını yurtdışındaki zor günlerimde çok daha iyi tanıdım, kıymetlerini bildim.

öncelikle kendimden bahsedeyim.. 1991 yılında ankara çankaya mesnevi sokakta 2. katip olan bir dışişleri mensubunun oğlu olarak dünyaya geldim. doğrusunu söylemek gerekirse tahmin de edebileceğiniz gibi hiçbir zaman maddi bir zorluk yaşamadım. ama rahat battı ya amk daha fazlasını istedim... ve başımdan geçen onlarca olay...
90lar jenerasyonunda olan herkesin iyi bildiği gibi bizim de çocukluğumuz sokaklarda gazozuna maç yaparak, mahalle abilerinin kıllı göğüslerine pas atmak zorunda kalarak, sabah akşam taso oynayarak, evinde kule gibi sporcu kartları biriktirerek geçti.. bizim zamanımızda bir kız sevmenin değeri vardı.. 10 yaşında da olsak annemizin babamızın yanına zütürürdük, ben bu kızla evleneceğim! derdik. gülerlerdi ama olsun en azından samimiydik. şimdiki gibi evlere bilgisayarlar, tabletler girip bizi esir almamıştı. maksimum yaptığımız sabah erken kalkıp tsubasa izlemek, pokemon başladığında içimizde oluşan heyecandı.

ilk ve ortaokulu ankara ted kolejinde okudum. hani şu zengin binlerinin gittiği yer var ya, aha orası. biraz daha maddi durumu zayıf olan çocuklara para vererek yanında dolaşmasını sağlayan küçük bozkır ağaları, babasının sahip olduklarını anlatarak hava atan, her gün farklı armanilerini, guccilerini vs. giyip gelen zengin muallaklerin arasında büyüdüm. liseyi de galatasaray\'da okudum, gençliğim istiklal caddesinde, beyoğlu sokaklarında geçti. aileden ayrı, daha 13 yaşında kendi ayakları üzerinde durmayı öğrenmek zorunda kalan bir çocuk oldum. ama dediğim gibi sokaktaki binbir derdin aksine hiçbir zaman hayatın zorlu tarafını görebilen birisi olamadım. belki yaşadıklarım beni şımarttı, dur daha doğrusunu diyeyim zütümü kaldırdı.. 13 yaşında beyoğlu sokaklarında sırtında gitar çantası, cebinde o yaşta bir çocukta olması gereken paradan hayli fazlası olan ben, ne olacaktı da 17 yaşında ailem sıcak yurdumda kaldığımı sanarken fransa sokaklarında beş parasız yatar hale gelecektim...

gececi tayfa burada değil sanırım... gözlerimden de uyku akıyor şu anda en iyisi yatayım yarın devam ederiz.

burada mısınız arkadaşlar başlayalım mı

yukarı

yukarı

yukarı

yukarı

arkadaşlar burada mısınız bir ses verin ona göre başlayacağım

tek başıma yazmak istemiyorum