Bir kez daha sarılmalıyız hayata. Bütün yaşanmışlıklara, bütün umursamazlıklara inat tekrar yeşertmeliyiz içimizdeki umudu.Bir yerlerde, uzakta olsa da bir şekilde bekliyor olmalı bizi mutluluklar.Özümüzün bize vermiş olduğu yenilmezlik duygusunun doruklarında, kendimizi kaybedip, gönüllerimizi çökertmemeliyiz. Sevincin kapısını öyle yürekten çalmalıyız ki,geleceğimiz bize gülen gözlerle, sıcak bir tebessümün nihavent makamı bir şarkısını çalsın.Bir aya benzetmeliyiz yüreğimizi.Kar taneleri,en derin, ışıksız,mihrap bir karanlığa düşerken, ellerimiz cebimizde üşümemeyi öğrenmeliyiz. Aydınlatmalıyız en karanlık gecemizi. Anı yaşamak gerektiğini söyler çoğu felsefeci. Tıpkı “Ferrarisini Satan Bilge” adlı kitapta bahsedildiği gibi. Anı yaşamanın insanı her yönden bilgiye, doğruluğa ve pişmansızlığa zütüreceğini söylerler. Halbuki,insanın anı yaşaması için o an içerisinde kendisinin farkında olması ve mutlu olması gerekir.O anın hüzünlü sahnelerine bir kere daldık mı anı değil, bütün bir haftamızı kapsar o anlar. Yaşamın bize sunduğu iyi yönleri görmeye çalışırsak iyiliğin ve dürüstlüğün bol tarçınlı ve bol şekerli bir kek gibi ağzımızda püfür püfür dağılabileceğini anlayabiliriz. Belki de fazla iyimseriz, her şeyin iyilikle kurulu olduğunu düşünüyoruz ve hayatın böyle gitmediğine inanıyoruz.O zaman, normal bir insan hayatının, rutin kalabalıklarından kendimizi alamıyoruz demektir. Gelin yalnız kalmayalım.Hep birlikte geleceğe umutla bakalım. Geleceğin yollarına açılan bahar bahçelerinde bizi en güzel gerçekler bekliyor. Unutmayalım!