Mustafa Kemal ve Latife Hanım'ın ilk Başbaşa Konuşmaları

Latife Hanım, gelincik gibi kızarmış, ışık kesilmiş gözlerle Mustafa Kemal Paşa’ya bakıyordu… Yemek bitti, konuklar çekildiler. Mustafa Kemal Paşa ile Latife Hanım bir başlarına kaldılar. Paşa, terastan görünen izmir’i ve itilaf gemilerinin çoktan terk ettiği körfezi seyrediyordu. Yangın karanlığa dökülmüş kırmızı bir mürekkep gibi her an şehre biraz daha yayılıyordu.
Paşa, Latife’ye bakmadan konuştu:

-izmir’e girdiğimiz zaman Ruşen Eşref’e: ‘’Bu güzel şehri kurtarırken ona biraz zarar verseydik, çok yanardım.’’ Demiştim. Ama bu akşam görüyorum ki bu güzel şehir gözlerimizin önünde çatır çatır yanıyor, hem de elimize geçtikten sonra!
Paşa’nın sesi duraksadı, sonra yüzünü Latife Hanım’dan yana çevirerek:

-Yazık ki, bu yanan evlerden birkaçı da sizin… Öyle değil mi Latife Hanım?

Latife Hanım sanki patlama derecesine gelmiş bir buhar kazanı imiş de emniyet sübabı açılmış gibi, ciğerlerini boşaltan bir sesle karşılık verdi:

-Neyimiz var, neyimiz yoksa isterse yansın Paşam! Bütün izmir yansın! Karış karış yansın isterse. Başımızda al bayrağımız çarpıyor ya! Kurtulduk ya düşmandan! Sizin buyruğunuzda yeni bir izmir yaratırız! Yeter ki siz başımızda olun. Yeter ki size bir şey olmasın.

-Demek bu kadar seviyorsun al bayrağımızı Latife? Demek bana bu kadar güveniyorsun?

Latife dolu dolu konuştu:

-Ben kim oluyorum da ‘’size güvenim’’ söz konusu oluyor!... Siz yalnız Türk Milletinin değil, bütün ezilmiş milletlerin umudusunuz! Bütün insanlık güveniyor size… Gecelerce, sizin durduğunuz yerde durur, körfezi dolduran yaban gemilerine bakar, ağlardım… ‘’Gel Mustafa Kemal Paşa, derim; gel Mustafa Kemal Paşa’da kov şu insanlık leşlerini sularımızdan! Gel de batır şu yüzen zulmü! Al bayrağımız Kadifekale’de al çiçek gibi açsın… Sonra isterse öleyim!...

ismet Bozdağ, Atatürk'ün Başyaveri Salih Bozok Anlatıyor, s.82-83