" istanbul'da tutuklandım. Oruçluydum. Ağzımdaki dilim şişmişti orucumu açmak için su bile vermediler. Ankara'ya zütürdüler. Mamak’a geldik bir köşeye attılar. Her yanım kırık yan üstü düştüm. Bir ses duydum; "Haluk…Haluk…Allah de Haluk…" Kalkamıyorum çevreme bakıyorum kimse yok. Bu ses nereden geliyor diye sırt üstü düştüğümde baktım tavanda Filistin askısına asılı eli kolu bağlı o güzel gözleriyle Muhsin Başkan bana sesleniyordu; - Allah de Haluk ! Allah de ! "

(Haluk KIRCI)