Ben, ne yalan söyleyeyim, 2016 yılına girdiğimizde çok umutluydum. 2015'in benim için aşırı depresif ve yıpratıcı bir yıl olduğunu düşünürsek ben de her insanoğlu gibi bir umutla, yeni bir başlangıç yaparak girdim. Ama neyden umutlu olsam, sonucu hep kötü bitti.
ilk derbi maçım, sesim kısılana kadar bağırmama rağmen tembel oyuncular sayesinde mağlubiyetle sonuçlandı.
Farklı yenilsek hiç üzülmeyeceğim Euroleague finali, o kadar farkı azaltıp öne geçmemize rağmen haken hatalarından dolayı mağlubiyetle sonuçlandı.
Eto'o, Messi, Hazard, Neymar gibi yıldızları izleyeceğim diye sevindim, onda da FETÖ ve ordusu darbe girişimiyle iptal ettirdi. Tabii ki ülkem, darbeye kurban gitmedi diye şükrediyorum ama belki de bir daha hiçbir zaman, hiçbir şekilde göremeyeceğim yıldızları o herif yüzünden kaçırmak üzdü.
Yine de umutlandım, bu sefer de ertelenen D.Vegas konseri iptal oldu.
EURO 2016 dedik, kimi tuttuysam elendi, Türkiye daha gıcık bir şekilde elendi.
Bireysel olarak daha kötü anılarım da oldu bu sene ama onlara hiç girmeyelim isterseniz.
Benim için bu olanlar, Milan'ın Liverpool karşısında 3-0 önde olup sonra kaybetmesi gibiydi. "Oysa her şey ne güzel başlamıştı!"
Ben hiçbir zaman kendimi fakirden ya da savaş mağdurundan kötü tutmam. Hatta güzel bir ev, iyi bir aile ve güzel eşyalara sahip olduğum için şükrederim. Ama o kadar umutlandığın şeylerden bir tanesinin bile tutmaması gerçekten zor.
Ben artık kul hakkı mı yedim, bunlar neden başıma geliyor bilmem ama bundan sonra bunlardan yakınmamaya çalışacağım. Aslında buraya yazmamın sebebi buydu.
Bunları bana ağlayın, kızın ya da gülün diye yazmadım. Sadece içimdeki düşünceleri döküyorum, çünkü bundan sonra daha yeni biri olacağım ve bu üstündeki ağırlığı atmaktan geçer.
Sizleri gerçekten seviyorum, takipte kalın.
E.T