mutluluktan uzak yaşayan dostlarıma armaganimdir

"vabis güvencesi ile emin olun okunmaya değer"

sabahın erken saatleriydi. o zamanlar hiç bir sorumluluğu bulunmayan ben nedendir bilmem erken kalkmıştım.
yağmur yağıyordu ve yorganın altından firar etmiş ayağıma dalga dalga soğuk vuruyordu. ayağa kalktım pencere önüne yanaştım. pencereye vuran yağmur pencere ile birlikte gönlümü huzur ile yıkıyordu. o an ulaşmış olduğum saadete adeta güneş altında yanmış çobanın üzerinden geçen bulut tadında mermere bir kumru kondu.o kadar güzeldi ki. hayvancağız yağmurdan korunmak için saçağın dibine sıvışmıştı. ben ise korkup kaçmaması için hareketsizce, sükunet ve huzur içinde onu izliyordum ki;
enseme saatte 120 km hızla gelen şamar fazla gecikmedi.
gözlerimi açmadan önce ilk hissettiğim şey ağzımda acı bir tat ve kolonya kokusu idi.

evet böyle bir abi düşman başına diyor ve yolumuza devam ediyoruz.

hava sıcak, rüzgar denen şey benden pek uzakta olmalı idi. tarlaya gidiyordum. attığım her adımda ayrı bir nota çalıyordum. ahenksizlik başıma vurmuştu yada başım ahenksizliğe sebep olmuştu. emin olduğum tek şey kafamın bi milyon oluşuydu.
her şeye rağmen bendeki merhamet yine o biçim.
hani bir su bulabilsem o an en az benim kadar susayan yanımdaki köpeğe yarısını verecem. köpek ise hafif tempoda beni takip ediyor. arkadan halini görmelisiniz kıçını kontrol edemiyor.
köpeğin haline gülerken tam o sıra dar bir patikadan iniyordum ki atacağım adımın sonunda bir karıncayı feci şekilde katledeceğimi gördüm. son anda dümeni iskele alabanda yapıp adımımı biraz sola atayım dedim ve olan oldu.
gözlerimi açmadan önce hissettiğim şey kafamda bir acı ve yüzümü sıcak salyaları ile yalayan bir köpek...

şimdi özel bir firmanın ofisinde teknik personelim.
artık başıma eskisi gibi olaylar gelmiyor. ne başımı bir yere vuruyorum ne de dizim kanıyor. yalnız;
hayatın falezinde sürekli esen rüzgardan dengemi kaybedip her an aşağı düşmekten korkarcasına yaşıyorum.
kuşlar, böcekler, köpekler ve atlar bana artık çok uzaklar
bu beton yığınları arasında teknolojinin musallat ettiği canavar makineler arasında yaşıyorum.
bu modern dünyanın müthiş sisteminin bir parçasımıyım yoksa kölesimiyim bilemiyorum.
bildiğim tek şey ben eskiden daha bir mutluydum. hayatın içinde hatta ta kendisiydim.

evet artık dizlerim yaralanmıyor, kabuğunu soyamıyorum.
en büyük derdim pamuklar içinde yetişmeyen fasülye tanesi değil.
en büyük sevincim cepleri misketle doldurup eve dönen günün kazananı olmakta değil.

ama böyle yaşamaktan bıktım. bu yaşamın parçalarından, bilhassa insanlarından...
ama buna mecburuz çünkü;

hepimiz bir saatin dişlileriyiz.
bizi harekete arkamızdaki veya yanımızdaki dişli zorlar. bizde bir başka dişliyi...
döner dururuz. akrebin yelkovana varması, fıtratın zühur bulması için buna mecburuz...