Yine her zamanki gibi mutsuz mutsuz takılıyordum, gereksiz yere kendime dert çıkarıp kafa patlatıyordum üstünde, vizeler de soğuk havalar da vs.

Evden gelirken yorgan getirmiştim kendimle, hava da soğudu, soba falan yok zaten, ev buz gibi, pike var ısıtmıyor meret, neyse dedim yorganı açayım da vücut sıcak görsün, zatürre oluruz falan...

Açtım yorganı, bir de ne göreyim, içinde bir poşet, poşetin içinde lokum, bayram şekeri falan var. Ulan sanki bütün dertlerim uçtu gitti, 'iki şekere mi sevindin amk fakiri' dediniz içinizden ama mesele o değil ki, canım anam koymuş benden habersiz araya onları, durdum ve dedim ki, her ne kadar yüzlerce km uzakta da olsak beni düşünen bir annem var...

Belki çoğunuz annenize, babanıza, abilerinize, ablalarınıza, kardeşlerinize kızgınsınız, kavgalısınız, yarın bir gün üniversite kazanıp ailenizden kaçmak için planlar yapıyorsunuz, belki şimdi onlardan bıktınız ama insan uzaklaşınca farkediyor anneden, babadan başka gerçek sevgiyi kimsenin vermediğini, uzak kalınca anlıyorsunuz onların değerini...

Ebeveynlerinizi üzmeyin beyler, onlardan ikinci bir tane yok, yarın bir gün onları kaybetmeden değer verdiğinizi hissettirin...